Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 15

Voor mijn twee trouwe fans: MiraiLiber en FlecherRaleigh

Fletcher
De zon stond hoog, de warme stralen warmden me op terwijl ik begon te snoezen met de sterke vleugelslagen van Ignatius die dienden al een wieg. Ik was in volledige rust. Alexia bewoog weeral achter me, ik begon me te irriteren aan de hoeveelheid dat ze zich verzette op de rug van mijn drakeling. Uiteindelijk lukte het me toch om in slaap te vallen. Veel tijd om uit te rusten kreeg ik echter niet. Alexia schudde me wakker, niet een vriendelijk geschud maar een brut en gehaast geschud. Ik begon me af te vragen of ik haar niet beter van Ignatius rug kon hooien. Aan de stand van de zon te zien had ik inderdaad niet lang geslapen. "Ik vind het onbezonnen dat je slaapt terwijl we aan het vliegen zijn." Verklaarde Alexia. "Rustig aan" zij ik nog altijd moe en hopend dat ze me ging laten slapen, "ik vlieg niet dat doet Ignatius."
"Maar jij bestuurd Ignatius toch" merkte Alexia op. "Je weet hoe een demoon werkt" snauwde ik. "Als je niets meer nuttigs te vertellen heb zou ik graag terug wat gaan slapen."
"Wel jammer voor jouw want ik heb WEL nog iets nuttig te vertellen, en alles wat ik zeg is nuttig." Ik weet dat ze me niet kon zien maar toch draaide ik met mijn ogen. "Natuurlijk" mompelde ik theatraal. Alexia gromde wat, "terwijl je zo onbezonnen was aan het slapen heb je niet gezien dat we achtervolgd worden." Ik sprong recht maar ontspande me daarachter weer. "Ha Ha Ha, grappig hoor. We kunnen helemaal niet achtervolgd worden, we vliegen!"
"Wel volgens mij werken mijn ogen nog altijd perfect! We worden achtervolgd door een Griffioen." Alexia klonk zelfingenomen. "Dat kan niet, Sylva is nog dagen..." verder geraakte ik niet. Terwijl ik was aan het praten had ik snel een blik over mijn schouders gedaan. Sylva was ons inderdaad aan het achtervolgen ze was een 200 meter achter ons. Ze stak sarcastisch een hand in de lucht. Ik hoorde Alexia zelfingenomen lachen. "Kon je daar niet me beginnen" riep ik nijdig. "Dit is veel belangrijker als of het al dan niet verantwoord is om te slapen tijdens het vliegen." Ik probeerde mijn eer een beetje te redden. "Laten we hopen dat dit geen gevecht word." Ik zorgde dat mijn woorden goed hoorbaar waren voor Alexia. Ze knikte, nu was ze weer serieus. Ik voelde dat Athena zig nog wat meer inspande om hier op tijd te komen. We hadden haar tegengekomen uren geleden maar ik had haar toen de opdracht gegeven om te kijken of we gezocht werden in het grote woud. Athena had ondertussen al gevonden dat dat niet het geval was dus ze was nu terug op weg om ons in te galen. Laten we eens tonen wat we hebben geleerd in het afgelopen jaar. Ik zond de gedachte door naar Ignatius. "Misschien wil ze gewoon praten?" Zei Alexia hoopvol. "Ze staat in aanvalshouding" zei ik geringschattend. "Ze heeft nog niet gevuurd" merkte Alexia op. Ik knikte, "waarschijnlijk omdat het te moeilijk is om al vliegend van die afstand te vuren." Ik haf Ignatius het bevel om te versnellen. Onze snelheid nam meteen toe. "Kan je me vertellen wat Sylva doet?"
"Oké" antwoorde Alexia. "En is ze al versneld?" De vraag leverde een geïrriteerde Alexia op. "Ik heb je net verteld dat ik je ging zeggen wat ze doet." Niet veel later moest ze toegeven dat Lysander versneld was. Ik veranderde subtiel mijn koers een beetje. Enkele seconden later hoorde ik Alexia mompelen dat Sylva ook was veranderd van koers. "Een trage reactie" vertelde ik Alexia, ze heeft waarschijnlijk nog niet of amper geslapen sinds ze is vertrokken. Ik draaide me half om in mijn zadel. Alexia keek mij angstig aan. "Dit noem ik nauw onverantwoordelijk vlieg gedrag!"
"Ben je bang van hoogtes?" Vroeg ik haar plagend en een beetje verbaasd. Ze wende haar blik af. Ik grinnikte, "je leefde toch in het grote woud?" Mijn verbazing steeg met de minut. "Ja" mompelde ze "maar daarachter ben ik nooit meer aan hoogtes gedaan." Ik zag dat ze ongemakkelijk werd bij dit onderwerp. Lysander was ons nog altijd gestaag aan het inhalen. Ik haf Ignatius het bevel om zo luid te brullen als hij kon. Een angstaanjagende brul kwam uit Ignatius bek. Ik voelde dat Alexia schrok maar dat was niet waarom ik me had omgedraaid. Sylva schrok ook. Ze maakte als het ware een sprongetje in de lucht. Daarmee haf ze een bevel aan Lysander die een beetje vertraagde. Ik moet toegeven dat dit misschien een beetje sadistisch is maar ik vond het vooral hilarisch. "Nu is ze gewaarschuwd" verklaarde ik mezelf aan een verontwaardigde Alexia. Ik haalde mijn boog van mijn rugzak nog altijd naar achteren gedraaid. "Ik dacht dat je niet kon schieten van deze afstand?" "Nee, Sylva kan niet schieten van deze afstand. Ik kan dat wel!" Verbeterde ik haar. "Je gaat toch niet op mijn zusje schieten?" Alexia's klonk scherp en afgemeten. "Nee hoor, gewoon een waarschuwing schot." Ik legde een pijl aan en spande mijn boog. Ik haf Ignatius een bevel, hij stopte met zijn vleugels te slaan maar liet ze nog altijd gestrekt zo dat we zweefden. Maar vooral, door deze beweging bewoog Ignatius niet, we verloren ook langzaam hoogte. Ik richte mijn boog nog geen fractie van een seconde later suisde de pijl uit mijn boog de lucht in. Mijn pijl vloog zoon 70 meter hoog en begon dan terug af te dalen. De pijl was,iets te precies. Mijn bedoeling was geweest om lang haar hoofd te schieten maar de pijl raakte net haar wang. Ik kon geen bloed zien van deze afstand maar Sylva nam met een hand haar rechter wang vast. Ze keek ongelovig hoe de pijl de rest van de afdaling naar aarde vervolgde. Ik zag het ongeloof in Sylva's ogen toen ik haar raakte maar in mijn eigen verdediging ik schoot een pijl af vanaf een dalende drakeling op een bewegend zelf vliegend doelwit dat zich bijna 150 meter verder bevond. Ignatius begon terug te vliegen. We hadden maar zo kort stil gehangen dat we amper een meter lager waren. Ik haf Ignatius terug het bevel om naar boven te klimmen want in een lucht gevecht had je dan altijd het voordeel. Ik hoopte maar dat het niet zo ver moest komen. Sylva bleef ons maar inhalen, Ignatius was zeker niet sneller met twee man op zijn rug. Ik besefte dat Sylva ons ging inhalen. Ik haf mijn drakeling terug het bevel om op normale snelheid te vliegen. We konden haar toch niet ontlopen en als er toch een confrontatie kwam warren we beter uitgerust dan moe. Ik had me ondertussen ook alweer omgedraaid in mijn zadel. Daarbij had ik de vernietigende  blik van Alexia ontweken. Ik mompelde een sorry maar ik vermoede dat ze het niet kon horen boven de wind uit. Sylva begon iets minder roekeloos te vliegen. Ze creëerde een groot schild boven haar en Lysander en besloot om de mindere positie te nemen. Ze vloog snel dichter en naderde ons een vijftal meter onder ons. Ik besefte dat ze wou onderhandelen. Achter een kleine stilte grinnikte ze, "ja Fletcher je hebt haar bewusteloos gestaan en ben dan vertrokken" dit was de leugen die ik haar onbeschaamd had verteld bijna een week gelden. De leugen die ik haar had verteld toen ze me vroeg waar haar zus was. "Wel het lijkt er op dat ik me versproken heb" antwoordde ik droog terug. Lysander en Ignatius begroeten elkaar vriendelijk al was het ook een beetje zenuwachtig, ze begonnen samen wat te vertragen. "Fletcher heef haar gewoon uit aan mij en dan zal ik niets vertellen over die aanval van Athena." Riep ze om boven de waaiende wind uit te komen. "Ik heb ondertussen al meer overtredingen gemaakt" lachte ik. Daarna vervolgde ik wat serieuzer "sorry van die aanval op Guillaume ik had de situatie verkeerd ingeschat." Het bleef even stil aan Sylva's kant, ze was waarschijnlijk aan het denken aan hoe ik de situatie anders had kunnen interpeteren. "Mijn zus manipuleerde je Fletcher, waarom zie je dat niet?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb het niet gedaan Sylva, je moet me geloven" voor het eerst in meer dan tien jaar had Alexia tegen haar zus gesproken. Ik hield wijselijk mijn mond en wachtte hoe dit zou aflopen. "Waarom vlucht je dan?" Ik hoorde dat Sylva's stem brak. "We verzamelen bewijs dat ik onschuldig ben, anders zou pa dat toch nooit geloven" antwoordde Alexia. Het was even stil. "Dus dit is je wraak Fletcher? Je probeert mijn macht af te nemen." Ik keek verward van Sylva's conclusie. Ik bukte me zijdelings voorover om Sylva in de ogen te kunnen kijken. Ik zag dat er ook verwarring in te lezen stond. Plots nog voor ik of Alexia een antwoord hadden bedacht op haar vraag krijste Sylva het uit. Ik keek nog eens naar beneden en zag tot mijn afschuw dat Sylva in elkaar gedoken op Lysander zat. Lysander zelf begon onregelmatig te zwaaien met zijn vleugels en verloor als snel hoogte. Het leek het effect van verlamming of verdoving. Ik zag geen pijltje zitten, maar even later zag ik een klein lichaampje weg fladderen. Een mijt misschien? Het was moeilijk te zien. Ik draaide me om naar Alexia, de angst stond in haar ogen te lezen. "Ga jij verder naar het tweede kistje zij ik snel, Ignatius zal je helpen." Zonder op een antwoord te wachten sprong ik van Ignatius rug wat zorgde dat Alexia bezorgd een hilletje sloeg. Ik spreidde mijn handen en been om een zo groot mogelijk oppervlak te krijgen terwijl ik viel, mijn lichaam stond evenwijdig met de grond. Ik vloog naar beneden maar door mijn houding kon ik nog min of meer controleren naar waar. Ik ging zo snel mogelijk naar Lysander, het duurde even voor ik hem had bereikt ondanks mijn houding om zo veel mogelijk luchtweerstand te hebben daalde ik sneller af als Lysander. Ik deed een arm om Lysander's nek. De griffioen keek me met één groot en moe oog aan. Ik zag dat hij me herkende achter een lichte aarzeling besloot hij me te vertrouwen en niet aan te vallen. We daalden nog altijd af met een duizelingwekkende snelheid. Ik zag dat Lysander het steeds moeilijker kreeg om zijn ogen open te houden. Net toen ik begon te denken dat we te pletter zouden storten op de grond spreidde Lysander met nog een laatste kracht inspanning zijn vleugels en haf nog een laatste slag. Het remde ons net genoeg af. We vielen op de grond met een luide smak ik werd enkele meters verder geslingerd.

Ik opende mijn ogen, ik kreunde mijn ribben voelden pijnelijk aan. We warren in de bossen gevallen op de rand tussen dwergen terrein en het grondgebied van de Favershams. Tot mijn opluchting voelde er niets gebroken aan. Ik draaide me snel om en zag dat Sylva door de kracht van de landing van Lysanders rug was gesmeten. Ze was buiten bewustzijn of erger net zoals Lysander. Achter een snelle blik op Lysander zag ik dat hij geen ernstige schade had opgelopen. Ik snelde snel naar Sylva en ging op mijn hurken zitten net naast het roerloze lichaam van Sylva. Tot mijn opluchting zag ik haar borst reizen en dalen, er was dus nog ademhaling. Over haar gezicht liep een lange straal bloed van haar voorhoofd tot haar nek. Het vormde een plas bloed naast haar hoofd. Met mij mouw veegde ik het bloed van haar gezicht, daarna haalde ik de haren van voor haar gezicht om de wond beter te kunnen bekijken. De wond bleek gelukkig niet al te ernstig het vormde een rode vlek op haar anders vlekkeloze gezicht. Het was een langwerpige wond maar het was niet zo diep. Ik haalde een fles water uit en probeerde de wond zo goed mogelijk te kuisen. Ik had jammergenoeg geen alcohol bij me. Daarna trok ik een mouw van mijn uniform en maakte er mee een verband. Ik bekeek goedkeurend mijn resultaat toen ik enkele stemmen hoorde uit het bos. De belagers, ik dacht vliegensvlug na terwijl de mannen steeds dichter kwamen.

Wat denken jullie dat Fletcher zal doen? Wie zijn de belagers? Voel je vrij om je theorie in de comments te zetten.