Searching for an answer.

Chapter Five

*vanuit Luke*

Voor de zoveelste keer deze week had ik ruzie met mijn familie. We waren op vakantie in Venetië, maar wilden allemaal iets anders doen. Mijn ouders en broers waren het redelijk met elkaar eens, maar volgens hen was ik koppig en dacht alleen maar aan mezelf. Maar het enige wat ik wilde was een beetje rondlopen door Venetië, en dat mocht ik niet eens?! Ik ben toch volwassen?

"Kom op zeg! Ik ben volwassen!" Mijn harde stem klonk door de hotelkamer, mijn ouders schrokken van de toon in mijn stem.

Ben, een van mijn broers, werd kwaad en sloeg me hard tegen mijn gezicht aan. De klap, die ik niet aan had zien komen, kwam ontzettend hard aan.

"En nu opdonderen!" brulde Ben kwaad naar me. Mijn ogen werden groot van angst en ik staarde hem aan, heel even maar. Langer durfde ik niet naar hem te kijken.

Met voorzichtige passen liep ik achteruit, de hotelkamer uit. De deur werd hard achter me dichtgeslagen.

"Van die klootzak hebben we voorlopig geen last meer!" hoorde ik Ben blij zeggen. Mijn ouders en andere broer, Jack, antwoordden met iets dat klonk als opgetogen gemompel.

Met mijn hoofd gebogen en mijn handen in mijn zakken liep ik het hotel uit, om alsnog Venetië te gaan verkennen. Na een tijdje haalde ik mijn hand uit mijn zakken en voelde even aan mijn gezicht. De plek waar Ben me geraakt had toen hij me sloeg, was helemaal dik geworden. Waarschijnlijk was het ook helemaal rood, of misschien zelfs al blauw, of zelfs wel paars. Ik wist het niet zeker.

In gedachten verzonken liep ik verder, enkel op de grond lettend. Het was dan ook onvermijdelijk dat ik na een tijdje tegen iemand aan botste.

"I'm sorry," hoorde ik een meisjesstem zeggen. Ze sprak perfect Engels, maar had geen Engels, Amerikaans of Australisch accent.

Omdat ik me niet kon inbeelden hoe ze eruit zag, keek ik op. Ze had lange, bruine krullen, groengrijze ogen met een beetje bruin rond de pupil, en ze was ongeveer één meter vierenzeventig lang. Naast haar stond een jongen, misschien haar vriendje of broer? Of gewoon een vriend, dat kon natuurlijk ook.

"Nee, het spijt MIJ. Ik lette niet op, sorry." Mijn stem klonk zacht, en ik merkte dat de plek waar Ben me geslagen had, pijn begon te doen.