Summoner 4 ( fan fictie )

Lees dit vooral niet!

Nu je toch op dit hoofdstuk hebt geklikt en daarbij de waarschuwing hebt genegeerd zou ik het hoofdstuk toch maar lezen :)
Maar zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb...

Fletcher
Er warren nu al twee dagen verstreken sinds het stelen van het eerste kistje. Ik en Alexia hadden ondertussen het Korpisch landgoed bereikt. Het was een vredige plaats, het woud zag er goed verzorgd uit, er was duidelijk veel bedrijvigheid op het land maar er was een zekere rust. Je zag dat de inwoners het werk graag deden. "De vorige keer hebben we geluk gehad, het kan altijd zijn dat een familielid het kistje mee heeft op zijn reis." Vertelde Alexia me. Ik had ondertussen al verteld over de gestoorde elf die ik had tegengekomen, Alexia had me verteld dat hij Hendrix noemde en dat hij waarschijnlijk het vervolg zou worden van zijn family. Hij had namelijk geen broers of zussen.

"Deze klus word een stuk makkelijker, de family is minder bezorgd om hun geheimen te beschermen. Ze hebben waarschijnlijk ook geen zo bloederige geheimen."
Ik knikte "na de vorige klus mogen we van geluk spreken dat we nog niet zijn opgepakt, het had niet veel gescheeld. Als ze niet zo trots warren om toe te geven dat ze bestolen warren zouden we ongetwijfeld door heel het rijk achtervolgd worden en dan zou iemand wel eens de linken kunnen legen." Het zou zeer slecht voor me zijn als men dacht dat ik een ordinaire dief ben. We kwamen aan bij de boom van de family. De boom was niet noemenswaardige groter als die eromheen. Het had ook geen wachtposten of minder toegangswegen. "Ze makken het ons nog te makkelijk" zei ik kwazie verontwaardigt. Ik glimlachte bij mijn eigen woorden. Het leverde me ook een flauwe glimlachje van Alexia op. "Ik geringer me nog waar hun kistje staat, het staat in het bureau van het stamhoofd." Ik weet nog dat ik er op mocht zitten toen ik klein was. Ze lazen me dan verhaaltje voor. De Korpisch family was redelijk vriendelijk tegen me waarschijnlijk wel om politieke redenen maar ze waren toch vriendelijk.

"De kamer kan je alleen bereiken via de woonkamer die heeft wel een verbinding met de buitenwereld." Ze nam een pauze om na te denken wat ze allemaal wist over het huis. We wandelden gestaag verder, Alexia wandelde een meter voor me omdat ze de weg kende, toch dat hoopte ik. "Ze gebruiken een gordijn om het af te schermen."
"Een gordijn vroeg ik verbaasd?" Dan worden ze toch constant bestolen?
"Nee, ze zijn zeer geliefd onder hun inwoners. Ze vinden dat als de inwoners hun de macht toe vertrouwd zij ook hun huis toe moeten vertrouwen aan de inwoners." Ik knikte het klonk best wel logisch, in Raleigtown zou ik ook niet bestolen worden. Ik voelde mijn krachten terugkomen met elke vleugelslag van Athena. Ik had haar mana niet kunnen gebruiken omdat ze zich veel te ver bevond, nu kwam ze aardig dicht in de buurt en de kracht van Ignatius kwam ook weer terug. Ik stopte enkele meters voor het gordijn en trok aan Alexia haar schouder. "Kan je je demoon niet even laten kijken of de weg vrij is?" Alexia keek een beetje bang bij de gedachte maar knikte uiteindelijk. Met een totaal gebrek aan enthousiasme liet ze haar Surma uit. Ik verbaasde me opnieuw aan deze demoon. Er was niet veel of niets van bekend. In oude geschriften van elfen was de naam al eens gevallen en enkele schetsen maar op de Vocan academie hadden ze niets over de demoon geleerd. Hij werd bestempeld als uitgestorven of niet bestaande. Ik bekeek de demoon aandachtig maar ik zorgde er voor dat ik niet in zijn ogen keek. De demoon gromde gemeen naar mij, ik zette snel een stap naar achteren om te tonen dat ik geen bedreiging vormde voor de demoon en haar meesteres. De demoon keek me achterdochtig aan en ik begon me af te vragen wat Alexia wel niet allemaal over me dacht als de demoon zo vijandig was. Alexia lachte me verontschuldigend toe en stuurde dan de Surma naar binnen. Even later zij ze dat het veilig was. Ik volgde haar naar binnen. De kust was inderdaad veilig er was geen levende ziel te bespeuren. Alexia wandelde zelfverzekerd door naar een nauwe opening, achter de opening stond een gigantisch bureau. Ik volgde haar op de voet. Plots verstijfde Alexia. Ik vroeg me even af of ze in de ogen van haar eigen Surma had gekeken maar toe mompelde ze "hij is er niet." Ik ging naast haar staan, ik weet niet wat ik verwachte te zien maar zoals Alexia net verteld had was er geen kist. "Weet je zeker dat hij hier stond?" Vroeg ik hopend. "Ja" zei ze geërgerd.
"Dan vrees ik dat Guillaume de kist mee heeft gedaan." Zei ik. "Dan moeten we Guillaume vinden, Na de verwondingen die je hem hebt toegebracht" begon Alexia. "Per ongeluk" onderbrak ik haar. "Ze zuchtte, na de verwondingen die je hem per ongeluk heb aangedaan." Ik knikte goedkeurend. "zal hij waarschijnlijk in een zachte koets willen vervoerd worden, dus we moeten gewoon een koets onderscheppen" besloot ze. Aan de slag dan maar, Sylva zal morgen ongeveer hier arriveren. Ze zal nu wel gemerkt hebben dat ik niet meer in Raleigtown ben.