Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 18

Wel, we zijn al ver gevorderd in het verhaal, naar schatting zullen er ongeveer een 25 tot 30 hoofdstukken zijn. Daarachter zal ik enkele stukken herschrijven en mss met het vervolg beginnen. Enjoy!

Fletcher:

De eerste zonnestralen begonnen net door het bladerdak te komen en Sylva begon zelf de eerste tekenen te tonnen dat het mijten gif begon uit te werken, maar ze had nog niet kunnen spreken en ik moest haar nog steeds dragen. Ik was al heel de nacht aan het lopen met Sylva én twee rugzakken, het begon zijn tol te eisen. Ik had ook al enkele keren moeten schieten op een mijt om die op afstand te houden, de laatste keer had ik denk ik een vleugel geraakt. Het geluid van de elfen werd steeds luider en ik begon te twijfelen of ik ze wel voor kon blijven. Als die ene summoner niet mee was had ik die elfen al lang kunnen afschudden maar nu was dat praktisch onmogelijk. Ik moest een pauze nemen, ik kon niet meer. Helemaal bezweet ging ik achter een boomstam liggen. Ik legde Sylva voorzichtig neer, als het zo doorging zou ik de rugzakken moeten achterlaten. Het zou moeilijke zijn om zonder voedsel te vluchten maar dat was beter als niet meer in staat zijn om te vluchten. Ik opende snel de rugzak die op mijn rug had gezetten en haalde er wat te eten uit. Lysander zou tegen de avond wel genoeg kracht moeten hebben om Sylva te dragen en dan zou Alexia en Ignatius ook wel klaar zijn met hun overval. Ik zond een geruststellende  gedachte door naar Ignatius, Athena zou me wel beschermen. Ik keek op van het droge brood dat ik aan het eten was, iets was verandert. Ik hoorde nog steeds het kappen van messen door het woud wat vervelend dicht bij was, het fluiten van enkele vogels en de krekels maar toch was er iets verandert. Plots realiseerde ik me wat het was Sylva's rustige ademhaling wat een constante was geweest voor meer dan een dag was nu verandert. Ze lag nog altijd doodstil op de grond waar ik haar had neergelegd maar haar ademhaling was minder rustig, ze was wakker! Ik zag een kleine beweging van haar rechterarm, die onder haar rug lag. Ze deed alsof ze sliep, en ze was iets aan het uithalen uit haar riem. Ik sprong met al mijn kracht naar achter het stuk brood dat ik in mijn handen had viel eruit. Waar net mijn keel had gestaan stond nu een mes, dat was al de tweede keer in nog geen 24 uur dat iemand dat geprobeerd had. Sylva keek me verbaasd aan, "hoe?" Ik keek even naar de punt van het mes, oordelend aan de afstand tot mijn oorspronkelijke positie leek het niet haar bedoeling te zijn geweest om me te vermoorden, meer om te bedreigen. "Je ademhaling veranderde wanneer je waker bent." Antwoordde ik eerlijk. Ze sloeg met haar handpalm op haar voorhoofd, "daar had ik aan moeten denken." Haar ogen stonden gevaarlijk een beetje zoals zes jaar geleden wanneer ik haar voor het eerst had ontmoet op Vocan en haar kamer was binnengedrongen. Ik voelde dat Ignatius en Athena onrustig werden, ik haf ze allebei een bevel om geen actie te nemen. "Wel het is goed om te zien dat je terug oké bent, hoe is je hoofdwond?" Ze keek me verbaasd aan, ze ging met haar linkerhand even over de ondiepe streep op haar wang die door mijn pijl was aangebracht. "De wond door jouw pijl is gelukkig niet zo diep." Ik knikte "en die?" Ik wees op de wond die wat hoger was aangebracht door de val. Ze volgde de richting die mijn hand aangaf naar de tweede wonde die ze had opgelopen tijdens haar val, ze kromp even ineen toen ze de wond aanraakte. Plots begon ik te blozen, en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Sylva's gezicht werd meteen koud, waarschijnlijk vroeg ze zich af wat er zo leuk was aan de pijn die zij leed, Ik bewoog ongemakkelijk, het genot kwam niet van mij maar kreeg ik door van Ignatius die waarschijnlijk geaaid werd ergens hier ver vandaan. Het gevoel stopte net zo abrupt als het had opgekomen. "Wel wat is er zo leuk?" Vroeg Sylva bars. Ik stak verontschuldigend mijn handen in de lucht maar voor ik iets kon zeggen hoorde ik gekraak van hout heel dicht bij, zelf dichter als het gehak van de elfen in het woud. Ze moesten zich opgesplitst hebben en een tweede groep had stil en snel dichterbij gekomen. Ik sprong naar voren en deed een hand op Sylva's half open mond om te voorkomen dat ze verder sprak, één van mijn vingers ging een klein beetje naar binnen, een vreemde sensatie die ik al lang niet meer gevoeld had ging door me geen, ik probeerde het te negeren, daar was nu geen tijd voor. Dan legde ik een vinger op mijn lippen om te tonnen dat ze stil moest zijn. Even later hoorden we het weer, de verbouwereerde Sylva voor me kwam terug bij zinnen. Ik trok mijn hand terug en liep naar de rugzakken, opluchting stroomde door me geen dat ze me niet had neergestoken toen ze net een kans had. Ik gooide een rugzak naar Sylva en deed de tweede dan over mijn eigen schouders, Sylva was wankelend de rugzak aan het aandoen dat ik haar had toegesmeten blijkbaar had ze nog niet helemaal hersteld van de mijt steek. Ik liep naar haar toe en trok haar bij haar hand verder het woud in. Achter enkele tellen was er niets meer te zien op de plaats waar we net nog hadden gestaan en dan maakte een zware schoen een afdruk op de modder, net naast het stukje brood dat uit Fletchers handen was gevallen.