Searching for an answer.

Chapter Twenty

De dag dat Liam moet gaan...

*vanuit Danee*

Ik werd wakker met tranen in mijn ogen, nog altijd lag ik in de armen van Liam.

Hij was al wakker zag ik, toen ik mijn hoofd naar hem toe draaide.

"Morning sweetheart," fluisterde hij, terwijl hij me een zacht kusje gaf op mijn voorhoofd.

"Morning sweetie," fluisterde ik terug, en legde mijn handen op die van hem. Dit was de laatste keer voorlopig dat ik in zijn armen kon liggen, en ik wilde er nog van kunnen genieten.

"Het is al bijna tien uur, we moeten ons nog haasten," fluisterde Liam. Een pijnlijke steek ging recht door mijn hart terwijl hij dat zei.

"Ik weet het," fluisterde ik, en probeerde niet te gaan huilen. Nog niet in ieder geval.

We kleedden ons om en gingen naar beneden.

Zwijgend keek ik toe hoe Liam een boterham at, zelf at ik niets. Ik zou toch geen hap door mijn keel kunnen krijgen.

Niet veel later kwamen we bij het vliegveld. We hadden precies een uur de tijd om afscheid te nemen.

Tranen prikten in mijn ogen, mijn schouders schokten en het enige waar ik aan kon denken was dat Liam straks weg zou zijn.

Ook Liam had tranen in zijn ogen, en toen ik zag dat er een traan over zijn wang rolde, barstte ik in huilen uit.

Liam trok me tegen zich aan en huilde ook. Zijn tranen drupten op mijn T-shirt, maar het kon me allemaal niet schelen. Het enige wat ik wilde, was dat hij me niet meer los zou laten. Nooit meer.

"I'll love you forever, and even until infinity," fluisterde Liam zacht in mijn oor.

"My heart belongs to you, and you only," fluisterde ik terug.

Liam zoende me, en ik zoende hem terug. Het ging vanzelf, we hoefden er niet bij na te denken.

Uiteindelijk was het tijd voor hem om te gaan. Hij kuste me nog een laatste keer, gaf me nog een laatste knuffel.

"We skypen iedere dag hè?" zei hij, ik knikte.

"Laat het even weten als je veilig geland bent," fluisterde ik. Hij knikte en begon toen richting de douane te lopen.

Daar keek hij nog een laatste keer om, terwijl er een traan over zijn wang rolde.

Ik huilde, en zwaaide nog een laatste keer naar hem, toen verdween hij. Ik had geen idee wanneer ik hem weer zou zien.

Waarom was het leven toch zo hard?

Ik had het gevoel dat ik altijd naar een antwoord zou moeten blijven zoeken.