Searching for an answer.

Chapter Sixteen

*vanuit Danee*

"Zullen we naar mijn boot gaan?" stelde ik na een tijdje voor. Het was inmiddels al half twee, en het begon al minder druk te worden op het feest.

"Is goed," antwoordde Liam, met een grote glimlach op zijn gezicht.

Hij pakte mijn hand vast, ik glimlachte breed en voelde dat mijn wangen rood begonnen te worden.

"Je bloost!" zei Liam plagend en hij lachte even.

"En jij loopt met een enorme glimlach op je gezicht," plaagde ik terug.

We kwamen aan bij mijn boot en sprongen er in, ik trok Liam mee naar het dek. We gingen liggen en keken naar de sterren, al voelde ik ook verschillende keren de blik van Liam over me heen gaan.

Er stond kippenvel op mijn armen, en mijn hele lichaam koelde razendsnel af. Toch had ik het niet echt koud, ik was er aan gewend geraakt dat ik erg snel afkoelde.

"Je hebt het koud," zei Liam, en op dat moment nam hij me in zijn armen.

Meteen werd het 10° warmer, en ik glimlachte breed.

"Danee?" De voorzichtige stem van Liam drong mijn oren binnen.

"Ja?"

"Vind je me echt leuk?" Ik merkte dat hij het bijna niet durfde te vragen.

"Ja, je bent de leukste jongen ooit," zei ik zacht, en ik voelde dat mijn hoofd weer rood werd.

"Awhh dat is zo lief," zei hij, met een lieve stem.

"Zou je ehh... mijn vriendinnetje willen zijn?" vroeg hij fluisterend, en ik wist dat hij op dit moment bloosde.

"Ja, natuurlijk wil ik jouw vriendinnetje zijn," fluisterde ik, en draaide mijn hoofd naar hem toe.

Hij kuste me zacht op mijn voorhoofd, terwijl hij zijn armen wat strakker om me heen sloeg.

"Ti amo," fluisterde ik zacht, en liet mijn hoofd op zijn borstkas rusten.

"Ti amo anch'io," fluisterde Liam terug.

"Komt het heel stom over als ik zeg dat je er geweldig uit ziet vanavond?" vroeg ik, Liam lachte even.

"Dus je vindt het toch mooi?" vroeg hij, nog steeds een beetje lachend.

"Om eerlijk te zijn... vind ik dat je er fantastisch uit ziet," zei ik eerlijk.

"Je bent zo lief," zei Liam blozend. Ik gaf hem een kusje op zijn wang, waardoor hij nog erger begon te blozen. 

"Over een week moet ik al gaan," fluisterde Liam, en er klonk verdriet door in zijn stem.

"Waar ga je heen dan?" vroeg ik hem, hij staarde een tijdje naar de sterren voor hij antwoord gaf.

"Terug naar Amerika," antwoordde hij verdrietig.

Waarom moest dit uitgerekend mij weer overkomen? Waarom altijd ik?

"Kun je niet mee gaan?" vroeg hij na een korte stilte. Een steek ging regelrecht door mijn hart.

"Ik ben bang dat, dat niet gaat... We hebben nauwelijks geld over, ik zit met Spartan en mijn ouders gaan het nooit goed vinden," antwoordde ik verdrietig.

"Oh, jammer," zei hij zacht. We staarden een tijdje naar de sterren.

"We gaan deze week gewoon extra veel leuke dingen doen samen," zei ik, terwijl ik hem knuffelde.