Dawn Of The Walkers

Chapter 13: Forget and Proceed

Chapter 13
Forget and Proceed

Buong buhay ko ay walang nakakabastos sa akin. Walang wala at 'yon ay dahil protektado ako ng mga pinsan ko pati na ng sarili ko.

Akala ko ay zombies at si Algo lang ang makakaharap at makakalaban namin ngunit pati na rin pala ang mga taong mapamantala.

Diring diri ako ngayon sa sarili ko at pakiramdam ko sobrang dumi ko. Tumingala ako kay Joshua ng binigyan niya ako ng tubig.

Nasa isang bahay kami ngayon. Nang makatakas kami kanina sa hospital ay napagdesisyunan nilang maghanap na muna ng matutuluyan dahil dinalaw na kami ng gabi.

Nakaupo ako sa isang single couch habang ang mga pinsan ko ay nasa sahig nakaupo at nakaharap sa'kin.

Alam kong hindi sila mapakali dahil kanina pa ako hindi umiimik. Hindi ko kayang magsalita ngayon.

Hiyang-hiya ako.

"Sis..." mahinang tawag ni Jun sa akin at hinawakan ang kamay ko.

The one who always scolds me is the one who really looks worried here. Just great. I didn't answer and just stare at his eyes.

"Are you really okay? Your silence...is really unusual." sabi niya.

"Dahil ba ito sa nangyari kanina?" Joshua asked. I looked away.

Please, don't open it up. I don't want to remember.

Both of them sighed heavily. "We're sorry. Hindi ka—"

I cutted Joshua. I don't want them to say sorry because it's not their fault. "Im good...just really tired."

"You're not really a good liar."

Nabigla ako nang hinila ako ni Jun paupo sa sahig saka niyakap. Ilang sandali lang ay dumagdag ang mga braso ni Joshua habang haplos ang buhok ko. Isa-isang tumulo ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan.

"We're really sorry, Kira. We know that you don't deserve for what happened lately." I can feel Jun's skipping of heart.

"We promise, we will protect you more." sa boses ni Joshua ay parang sigurado na siya.

Alam kong wala ni isa sa kanila ang may gusto sa nangyari at ayokong sisihin nila ang mga sarili nila dahil lang nabigo sila sa pagprotekta sa'ki.

These boys. This is the reason why I really love my cousins, my brothers. We're not just simply cousins but we are family here. Mahal na mahal namin ang isa't-isa bata pa lang kami.

Magkagaguhan at magkainisan man ay babalik pa rin sa dati at lumalaki ang ulo ko kapag sila kasama ko. Spoiled ako sa kanila 'e. They will do everything for me.

Nahagip ng mga mata ko ang iba pa naming mga kasama na nasa likod lang ng mga pinsan ko. Nanonood sa'min habang nakangiti.

"I really love Carson family." Harvey says, opening his arms like he wants to hug too.

Kumalas na ako sa pagkakayakap sa kanila at muling naupo sa couch. My cousins help me wiped my tears and I find it sweet.

"Can I take a bath?" mahina kong sabi sa kanilang dalawa. "Pakiramdam ko kasi ang dumi dumi ko."

Mariin na pumikit si Joshua saka tumango at tumayo. "I'll prepare the toiletries for you."

Maya maya lang ay tinawag na niya ako habang nag-uusap kami ni Jun. He is really amazing. He can be an asshole but he can also a sweet brother.