Searching for an answer.

Chapter Twenty-Two

*vanuit Sean*

Gisteren was Liam vertrokken naar Amerika, en Danee was nu alleen. Dus besloot ik om even bij haar langs te gaan.

Ik belde aan en wachtte tot ze de deur open deed. Dat duurde niet lang, en toen de deur ver genoeg open was, stapte ik naar binnen.

"Iemand hier moet nodig getroost worden!" zei ik, en knuffelde haar even.

Aan haar gezicht te zien had ze de hele nacht gehuild, wat ik goed snapte.

Ik wist dat Liam de eerste was waar ze echt heel erg verliefd op was.

"Ik mis hem zo," fluisterde Danee snikkend.

"Dat snap ik heel goed," zei ik, terwijk ik mijn hand troostend op haar schouder legde.

"Hij is in ieder geval veilig geland," zei Danee, en ze probeerde te glimlachen.

"Dat is mooi. Hoeveel tijdsverschil is er eigenlijk tussen Venetië en Amerika?" vroeg ik, en keek haar even aan.

"Zes uur, hier is het later," antwoordde ze.

"Cool, als je dan naar Amerika gaat kun je tijdreizen," zei ik plagend.

Hierdoor glimlachte ze even, en ik was blij dat ze nog niet vergeten was hoe ze moest lachen.

"Die lach staat je toch veel mooier dan die tranen," zei ik, en Danee knikte even.

"Het is nu zeven uur in Amerika, zou hij al wakker zijn denk je?" vroeg ik aan Danee, ze haalde haar schouders op.

"Hij moest wel weer gaan werken," antwoordde ze, en ze pakte haar mobiel.

"Nog niet online geweest," zei ze zacht, en stopte haar mobiel weer in haar broekzak.

"Sean... Wil jij er bij blijven als ik het aan mijn ouders vertel? Ze komen over ongeveer een uur terug, en zullen wel zien dat ik gehuild heb," zei Danee na een tijdje.

"Natuurlijk wil ik dat," zei ik, en glimlachte even naar haar.

Een uur later kwamen haar ouders het huis binnen. Ze zetten hun spullen neer en omhelsden toen hun dochter. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij.

"Hey Sean, hoe gaat het met je?" vroeg de vader van Danee.

"Goed hoor, beetje last van mijn ribben," antwoordde ik, en ik glimlachte even.

"En waarom heb je gehuild?" vroeg hij nu aan Danee.

"Omdat..." Aan haar gezicht zag ik dat ze geen woord meer uit kon brengen.

"Omdat haar vriend gisteren weer terug moest naar zijn huis, in Amerika," legde ik uit. Danee keek me dankbaar, maar met tranen in haar ogen aan.

"Kom hier," zei ik zacht, en knuffelde haar, terwijl ze weer huilde.