Searching for an answer.

Chapter Twelve

*vanuit Danee*

Samen met Liam liep ik wat over het plein. Het was nog niet erg druk, want het was pas kwart voor zeven.

"Kun je een beetje dansen?" vroeg ik uitdagend aan Liam.

"Een beetje, en jij?" Met een uitdagende glimlach keek hij me aan.

"Niet echt, maar jij mag het me best leren," zei ik, en keek recht in zijn mooie, blauwe ogen. Vlinders veroorzaakten een raar gevoel in mijn buik.

Ik wendde mijn blik even af om naar Sean te kijken, hij glimlachte even naar me. Vandaag zou hij eindelijk Deveny verkering gaan vragen.

"Je vindt Sean leuk hè?" vroeg Liam plagend, maar ik hoorde een vleugje teleurstelling in zijn stem.

"Wat? Nee! Hoe kom je daar nou bij?" De oprechte verbazing klonk duidelijk door in mijn stem.

"Nou, je kijkt de hele tijd naar hem..." verklaarde Liam zijn gedachte.

"Oh, ja sorry. Ik kijk vaak naar hem... Maar ik vind hem echt niet leuk op die manier. Ik vind iemand anders al leuk," zei ik. Meteen klapte ik mijn mond dicht, dat laatste had ik niet moeten zeggen.

Liam draaide zich om met een verdrietige blik in zijn ogen. Hij begon weg te lopen.

"Liam, wacht!" riep ik, en rende achter hem aan.

Liam liep gewoon door, zonder ook maar even te stoppen of om te kijken.

Ik pakte zijn arm vast, en meteen draaide hij zich om.

"Je vond toch iemand anders leuk? Waarom ren je dan achter MIJ aan?!" De plotselinge felheid in zijn stem kwam hard aan.

"Iemand anders dan Sean ja! Ik bedoelde dat ik jou leuk vindt, maar laat ook maar. Hoe had ik ook ooit kunnen denken dat je mij misschien ook leuk zou vinden?" Met tranen in mijn ogen draaide ik me om en rende weg. Ik hoefde niet na te denken waar ik heen zou gaan, ik rende rechtstreeks naar mijn boot toe.

Ik ging in een hoekje zitten en sloeg mijn armen om mijn knieën heen terwijl ik in huilen uitbarstte.

Na een tijdje besefte ik me dat ik mijn avond niet moest laten verpesten door Liam. Ik moest het door niemand laten verpesten.

Dus droogde ik mijn tranen af met mijn handen en ging terug naar het plein, waar het feest inmiddels al begonnen was.

Deveny kwam meteen naar me toe gerend, om me blij te vertellen dat ze verkering had met Sean.

"Gefeliciteerd! Ik wist wel dat hij je leuk vond!" zei ik, en ik was oprecht blij voor haar.

Na een tijdje kwam er een blonde jongen naast me staan, ik herkende hem meteen. Het was Luke.

"Hey Luke," zei ik glimlachend. Hij glimlachte terug.

"Liam is je aan het zoeken, mag ik vragen waarom?" Vragend keek Luke me aan. Zijn ogen vertelden de waarheid, en hij loog niet over dat Liam me aan het zoeken was.

"Oh... Ik weet het zelf ook niet..." Mijn stem klonk zacht en werd meegevoerd door de wind.

"Danee, ik denk dat hij verliefd op je is. Waarom zou hij je anders gaan zoeken op een geweldige avond als deze? Hij kan kiezen tussen feesten en jou zoeken, en hij kiest voor jou," vertelde Luke me.

Ik bedacht me dat hij misschien wel eens gelijk kon hebben.

"Bedankt Luke! En trouwens, ga eens met Mila praten, jullie kijken de hele tijd naar elkaar," zei ik, en knipoogde naar hem.

Toen draaide ik me om en liep weg, om Liam te zoeken dit keer. Het duurde niet lang voor ik hem gevonden had. Hij zat naast mijn boot, te staren naar het water.

"Liam, mag ik naast je komen zitten?" vroeg ik voorzichtig, hij knikte. Het viel me nu pas op dat zijn schouders schokten.

"Hé, je hoeft toch niet te huilen? Ik bedoelde het niet zo rot..." Waarom kon ik nou nooit normaal doen als ik een jongen echt leuk vond?

Liam keek even opzij, en ik zag dat zijn gezicht helemaal rood was.

Voorzichtig sloeg ik mijn armen om hem heen, in de hoop dat hij weer wat vrolijker zou worden.

"Het spijt me Liam, het was echt niet zo bedoeld. I-ik kan gewoon nooit normaal doen als ik een jongen echt l-leuk vind..."

"Het is al goed, ik kan sowieso niet lang verdrietig blijven. Zeker niet nu jij me knuffelt," zei hij, en ik dacht dat ik een klein beetje vrolijkheid hoorde in zijn stem.

"Ga je me nog leren hoe ik moet dansen?" vroeg ik grijnzend.

"Natuurlijk doe ik dat!" Bij die woorden stond hij op. Hij stak zijn hand naar me uit en hielp me overeind.