Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 20

Alexia:

Vliegen op een onrustige drakeling was niet bepaalt een pretje, de zon begon net onder te gaan en Ignatius, met Alexia en twee kistjes op zijn rug, vlogen vliegensvlug over het bladerdak. De drakeling was nog altijd niet verdwenene in de ether dus Fletcher moest gelukkig nog leven of hij was nog niet lang dood. Tot mijn opluchting begonnen we eindelijk te vertragen, warren we er? Ik begon zo langzaam aan genoeg te krijgen van vliegen, wat was ik blij dat ik geen vliegende demoon had. Ignatius cirkelde een keer rond enkele bomen, "je gaat toch niet door het bladerdak?" Schreeuwde ik toen ik de bedoeling van de demoon doorhad, zonder enige aandacht aan me te besteden daalde Ignatius verder af. Echt wat een rot beest, ik ben zeker dat hij het expres doet! Takken braken en zwiepten in mijn ogen niet veel later waren we er door enkel wat schrammen achterlatend. Ik stopte met mijn geschreeuw toen Ignatius poten de grond raakten. Ik steeg af en begon meteen te wankelen. Een gegrinnik klonk van achter me, ik draaide me om terwijl ik de neiging om over te geven onderdrukte. Klaar voor mogelijke tegenstanders speurde ik het klein grasveldje voor me af, pijlen, zwaarden en bloed markeerden de grond maar er warren geen lichamen te zien. Ook wat zwart geblakerd gras en enkele grote geulen alsof iets zwaar was verschoven toonden de kracht van het gevechten. Ignatius sprong voor me en ging zitten bij een gestalte, de gestalte was Fletcher hij zat aan de rand van het grasveldje tegen een boom geleund. Naast hem zat een griffioen en het lichaam van een jonge mooie elf die duidelijk familie was van Alexia leunde tegen de griffioen. Achter dat allemaal in me op te hebben genomen zag ik dat Fletcher nog altijd aan het lachen was. "Wat is er zo grappig?" vroeg ik verontwaardigt. Fletcher schudde zijn hoofd, "zelf dwergen kunnen beter tegen vliegen als jij, je haat het echt hé?" Ik antwoordde niet meteen maar knikte. Ik verlegde mijn blik terug naar Sylva, een broekspijp was afgescheurd tot net onder haar knie daar was een verband aangelegd. Fletcher volgde mijn blik, "mijn mana was op" verklaarde hij, "ik heb de wond ontsmet en verbonden, als je nog genoeg mana over hebt mag je die wond gerust genezen maar ik zou eerst voor Lysander zorgen?" Ik keek hem eerst niet begrijpend aan maar besefte toen dat de naam van de griffioen Lysander was. Ik knikte en gebruikte mijn mana om een diep snee in de griffioens flank te genezen en nog enkele kleinere wonden. Ondertussen zag ik Fletcher zijn eigen verwondingen genezen. "Nu dat Ignatius hier is kan ik ook zijn mana gebruiken." Ik knikte dat ik het begreep en wandelde naar Sylva om haar te genezen. Het ontgin me niet dat er een bezorgde uitdrukking in Fletchers ogen zat, hij had ook zijn hand op zijn Kopish gelegd. Ik weet niet of het bewust is maar hij vertrouwd me dus nog niet helemaal en hij haf veel om Sylva. Sylva heeft goede mensen ontmoet, al zouden goede elfen beter zijn. Terwijl ik dit bedacht spendeerde ik mijn mana in het genezen van haar wonden. Sylva opende knipperend haar kleurrijke ogen waardoor haar mooie gezicht dicht bij perfectie kwam. Ik kreeg een warm gevoel van binnen, voor het eerst in zo veel jaren zag ik het gezicht van mijn zus van dichtbij. Ik snapte wel dat er veel mannen op haar verliefd konden worden zoals Fletcher.

Fletcher:

Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat Sylva haar ogen opendeed. Ik kreeg mezelf snel weer onder controle en verhoogde mijn focus, dit moment was cruciaal. "Mama?" Vroeg ze nog niet helemaal bewust van haar omgeving tegen Alexia. Als er geen bloedvlekken in de buurt hadden gelegen had ik het misschien nog schattig kunnen vinden. Alexia schudde haar hoofd met een klein lachje. "Nee, ik ben het, je zus Alexia." Het was enkele seconden stil bij Sylva, dan opende ze haar ogen wijd en probeerde ze snel op te staan. Ze struikelde half en taste dan haar kledij af op zoek naar haar mes. Alexia wou een stap naar vooreen zetten maar ik hield haar tegen door mijn kopish te trekken en perfect tussen hun in te houden. Hopelijk zou dat Sylva een beetje kalmeren. Dan voor het eerst merkte Sylva me op, " w... wat doet zei hier?" Vroeg ze me beschuldigend. "Ze heeft jij en Lysander net genezen." Ik probeerde haar te sussen met het antwoord maar het hielp niet echt. Sylva draaide zich met een ruk om opzoek naar haar griffioen. Ze leek even verward tot ze beseft dat ze net nog tegen Lysander was aan het leunen. Ze zuchtte en aaide het hoofd van de griffioen die daarop gelukzalig begon te grommen. Ik ontspande me wat bij het beeld. Plots draaide Sylva haar hoofd terug in een ruk om, ze keek haar zus recht in de ogen en daarachter mij. "Fletcher, jij hebt mij en Lysander tegen Dedric beschermt en dan Lysanders en mijn wonden verbonden?" Met die laatste woorden verwees ze naar het roodgekleurde verband dat voor haar voeten lag en dat er af was gehaald zodat Alexia haar kon genezen. Ik aarzelde even maar besefte dan dat er geen reden was voor te liegen dus besloot ik te knikken. Ze bleef me nog enkele seconden in de ogen kijken en richte zich dan tot Alexia, "jij hebt Lysander genezen?" Alexia die een beetje verbaasd was door de houding en toon van haar zus was voor een moment sprakeloos maar uiteindelijk knikte ze ook. Sylva zuchtte, "wel daarvoor dank Fletcher, Alexia." Het viel me op dat Sylva ons niet aankeek wanneer ze dat zij maar haar woorden klonken oprecht, ik liet mijn verdediging enigszins varen en bracht men kopisch terug omlaag. "Nu we hier toch allemaal zijn kunnen we beter alle informatie delen die we hebben" ik had dit willen vermijden maar er was niet echt een reden om het niet te doen. Sylva en Alexia keken me even verbaasd aan met een bijna identieke blik, ik kon het niet laten om even te lachen. "Wat is er zo grappig?" Vroeg  Alexia streng. Ik wuifde haar vraag weg met mijn hand. Sylva bracht haar gezicht een beetje schuin en stelde een andere vraag, "b... ben je nog boos op me?" Men hart sloeg een slag over en ik wende mijn blik meteen af omdat ik voelde dat mijn wangen rood werden. Verdomme als je zoon gezicht maakt ga ik nog een hartstilstand krijgen. Ik schudde even mijn hoofd om men gedachten terug op orde te krijgen "het is niet dat ik het leuk vind dat je het zo lang hebt verzwegen maar ik kan er nu wel mee leven, het is niet dat we er iets aan kunnen veranderen dus ja..." Ik keek haar terug aan nu dat de kleur van mijn wangen en het gebons van mijn hart terug onder controle was. "Het is niet alsof ik zelf ook geen fouten heb gemaakt, ik heb ook gelogen dus laten we het als gelijk zien." Sylva knikte tevreden met het antwoord. Alexia die tot dan toe ons zwijgend had bestudeert met een lichte glimlach rond haar mond klapte in haar handen, "sorry voor het storen maar je zij iets over informatie delen?" Ik knikte, "het zou maar raar zijn als we nu niet vertelden wat we aan het doen zijn" antwoordde ik. Ik keek even de twee elfen voor me aan en ze knikte beiden.