Deel 2 "41"

41 4 2
                                    

Hacer:
Ik werd wakker door de zon de in mn ogen scheen. Ik draaide me om en keek naar mijn slapende man. Hij ziet er altijd zo goed uit als hij slaapt. Ik gooide de dekens van mn af en in me naakie liep in naar de badkamer en waste ik mezelf even. Daarna liet ik het water van het bad vullen en deed er wat schuimgel bij. Ik deed mijn haar in een knot en ging in het bad zitten. Ik hoorde dat mijn man wakker werd en richting mij liep. Het was 10:00. Ik had lekker vrij genomen. Na mij een kusje gegeven te hebben ging hij ook even douche en erbij zitten. Na een lange staat sessie hahah kwam hij dichterbijjjjj. Tot zijn telefoon afging. Hij trok zich terug en zij: Sorry schat, maar ik verwacht echt een belangrijk telefoontje van werk. Ik keen beledigt naar hem maar gooide gooide een kusje richting mij. Ik hoorde hem de telefoon opnemen en praten, maar hij was te ver weg. Ik zakte met mijn gezicht in het water dus veel kreeg ik niet mee. Het boeide me ook niet veel tot dat ik geluiden uit de woonkamer hoorde. Allemaal glazen en borden en vazen werden omgegooid door mijn man. "Het is onze schuld!!! WIJ HEBBEN ZE GEWOON LATEN GAAN, NEEEE WAAROMMMM?!" "Schat waar heb je het in hemelsnaam over?! Wie hebben we laten gaan?" "DE KINDEREN. YIGIT IS ONTVOERD" Dit kwam veeel harder aan dan ik verwachtte. Echt als een stomp in mijn maag. Ik zakte door op de grond. "Ga verder." "Ze willen 200 Miljoen binnen 1 week anders gaat ze hem verkopen op de black market." Hij keek me op eens heel strak aan: "als je niet meebetaald aan dit he, op mijn moeder ik zal geen woord meer tegen je spreken." Hij liep weg en kleedde zich om. Ik zat daar voor een paar minuten en stond ook op. Ik pakte mijn telefoon en belde de bank. "100 miljoen zouden we contant krijgen van de bank voor morgen." Zei ik tegen hem. Hij keek me strak aan en zij dat hij het ook al had gefixt. Ik kleedde me om en ging naar de huishoudsters om te zeggen dat ze de boel moesten opruimen. Ik pakte een deken en ging in mijn hangstoel op het balkon zitten. Toen barste ik uit in tranen. Alle tranen van al die jaren dat ik niet heb gehuild. Werkstress, de kinderen, mijn man. Alles gewoon. Op dat moment kom ik geen kind aan. Ik was er mentaal niet op voorbereid gewoon. Ik wilde toen werken en samen met Mirjam leuke vrouwen dingen doen en een goede moeder zijn maar een zoon. Geen van beide zagen dit aankomen. Dit is misschien wel mijn kans om alles recht te zetten. Ook al was het heel wat tijd terug. Ze zal me wel begrijpen. Hoop ik...
Mijn telefoon trilde: "u geld staat klaar mevrouw. We zagen dat u echtgenoot ook geld heeft gevraagd van zijn rekening. Die liggen ook al klaar op opgehaald te worden. Fijne dag verder!" Ik keek nog een laatste x naar het bericht en maakte me klaar om naar de bank toe te gaan. Dit moest afgehandeld worden. Vandaag het liefst.

Eenmaal bij de bank samen met mijn man liepen we naar buiten en stapten we in de auto.
"Jij gaat het doen. Alleen." Zei hij. Verbaast keek ik hem aan: "Waarom kom jij niet mee?" Zei ik. "Jij moet het goed maken. Als je echt een tweede kans wilt hebben, hier, maar gebruik hem goed. Als je het deze x ook verpest krijg je geen 2e kans. Zo achterlijk is Mirjam niet." Zei ik serieus. Ik knikte. Ik wil het oprecht goed maken. Met ze allebei...
"Vraag hoe laat we waar moeten zijn" zij ik. Na 20 minuten kregen we antwoord. Noor-Holland. Verdere info krijgen we waneer ik er ben. Ik probeerde me mentaal voor te bereiden maar er kon van alles gebeuren. Ik ben bang. En niet eens zo een beetje ook, maar dit moest ik doen. Dit is wat ik op het minst nog kan doen voor ze. Ik reed naar huis en zette mijn man af. "Wat er ook gebeurd ik hou van je. Wees voorzichtig." Zei hij. Ik gaf hem een kus en reed weg. Het duurde 2 uur totdat ik überhaupt in de buurt was. Ik stopte bij een benzine station en appte naar het nummer voor verdere informatie. 15 minuten later kreeg ik een adres binnen gestuurd. Ik voerde het in google maps en begon te rijden. Dit voelde zo slecht eerlijk gezegd...
Nog 2 minuten. Ik zou het huis nu wel ieder moment kunnen zien. Ik zag dat mensen langs de weg een ongeluk hadden denk ik, want er waren veel auto's. Vreemd... Ik reed het terrein op en stopte op de parkeer spot. Ik stapte uit en belde aan de deur ging open.
Van de schrik liet ik de koffer met geld vallen.
Dit gaat toch niet gebeuren, toch?...

V.TWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu