Searching for an answer.

Chapter Twenty-Three

*vanuit Mila*

Vandaag was de laatste dag dat ik Luke kon zien, vanavond zou hij terug naar Australië gaan, en wij zouden weer vertrekken naar Engeland.

"Ik ga je missen schatje," fluisterde Luke in mijn oor. Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan.

"Ik jou ook schat," fluisterde ik terug, en hoopte dat hij me nooit meer los zou laten.

Helaas deed hij dat wel, en de dag vloog voorbij.

Rond zeven uur vertrokken we richting het vliegveld, het vliegtuig van Luke zou om acht uur vertrekken, en dat van ons om kwart over acht.

"Ik kom heel snel bij je langs, oké?" De zachte stem van Luke drong mijn oren binnen, en een warm gevoel stroomde door mijn lichaam.

"Natuurlijk is dat oké!" zei ik, en knuffelde hem. Hij knuffelde me terug en de vlinders in mijn buik fladderden alle kanten op.

"Ik wil je niet kwijt Luke," fluisterde ik, met tranen in mijn ogen.

"Je raakt me ook niet kwijt, nooit. Ik zal je altijd blijven vervelen," fluisterde Luke, met een plagede ondertoon in zijn stem bij de laatste zin.

"Jij 'verveelt' me nooit Lukey, en van mij kom je ook niet makkelijk af," zei ik plagend terug.

Hij glimlachte uitdagend naar me, en ik glinlachte terug.

Hij zoende me, voorzichtig en teder. Alsof ik een breekbaar bezit was.

Ik zoende hem terug, en probeerde de rest van de wereld te vergeten. Maar helaas ging dat niet, het was kwart voor acht, en Luke moest gaan.

Zelf moest ik ook gaan, en we liepen beiden richting de douane.

Met tranen in mijn ogen liep ik door de douane heen. Niall kwam naar me toe en gaf me een troostende knuffel.