Dawn Of The Walkers

Chapter 6: Stranger In Blood

Chapter 6
The Stranger In Blood

Pinagmasdan ko ang mga taong nasa gilid ko habang natutulog. Nakahiga ang iba sa sahig at ang iba ay nakaupo habang natutulog. Haplos ko ang buhok ni Jun na mahimbing na natutulog at ginawang unan ang hita ko.

Madaling araw na at hindi pa rin ako nakakatulog. I'm sleepy but I don't want to sleep at all. Pagod ang katawan ko pero hindi talaga ako makatulog. Thoughts are keeping me awake. I was thinking about my family. I miss them already.

Nilinis ko na lamang ang mga kutsilyo ko at nilagyan ng bala ang rifle at pistols. Bukas ay lalabas ulit kami rito para ipagpatuloy ang misyon. Lilibutin namin ang buong bayan na ito at papakiramdaman ang lugar kung may kakaiba rito. Hindi ko alam kung tutuloy ba kami sa kabilang City.

"Ang pera ko...mga pera ko..." I heard Arthur, the businessman mumbled while sleeping.

Itong mga taong tinulungan namin kaninang hapon na ay pinagiisipan pa ni Josh kung isasama ba namin sila o ibigay ang isang sasakyan para makalayo rito. Hindi naman kasi sila pwedeng sumama sa'min dahil baka mapahamak lang sila.

Si Algo ang pupuntahan namin at hindi santo na pwede naming hingan ng tulong. Delikado oo, pero nasa kanila ang desisyon kung lalaban sila at tutulong. Napalingon ako sa gawing harap ko nang mapansin kong may gumalaw.

"France," mahina kong sambit.

Kinusot niya ang kaniyang mga mata niya bago nagsalita. "I'm..."

"Bakit ka gumising?"

"I can't sleep,"

Kumunot lamang ang noo ko. Kanina pa siya nakahiga pero hindi siya makatulog? Dahan dahan siyang tumayo at tumabi sa'kin at kinuha ang pistol sa belt bag ko na nakalapag sa sahig.

"Ate..." he called while examining the pistol on his hands. He gave a short glimpse. "Bakit ang galing mo sa pakikipag-away?"

"I'm can't say that I'm good. I'm just trying my best skills not to get caught. Alam mo sa panahon ngayon kung mahina ka at hindi marunong lumaban ay talo ka."

Ginulo ko ang buhok niya ng makita ang takot niyang mukha. I don't want to scare this kid. I want him to be brave and to open his eyes with reality.

"Alam mo ba kung anong sabi ng pinsan ko bago kami lumabas sa hideout namin?" tumingala siya sa'kin at binalik ang baril sa bag. "He said that don't hesitate to kill if you want to live."

"But Ate Kira, why don't you just run? Pwede naman kayong tumakas with your family but why do you have to face the Algo?"

Bahagya akong napangiti saka siya inakbayan.

"You know what? 'Yan din ang una kong naisip. To run. But you can't actually run all the time, sometimes you have to fight. Pamilya ang rason ko kung bakit ko ginagawa 'to France. At para na rin sa mga ibang tao na nabubuhay pa dito. There's a chance na may mga buhay pa so help those who are alive. Mahalaga ang buhay ng bawat tao."

"I want to fight for mom," he whispered obviously heard.

He rest his head on my shoulders. Patuloy lang ang pag-akbay ko sa kaniya. Namiss ko tuloy si Keziah. Magkasing-edad lang kasi sila. Hinahaplos ko ang buhok niya nang may marinig ako.

"Tiyan mo ba 'yon?" mahina akong tumawa ng tinanong siya.

"Kaya ba hindi ka makatulog dahil gutom ka?" tanong ko ulit.