V.T

Deel 25

Mirjam:
"Waar is de koeling van deze jumbo?" Vroeg ik aan hem. "Loop mee." Hellemaal rechts achterin zat de koeling en ik haalde er een six-pack danoontjes uit zonder dat hij het zag. Ik haalde ook nog een grote zak M&M's en grote blik redbull. Eenmaal aangekomen bij de kassa legde ik alles op de band. "Hz heb je danoontjes gehaald?" Vroeg hij nieuwsgierig. "Voor jou dombo." Zei ik lachend. "Hier." Hij keek mij verbaast aan maar nam ze toch aan.
We zaten samen op een bankje in een park. Nadat ik mijn blikje half op had en de zak bijna leeg was realiseerde ik me iets. "HAHAHHHAA". Lachte ik hellemaal. "Wat s er?" Vroeg hij gefrustreerd. "Ik ken je nu al een hele dag maar ik weet je naam niet eens. Wat is jou naam eigelijk?" "Oohw. Tjah, mijn naam is Selim. De joune?" "Mirjam." Nadat droog gesprek lachte ik nog een beetje door en was het tijd om naaf huis te gaan. Ik dropte mijn jas aan de kapstok en legde mijn schoenen in de kast. Ik liep de woonkamer in en zag dat Moeder Emel op de bank lach. Het was al over 6 uur dus ik liep naar de keuken om iets te koken. Ik vond een pak pasta in de kast en maakte het klaar. Ik maakte ook nog ff tomaten saus en legde die op de borden. Ik had de tafel gedekt en liep naar de woonkamer om Emel wakker te maken. Daarna liep ik naar de kamer van Selim en na 5 minuten hem uit zijn bed proberen te krijgen zaten we met zn 3'tjes aan tafel. Selim at als een beer en schepte nog een keer op en Emel bedankte mij voor het eten. Na alles opgeruimd te hebben plofte ik neer in de woonkamer en begon aan Vampire Diaries. Na 2 uur Netflix gekeken liep ik naar mijn kamer om te gaan slapen en viel als een blok in slaap.

Aimane:
Ik heb overal gezocht maar nergens was ze te bekennen. Ik had de gehele dag al mijn mannen gebeld om te kijken of ze al een spoor hadden gevonden. Toen kwam er iets in me op. Ik dacht heel diep na. Ze had me ooit over haar ouders verteld en dat ze die altijd ontwijkt en niet wilde zien? ,maar in zo een situatie? Ik belde Salih op en legde hem uit dat hij naar alle bekende bushaltes en stationnetjes de camera beelden moest checken. Toen pas besefte ik hoeveel slaap ik had en liep naar boven. Wat als ik haar nou voor altijd kwijt ben? Ik zou mezelf nooit kunnen vergeven...

Amalia:
Ik was gewoon uit huis gezet. Uit huis?! Alleen omdat ik mijn sleutel van de bazin aan haar moest geven met een brief? Pfffff. Ik wilde niet weg van Fatih en Aimane. Maar De Bazin was de gene waaraan ik mijn leven schuldig ben. Ik moest het doen. Zij had wraak nodig en ik ben maar een pion in haar spel. In de jaren dat ik moest samen werken met Aimane ben ik te veel gehecht geraakt aan mijn omgeving. Het is mijn schuld. Met tranen in mijn ogen liep ik naar de badkamer om mijn dagelijkse rapport te geven over wat er is gebeurt aan de Bazin. Ik belde haar op en gelijk begon ze te huilen van geluk dat zei hem eindelijk weer terug kon pakken en blablablabla. Zegt ze nu al veelste lang. Al jareeen. Ik liep uit de badkamer en ging in het bed van Fatih liggen. Hij is al terug gegaan naar Aimane. Ik wist dat de waarheid binnenkort boven water zou komen dus leefde ik voor de kleine dingetjes samen met hem en snoof zijn kussen geur op. Met tranen in mijn ogen viel ik in slaap.

Aimane;
Ik werd wakker gebeld door Fatih. "Baas ik ben onderweg en heb broodje gezond voor jou gehaalt." Ik hing op en even later werd ik gebeld door Salih. "Baas, ik heb haar gevonden. Ze heeft de bus naar Rotterdam genomen. Maar baas. Alsjeblieft doe het niet. Je weet dat de concurrentie daar te hoog licht. Ik ga haar wel zoeken daar blijf jij maar hier." Zei hij bezorgt. "Ik ga doen wat het beste voor iedereen is." En met die woorden stapte ik uit bed. Even later zat ik in mijn busje met al mijn mannen achter mij aan naar Rotterdam . Wat er nu ging gebeuren was een groot mistery voor ons allemaal...

Gaan ze elkaar vinden? Of niet?

Moehahahhaha...

Xx stem en volg😙