Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 9

Fletcher
De ochtend was aangebroken. De zon scheen door het bladerdak en ik besefte dat we snel zouden moeten vertrekken als we niet wilden gezien worden door dwergen. We hadden ons kamp opgezet enkele kilometers voor de elfengrens op dwergen gebied. Ik had geen zin om Alexia wakker te maken gelukkig hoefde ik dat ook niet. Ze zat klaarwakker op een deken alsof ze een nare droom had gehad. Ik wil binnen tien minuten vertrekken fluisterde ik. Ze keek me vragend aan. We zijn op dwergen gebied, ik heb geen idee of ze deze grond gebruiken. Dwergen gebied vroeg ze verbaasd. Ik was even vergeten dat ze de afgelopen dertien jaar zich niet in de bewoonde wereld had begeven. Ik leg het later wel uit fluisterde ik terwijl ik zo snel mogelijk mijn spullen pakte. Ik voelde me bijna naakt zonder het toekijkend oog van Athena. En ik zou ook niet de kans krijgen om Ignatius uit te laten ( hij zou te veel opvallen ) dus ik moest het zelf doen. Ik keek speurend ronde me terwijl Alexia nog haar laatste spullen te samen bond, niet dat dat er veel warren. Ze knikte bevestigend dat we konden vertrekken. We moesten een paar kilometer wandelen en we zouden bij het begin van het grote woud terecht komen al had ik nog geen idee hoe we binnen zouden raken. Er warren grens controles over de hele grens. Dit was begonnen enkele jaren geleden begonnen om smokkel tegen te houden. Ik hoopte maar dat Alexia er iets op zou kunnen vinden. Heb je enig idee hoe we binnen kunnen raken fluisterde ik dan ook maar. Ze antwoordde eerst niet, ik begon net te denken dat ze het niet gehoord had maar toen antwoordde ze. Er is een ongebruikte weg over de verrotte eik, als die er nog staat voegde ze toe. Ik knikte al vond ik die laatste woorden niet zo prettig. Achter enkele kilometers nam Alexia de leiding naar de rotte eik. Ze leek de weg geheel uit haar hoofd te kennen en zonder aarzelen wandelde ze door het dichte struikgewas. Niet veel later kwamen we op iets wat als een pat kon doorgaan behalve dat het geheel begroeid was met struikgewas.

We moesten enkele uren wandelen, we begonnen aan een zeer steile klim. Het duurde even voor ik besefte dat we op een gigantische boomtak warren aan het wandelen. Er verschenen rimpels in mijn voorhoofd van het zien van de gladde, verrotte grond onder mij. Alexia merkte de rimpels in mijn voorhoofd op maar interpreteerde ze verkeerd. Geen zorgen, dit pat word al jaren niet gebruikt, zelf toen ik in het woud woonde werd het niet meer gebruikt. De woorden maakten het alleen erger en ik kreeg een misselijk makend gevoel in mijn maag. Er was misschien wel een reden waarom het pad niet meer word gebruikt, ik liet de woorden door mijn hoofd halmen maar sprak ze niet uit. Ik haalde mijn kijkglas voor het eerst sinds Athena's vertrek los af. Er was een rode rand verschenen waar het kijkglas had gezetten. Er Brande een pijn bij de rand van mijn oog, dat vergrote mijn zelfvertrouwen nu ook niet bepaald. Ik zuchtte luid wat me een geërgerde blik van Alexia opleverde. Ik haalde mijn hoofd terug bij de weg. De weg was gemaakt uit samengevlochten boomstammen. Soms was er een boomstam omgevallen. En moesten we dus een andere weg zoeken.

Achter een uurtje wandelen waren we diep in elfen gebied en verbazingwekkend genoeg warren we nog altijd niet gevallen. Het ongebruikte pat hadden we inmiddels al lang achter ons gelaten. Het geritsel van de bladeren was overal te horen. Zachtjes als een fluistering kwam er een zangerige toon uit de verte. eerst hoorde ik het niet en het was al redelijk luid toen ik besefte dat het geen bladeren warren. Ik draaide me om naar Alexia, wat is dat geluid vroeg ik. Er speelde een klein lachje om haar mond, elfen die praten antwoordde ze doodleuk. Wat, waarom lopen we er op af? Wil je dat we gepakt worden? Doe eens rustig, het zijn boselfen ze werken op de grond samen met de kuddes. Hoe weet je dat? Het accent antwoordde Alexia. Ik kon mezelf wel op mijn hoofd slaan, ik kon ook het verschil tussen het accent van een edele en het normale volk horen. Ik keek een beetje beschaamt bij mijn paniek aanval, een lord zou niet zo mogen reageren besefte ik. Alexia was misschien nooit clanleider geworden maar ze was zeker goed opgeleid. Ze zou een geweldige clan leider zijn geweest. We zullen moeten beginnen op te passen we zijn bijna in het gebied van de Vulmix family! Deze gedachte haf me kracht. Weer een stap dichter bij het eind doel. Ik kreeg een gedachte door van Athena. Ik haalde mijn kijkglas uit om te kijken wat er was.

Er kwam een kleurrijk verlichte tuin in beeld. Sylva zat op een bankje in de tuin, naast haar lagen er rozen maar ze had er geen aandacht voor. Ze was een brief aan het lezen. Athena zat in een moeilijke hoek om het te lezen maar ik herkende het wapenschild van Sylva haar family. Wou ze een brief verzenden kwam er in me op. De gedachte werd de kop in gedrukt. Guillaume kwam in beeld en nu besefte ik waarom Athena me had laten schrikken. Hij had een kort mes bij. Het mes leek me nogal onhandig maar je weet maar nooit. Het duurde even voor ik door besefte dat de rozen van Guillaume kwamen. Ik moest mijn aandacht verdelen tussen wandelen en kijken dus mijn brein werkte niet al te snel. Er kropen koude rillingen rond mijn rug toen ik Guillaume zag naderen met het mes in zijn handen. Athena voelde mijn spanning en zette al een poot naar voren klaar om op te stijgen als het nodig zou blijken. Sylva keek op van haar werk en glimlachte even. Ik ontspande me wat, Sylva was zeer wantrouwig ze was vast klaar voor een aanval. Guillaume kwam op het bankje zitten en begon de stekels van de rozen af te snijden. Ik voelde me even slecht voor Guillaume, even maar. De geërgerde reactie van Sylva bij dat gebaar was goud waard! Ik kende niet veel van de elfen taal maar ik denk dat ik toch ergens dank hoorde.

Ik consenteerde me weer op de weg maar ik kon er niets aan doen dat er een glimlach rond mijn mond speelde. Ik ben misschien iets te vrolijk besefte ik. Alexia duwde me een steegje in. Iets later kwam er een groepje elfen om de hoek. Alexia begroete ze vriendelijk en wandelde verder alsof er niets aan de hand was. Niet veel later verscheen haar gezicht in de steeg, ze was terug gewandeld vanaf dat ze zeker was dat de voorbij wandelende elfen geen aandacht meer voor haar hadden. Een rijkere familie snoof ze vol minachting. Ik knikte begrijpelijk al had ik geen idee waarover ze het had. De straatjes of moet ik zeggen takken werden steeds drukker.

Een ietwat grotere boom kwam in zicht. Alexia vertelde me dat daar de Vulmix family woonde. Het verbaasde me niet echt. Als het waar was wat ik had gehoord van de Vulmix family zouden ze er alles aan doen om hun macht te tonnen, zoals met de grootste boom. Laten we eerst eens kijken hoe de beveiliging van buitenaf werkt voor we naar binnen gaan opperde ik. Alexia knikte, we hadden afgesproken om zo weinig mogelijk te praten want wij waren geen elfs aan het praten en dat viel op. De weg werd er niet bepaald makkelijker op. Ik heb al overal moeten staan, meestal moest ik naar lagere takken springen als er voorbijgangers kwamen en dan duurde het erg lang voordat ik terug een pat naar boven had gevonden.

De beveiliging bleek zeer sterk te zijn. Er warren een stuk of tien elfen die in ploegen van 2 rond de boom warren aan het patroeieren. Er warren ook drie elfen op een boomtak wat verder geplaatst, zij hadden bogen en het zou wel eens goed kunnen dat het scherpschutters waren. Zullen er binnen veel wachters zijn vroeg ik aan Alexia. Ze had haar hele jeugd opgegroeid in zulke stammen dus ik hoopte dat ze het antwoord wel zou wetten. Waarschijnlijk niet, ik ben al een paar keer in het Vulmix huis geweest. De meeste clans zijn erg gesteld op hun privacy. Ik knikte dat klonk wel logisch, in het herenhuis op mijn grond liepen er ook niet zomaar wachters rond.

Mijn aandacht werd opnieuw getrokken door mijn kijkglas voor mijn oog. Guillaume stond met een grote vuurbol in zijn hand recht tegenover een gevallen Sylva. Sylva begon net een schild betovering te etsen in de lucht, de vuurbal vertrok van Guillaume zijn vingers en liet een rook spoor achter terwijl het op Sylva af bulderde!

Oké ik weet het, eerst en vooral mijn excuses voor het lange wachten. Dit keer was het echt erg. Maar er is ook positief nieuws: in de vakantie zal ik meer kunnen schrijven... dus binnenkort veel hoofdstukken! Normaal eindig ik niet met open eindes maar ik wou niet dat het hoofdstuk te lang werd, ik wou het vooral uploadden. Als iemand een suggestie heeft voor de vervolgen wil ik er gerust rekening me houden!