Searching for an answer.

Chapter Three

*vanuit Liam H*

Met mijn handen diep in mijn zakken en mijn ogen veilig verstopt achter mijn zonnebril loop ik over het smalle trottoir van Venetië. Niemand heeft me nog opgemerkt en daar ben ik blij om. Even rustig kunnen lopen zonder paparazzi en fans achter me aan. Venetië, de stad van de liefde. De stad met het vele water en de prachtige uitzichten. Altijd al had ik het een fantastische stad gevonden. Hier rondlopen deed me goed, het was alleen jammer dat mijn vrienden er niet bij waren. Sterker nog, ik was hier helemaal alleen. Aan de ene kant hoopte ik dat ik hier vrienden kon maken, maar aan de andere kant wilde ik met rust gelaten worden. Ik zuchtte even, soms begreep ik niets van mezelf. Wat er moest gebeuren zou heus wel gebeuren hield ik mezelf voor, hoe stom dat ook mocht klinken. Nog altijd verbaasde ik me over de schoonheid van Venetië, toen ik tegen iemand aan liep. "Het spijt me" Een meisjesstem drong mijn oren binnen. "Nee, het was mijn schuld, sorry. Ik lette niet goed op," verontschuldigde ik me. Het meisje keek even bang om zich heen, haar ogen waren groot en flitsten schichtig heen en weer.

"Is er iets?" vroeg ik voorzichtig aan haar, ze keek me even aan en knikte toen richtig het gebouw waar ze uit kwam vlak voordat ik tegen haar aan botste. Behoedzaam liep ik achter haar aan, niet goed wetend of ik haar moest vertrouwen of niet.

"Mijn beste vriend ligt hier in het ziekenhuis, zijn broer en zijn vrienden zitten constant achter me aan, en mijn ouders hebben een hekel aan me," vertelde het meisje, een droevige blik hing over haar gezicht.

"Oh... Is er misschien iets wat ik zou kunnen doen?" Voorzichtig keek ik haar aan, niet wetend of ze mijn aanbod tot hulp zou willen aanvaarden of niet.

"Zou je met me mee naar huis willen lopen? Ik ehh... ben bang dat ze weer achter me aan komen..." Het meisje keek me voorzichtig vragend aan.

Ik voelde me een beetje ongemakkelijk maar besloot uiteindelijk om haar toch maar te vertrouwen. Ze moest wel een hele goede actrice zijn als die angst in haar ogen nep was. Ook haar stem had oprecht en eerlijk geklonken bij ieder woord dat ze sprak.

"Oké, waar woon je?" vroeg ik, en glimlachte even naar haar.

"Net iets buiten de stad, daar is niet zoveel water," legde het meisje uit, terwijl ze terug glimlachte.

Samen liepen we richting haar huis, langs talloze bruggetjes af. Ze wist de weg precies, en ik had niet bepaald het idee dat ik ooit de weg terug zou vinden.

"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ik na een tijdje aan haar. Ze keek me even aan en het viel me nu pas op dat ze vrij bijzondere ogen had.

"Danee, en jij?" Haar stem klonk opgewekt, en ze leek opgelucht over het feit dat ze niet alleen naar huis hoefde te lopen.

"Liam, aangenaam kennis te maken," zei ik vrolijk, en opnieuw glimlachte ik naar haar.

"Bedankt dat je met me mee wilt lopen, alleen lopen lukt me nauwelijks zonder achternagezeten te worden..." Haar zachte stem doorbrak de korte stilte die was gevallen.

"Geen probleem, nu heb ik ook meteen de gelegenheid om Venetië beter te leren kennen, en misschien wel nieuwe vrienden te maken," antwoordde ik, en knipoogde naar haar. Een glimlach sierde haar gezicht, en ik zag dat ze kuiltjes in haar wangen had wanneer ze breed glimlachte.