Searching for an answer.

Chapter Four

*vanuit Danee*

Niet veel later zijn we aangekomen bij mijn huis, en ik heb inmiddels ontdekt dat Liam een beroemde acteur is. Het kan me eigenlijk niet veel schelen of hij beroemd is of niet, hij is aardig en daar gaat het om bij mij.

"Heb je toevallig zin om hier nog even te blijven? Ik kan je de stad laten zien als je wilt, maar ik moet eerst voor Spartan zorgen." Met een vragende blik keek ik hem aan, hij knikte. Een brede glimlach sierde zijn gezicht, zijn witte tanden stonden kaarsrecht naast elkaar en maakten zijn glimlach stralend.

"Wie is Spartan?" vroeg hij niet veel later, zijn stem klonk oprecht geïnteresseerd.

"Mijn paard, een zwarte Mustang," antwoordde ik, de trots klonk duidelijk door in mijn stem. Ik voelde me sterker dan ooit wanneer ik bij Spartan was, mijn familie zei zelfs dat ik een totaal ander meisje was wanneer ik bij mijn paard was. Eerlijk gezegd klopte dat ook wel. Bij hem was ik sterk, trots, dapper en zelfverzekerd. Dingen die normaal nooit in me boven kwamen drijven.

Met grote passen liep ik naar de stal achter ons huis, Liam moest zijn best doen om me bij te houden.

Even grinnikte ik, maar zodra ik besefte dat hij dat misschien zou kunnen horen, stopte ik ermee.

Spartan hinnikte en brieste al voor we het bruggetje dat naar de stal leidde overgestoken waren.

"Hey jongen, heb je honger?" Mijn stem klonk zacht en rustig, en bovenal veel liever dan normaal.

"Je verandert helemaal als je bij Spartan bent," bracht Liam op verbaasde toon uit.

"Dat zeggen meer mensen." Terwijl ik dat zei knikte ik even naar hem. Vervolgens ging ik weer gewoon verder met het verzorgen van Spartan.

Ik borstelde zijn zwarte vacht tot hij weer helemaal glansde en krabde zijn hoeven uit. Uiteindelijk gooide ik zijn voer in de voerbak en ververste het water. Toen was ik klaar.

"Pronto!" zei ik, met een brede glimlach op mijn gezicht.

Liam trok één wenkbrauw vragend naar me op.

"Klaar in het Italiaans," vertaalde ik het voor hem.

"Dus je spreekt ook Italiaans?" De vragende blik in zijn ogen maakte dat ik in de lach schoot.

"Ja, dit is tenslotte Italië. Maar ik spreek ook Nederlands en Engels zoals je al had begrepen," grijnsde ik naar hem.

"Even vergeten dat Venetië in Italië ligt," zei hij, terwijl hij naar me knipoogde.