Summoner 4 ( fan fictie )

Inleiding

Fletcher:
De bladeren streken langst mijn gezicht. Ik wandelde nog een beetje verder tot ik aankwam in een grote zandkuil. Zonder aarzelen ging ik naar het midden van de zandkuil. Ik had dit al twee keer eerder gedaan. Ik ademde diep in en schoof ondertussen het kleine kijk kristal voor mijn oog. De helft van mijn wereld werd paars gekleurd. Athena tjirpte van opwinding en strekte haar vleugels om op te vliegen. De grifuil vloog meteen naar de bovenste takken van het oerwoud. Er was zo veel geluid in het oerwoud dat ik moeite had om te geloven dat er geen demoon in de buurt warren. Deze gedachte bracht me terug bij mijn reden dat ik hier was. Ik bevond me in de bossen van de ether, dit allemaal om een krachtige demoon te vangen. Niet dat ik een demoon nodig had, nee die was voor de elfen. Ik had een deal met de elfen gesloten. De wapenhandel van de dwergen ging goed mede dankzij het hout uit Raleigtown. De andere wapens zoals zwaarden en bijlen hadden handvaten nodig. De officieren wouden natuurlijk het beste leer dat er te vinden is en dat is die van de elfen. Maar dat was niet de hoofdreden dat ik naar de elfen was gegaan ik had gehoopt om met Sylva te kunnen spreken. Het contact met haar was in het eerste jaar achter de strijd met Khan vermindert. Ze had het druk met het verdedigen van de grenzen van Hominum dat was toch wat ze me had verteld. Het tweede jaar werd ze langs de andere kant van Hominum opgesteld om tegen de orcse hordes te vechten. Het derde jaar ging ze terug naar het grote woud om demonen te vangen en haar politici functie uit te voeren. Het vierde jaar begon ik uitvluchten te zoeken om haar te bezoeken maar ze was veel afstandelijker en de meeste zaken moest ik met andere hoog geplaatste elfen doen.  Tegenwoordig zag ik haar alleen op de oorlogsraad en daar durfde ze me niet eens aan te kijken. Nu was er al vijf jaar verstreken en ik ging nu een cadeau vangen voor de elfen, door de zaken hadden we onze zakken kunnen vullen met geld. Ik begon eindelijk over Sylva te geraken, toch dat hoopte ik. Ik werd uit mijn gedachten gerukt toen ik triomf van Athena voelde ik richte mijn blik snel op de kijksteen. Er was een Vulpid verschenen een vrij jong exemplaar de drie staarten zwiepten vrolijk geen en weer terwijl het een wilde bes opat. Ik strekte mijn hand uit. En liet een dun straaltje mana door mijn hand lopen niet veel later verscheen Ignatius. De drakeling strekte zijn nek om een brul te geven maar ik legde hem meteen het zwijgen op met een mentale por. Een brul zou de Vulpid kunnen alarmeren Ik kroop op het natuurlijke zadel bij de schouderbladen van de drakeling. De elfen hadden aangeboden om een echt zadel te makken maar dat had ik afgewezen het voelde heerlijk om op de Ignatius te rijden, ik voelde de spieren onder de huid bewegen en het haf me een gevoel dat ik dichter bij de drakeling stond. Ignatius begon ongeduldig te snuiven ik bracht mezelf terug bij de les en de adrenaline van de jacht begon door mijn aderen te lopen. De jacht was begonnen.

Ignatius sprong met een krachtige sprong de lucht in. En dan vlogen we, Ignatius genoot van de wind onder zijn vleugels en voor mij was minstens even leuk. Een gevoel van vrijheid overmeesterde me, ik was weg van alle verantwoordelijkheden die op me wachten in Raleightown. Even vlogen we zo door de lucht. We hadden nog maar net hoogte gemaakt toen we alweer een duikvlucht moesten inzetten want deze keer had Athena niet ver moeten vliegen. We begonnen aan een duizelingwekkende afdaling. Ik begon me te realiseren hoe veel geluk we hadden gehad ik was amper een half uur in de ether en we hadden al een Vulpid gevonden. De Vulpid keek omhoog hij had ongetwijfeld de vleugelslagen gehoord er verscheen een angstige blik in de ogen van de demoon en hij sprong het struikgewas in. Ik balde mijn vuisten did ging een moeilijke jacht worden, ik spoorde Athena aan om achter de Vulpid te gaan. Ik realiseerde me te Laat dat ze al was vertrokken voor ik mijn bevel had kunnen versturen. Er verscheen een glimlachje op mijn mond dit was jacht hiervoor warren we geboren, dit had ik al gedaan in Pelt en Ignatius en Athena hadden het al honderden jaren gedaan in de Ether. Ignatius bereikte het blader dak en we gingen er recht door. Ik voelde een schram op mijn wang waar een tak me had geraakt.

De Vulpid volgde een onregelmatige baan door het bos, hij probeerde Athena af te schulden zonder veel succes. Met elke vleugelslag kwamen we dichter bij onze prooi en ik begon al een summonleer uit te galen. De Vulpid maakte een fout hij probeerde in zijn haast over een omgevallen boomstam te springen maar het jonge dier raakte niet hoog genoeg. Niet veel later had Ignatius de Vulpid in een ijzeren greep. Ik haf via mijn mentale bant snel een bedankje aan Ignatius en Athena. Ik legde mijn summon rol op de grond en beval Ignatius om de Vulpid er boven te houden. Lo ro di mai si lo... de witte draden begonnen zich te vormen tussen Fletcher en de Vulpid, tergend langzaam kwamen er meer draden en werden ze dikker tot de Vulpid geharnast was. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en ik infuseerde snel de demoon nieuwe demonen, nieuwe demonen hadden de eigenschap om soms ongehoorzaam te zijn. Het gelukzalige gevoel van de eerste infusie kwam toe. Ik voelde mijn mana voorraad toenemen met de Vulpid erbij het voelde bijna slecht om te weten dat ik de demoon ging moeten afstaan. Even speelde de gedacht in zijn hoofd om hem gewoon te houden maar die verdreef ik net zo snel als dat die was gekomen. Ik moest overmorgen naar een feest voor het succes te vieren dat we hadden gehad Seraph de elfen de dwergen en ik. Het was onze jaarlijkse traditie en het was het eerste jaar dat de elfen volwaardig lid waren, iedereen ging een cadeau geven dus ik moest wel de Vulpid geven. Ik wou ook geen mindere demoon sturen zoals een mijt anders zouden de elfen zich misschien beledigd voelen. Ik steeg terug op en lied Ignatius in de lucht gangen zo hoog dat het een beetje koud werd maar ik warmde me aan Ignatius lichaam. Ik Had Guinevere gevraagd om elk uur een poort te openen. Ik keek eens op mijn zakhorloge. Het zakhorloge had ik gekregen van Othello voor mijn vorige verjaardag. Nog dertien minuten tot de volgende poort geopend zou worden. Ik beval Athena om uit te kijken naar een poort en me dan wakker te makken als ze er één had gevonden. Ik was gisteren laad opgebleven om een nieuw boek over toverkunst te lezen het was geschreven van Electra. En ze toonde nieuwe betoveringen en de functies van sommige drankjes en blaadjes. Ik viel snel in slaap met de trage vleugelslagen van de drakeling in mijn achterhoofd. Ik had nog maar net mijn ogen gesloten en ik werd al wakker gemaakt door Athena. Waarom voelt het altijd alsof slapen in een ogenblik voorbij gaat maar als je wakker bent geleid de dag tergend langzaam voorbij? Vooral als je moe bent. Athena had een poort gespot. Het was niet veel meer als een puntje op de horizon maar ik vertrouwde Athena volkomen. Ik spoorde Ignatius aan om er snel naartoe te vliegen. De coördinaten naar de ether waren niet precies het was een ruime maat waar ze waren en elke keer dat je een poort opent kom je ergens anders uit. We vlogen  pijlsnel naar het puntje hopend om nog op tijd te zijn voor de poort terug sloot. De seconden tikten voorbij en ik zag de poort steeds groter worden. Ik toverde een grote bol wierdlicht en liet de bol snel twee keer achter elkaar oplichten. Dat was het teken dat we naar de poort kwamen het was ook nu makkelijker om Fletcher te zien want er was net een gigantische bol licht naast me verschenen. Guinevere bootste het signaal na om te tonen dat ze hun had gezien. We hadden een code gemaakt op basis van lichtflitsen om te kunnen communiceren. Het afgelopen jaar hadden we zo veel mogelijk tijd in de ether doorgebracht. Je mana niveau gaat veel sneller omhoog als je in de ether bent en ze deden we af en toe een taak voor Electra. Ignatius remde een beetje af en we gleden de port door. Ik stond op het dorpsplein van Raleigtown met een bezwete Guinevere naast me. Ik had het gehaald, ik had een Vulpid gevangen. Guinevere keek me verwachtingsvol aan, "en" zij ze hoopvol. Ik was nog te buiten adem om iets te zeggen maar ik knikte en er brak een glimlach door op mijn gezicht die snel werd gevolgd met een glimlach op Guinevere's gezicht.