Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 13

Fletcher
De zolder was bijna even groot als de wapenruimte onder ons. Ik liet allerlei kleine wierdlichtjes door de kamer zoemen. Deze kamer was in tegenstelling tot de vorige niet boordevol wapens, de kamer was chaotisch ingericht met allerlei kostbare voorwerpen! Ik had gelijk gehad, dit was "de kluis!" Het was moeilijk om te bewegen tussen al de munten, kunst voorwerpen, goud blokken en wand tapijten! Ik had nog nooit zo veel kostbare voorwerpen in één ruimte gezien. Dit warren ook de eerste voorwerpen die niet warren gemaakt uit de gigantische boom, deze voorwerpen kon je verschuiven. "Hoe groot is het kistje?" vroeg ik aan Alexia. Ze keek me verbaasd aan, ze was duidelijk aan het dagdromen. "Euh...wat, Ouw" ze toonde met haar handen een grote van min of meer een halve meter op een derde meter. Ik knikte. "Ik denk dat het beter is als we ons opsplitsten" verkondigde Alexia, "Zo kunnen we meer ruimte afleggen".
"Dat is goed voor mij" riep ik terug! Ik keek een beetje argwanend naar Alexia, wat was ze van plan? Ik haalde mijn schouders op en zocht verder naar het kistje. Veel kwaad kon ze toch niet doen!
Ik dacht drie keer dat ik het kistje had gevonden. Er warren namelijk meerdere kistjes in de ruimte sommige van die kistjes warren van sierhout en ongeveer de juiste grote. Het bleek jammergenoeg altijd vals alarm te zijn, Alexia kwam altijd kijken maar zei dan dat het het verkeerde kistje was. Ik begon verder en verder van het luik af te wijken, ik zag een kistje liggen half onder een tapijt, de contouren van het kistje warren duidelijk zichtbaar. Het kistje had min of meer de gezochte grote maar was gemaakt van een raar hout soort, het vreemdste was dat de kist niet met stof bedekt was zoals de rest. Ik draaide me om om Alexia te roepen maar ze was verdwenen. "Alexia" riep ik. Ik probeerde te roepen om Alexia haar aandacht te trekken maar ik wou geen aandacht trekken van bevoordeeld de gestoorde elf. Het monde uit in een gefluisterde roep. Plots verscheen ze van achter een kast, ze zag er zeer tevreden uit, had zei soms de kist gevonden? Ze maakte geen teken naar me dus besloot ik nog eens te fluister roepen. "Alexia!" Deze keer was ik net luid genoeg, Alexia stak snel een glinsterend voorwerp in haar jas, ze keek op en zag dat ik naar haar was aan het staren. Ik had de neiging om weg te kijken maar ik negeerde dat. Ik gaf een teken met mijn hand dat ze moest komen. Ze zwenkte tussen allerlei meubels en geld bergen door. Ik wende me terug tot de kist. Met een simpele vuurbal zou ik kunnen kijken of de kist echt was betoverd zoals deze die we zochten maar als dat niet het geval was zou ik eigendom van de Vulmix family hebben vernietigen en daar zat ik nu niet bepaald op te wachten. Alexia kwam naast me zitten, haar ogen glansden "dit is hem" fluisterde ze. Ik gromde goedkeurend, eindelijk schot in de zaak!

Nu moeten we nog naar beneden geraken zonder gezien te worden en wegvliegen op een drakeling terwijl het net ochtend word. Ik liet de moeilijkheid van de taak op me inwerken, "dit word moeilijk." Alexia snoof eens terwijl ze van ja knikte. Nu we de weg naar beneden al kenden was het een stuk makkelijker om af te dalen. Ik was halverwege de elfde trap toen er een hoorn te horen was. De klanken daverden door de boomstam en gingen door merg en been. "We zijn ontdekt" merkt ik een beetje nodeloos op.
Alexia antwoordde meteen, "wat een opmerking have heb je!" Het sarcasme droop van haar stem.
"Haha, wat zijn we weer grappig vandaag" ik voelde me dom omdat ik een nutteloze opmerking had gemaakt. "Gaan we hier blijven praten of zullen we doordoen?" Ik wachtte niet op het antwoord, ik liep al verder de trap af. Dit keer bestede ik minder aandacht aan het geluid van mijn voetstappen en meer aandacht aan "zo snel mogelijk wegkomen" of anders verwoord "rennen voor men leven."
Oftewel hadden de scherpschutters zichzelf wetten te bevrijden of  de wacht was afgelost of één van de soldaten die Alexia had overmeesterd was gevonden. Het gerinkel van wapenuitrustingen kwam van enkele verdiepingen lager en was nu duidelijk te horen. Ik hoorde een officier schreeuwen tegen zijn mannen in de hoop dat ze sneller zouden lopen. Ik spoorde mezelf ook aan om nog sneller af te dalen, ondertussen hoorde ik het gekrijs van een soldaat die viel en niet veel later het gebrul van zijn officier. Ik begon te hijgen en te zweten. Ik kon nu ook de voetstappen horen van de soldaten die zich nu wel zeer dicht bij me bevonden. Nog 3 verdiepingen, nog 2! Ik draaide me om om nog een trap af te dalen, het zweed stroomde over mijn rug. Ik kwam oog in oog te staan met een groep verbouwereerde elfen soldaten. Ze keken me verbaasd aan alsof ze warren vergeten waarom ze deze boom warren aan het beklimmen. Ik verstijfde en keek bang terug naar de soldaten, een moment was het stil tot de officier weer begon te roepen "Schiet een beetje op bende lamzakken! Hij staat recht voor je, grijp hem!" De officier murmelde nog enkele woorden op een niet al te vriendelijke toon. De voorste soldaten sprongen naar voren geschrokken door het kleurrijk taalgebruik van hun officier. Net voor ze me konden vastgrijpen deed Alexia dat. Ze greep me bij mijn arm en trok me naar achteren. Naar de kamers van dit verdiep, één verdieping boven onze vlucht weg. We stormden een eetkamer binnen, ik wou een deur dicht smijten of wat meubelen voor de ingang gooien maar alles was gemaakt uit één en dezelfde boom.
Er floot een pijl langs mijn oor, hij boorde zich in de houten muur net naast een soldaat, die soldaat trok bleek weg toen hij naar de trillende pijl keek die zich enkele centimeters van zijn hoofd bevond. Hij aarzelde niet en keerde prompt terug op zijn voetstappen. Niet veel later gevolgd zijn matten toen ze zagen dat Alexia opnieuw haar boog spande. "dit zal ons niet veel tijd opleveren" mompelde ze terwijl ze de kamer door wandelde.
Ik haalde ook mijn boog van mijn schouder en legde al een pijl klaar voor het geval dat de officier zijn manschappen weer kon overtuigen om verder te gaan. "Wat is het plan?" vroeg ik dringend. Er kwam geen antwoord. Een hoofdje keek om de hoek, ik schoot mijn pijl meteen af, geschrokken keerde de soldaat terug. Ik legde een nieuwe pijl aan. "Euh Fletcher?" Alexia mompelde verstrooit en stootte tegen mijn arm. "We hebben een probleem" vervolgde ze gejaagd. Ik draaide me om, een vijftal soldaten stormden de kamer binnen via de andere kant! Het was waarschijnlijk een deel van de patroeie die de andere trap beklommen. Ik had geen zin om een elf te doodden, ze waren niet mijn vijand en ze konden er niets aan doen, het was gewoon een beroep voor hun. Tot nu toe had ik allen geschoten als afschrikmiddel. Ik stak mijn boog net optijd terug op mijn rug en stompte de eerste elf die aanstormde in zijn middenrif waardoor hij naar adem moest happen. Ik draaide me een kwartslag om naar de volgende elf, met een stoot kinetische energie sloeg ik hem de voeten van onder zijn lijf. Ik keek de laatste elf dreigend aan die nog overeind stond dreigend aan. Hij liet zijn sikkelzwaard vallen en vertrok. Alexia had één soldaat in zijn been geschoten en een andere bewusteloos geslagen.
De soldaten aan de andere kant hadden nu terug moed gevonden en kwamen aarzelend om de hoek. Ik zuchtte theatraal en keek Alexia hoofdschuddend aan. "Hebben ze dan niets geleerd" zij ik met een laagje vals zelfvertrouwen. Het werkte, het moreel van de elfen daalde zienderogend. Alexia begreep mijn bedoeling, "hoe lang koste ons dat" ze wees met haar duim naar achteren waar we net 5 soldaten zonder problemen hadden geveld "tien seconden?" Ik lachte luid, mijn stem denderde door de ruimte. Ik wandelde nonchalant dichter, "ik zou nog medelijden met hun krijgen" lachte ik luid, nu begon Alexia ook te lachen. Het toneel moet wel een redelijk raar beeld hebben getoond, we warren zwaar in de minderheid en we warren onze tegenstanders gewoon vierkant aan het uitslagen. Het schuim stond rond de lippen van de officier, hij bibberde van woede, "eropaf" brulde hij. De soldaten bewogen eerst aarzelend maar steeds sneller en sneller. Ik bracht mijn handen snel in de aanslag, ik toverde een grote vuurbal die de hele ruimte verwarmde en in een rood gloed zette. Ik gooide de vuurbal voor de voeten van de rij soldaten, Alexia volgde mijn voorbeeld aan de andere kant waar zich inmiddels al weer tien soldaten hadden verzameld. De vloer vatte meteen vlam en er verscheen een vuurmuur tussen wij en de soldaten. De gigantische vuurbal had bijna de helft van mijn resterende mana gebruikt. Ik verlegde mijn blik nu op de vloer tussen ik en Alexia ik nam al het resterende mana dat ik kon bereiken en vuurde een bliksem schot af op de vloer, met een luide kraak scheurde de vloer open. Alexia wachtte geen moment, ze gooide het kistje naar beneden niet veel later sprong ze er zelf achter.
Ik keek nog even rond me, ik voelde me schuldig voor het vuur, als de soldaten ons eerst zouden achtervolgen en dan pas proberen het vuur te blussen zouden er waarschijnlijk meerdere bomen afbranden en daarbij zouden de huizen van vele elfen vernietigd worden. Als de officier zijn werk goed wist zou hij eerst blussen maar zouden wij ontkomen. Mijn blik viel op de officier die er zinderend van woede bij zat, "gaal emers water! We moeten dit blussen voor het uit de hand loopt!" De soldaten haasten zich om aan zijn bevel gehoor te geven. Ik knikte goedkeurend naar de officier. Die boos zijn blik afwende en met de resterende trots die hij nog had begon te blussen. Ik haalde mijn schouders op en sprong door het had in de vloer. Ik kon toch niet veel meer doen. Alexia was ondertussen al bijna de kamer uit, ze maakte een gebaar dat ik moest opschieten. Ik liep naar haar toe terwijl een heerlijke tocht me afkoelde, de daarnet zo warme ruimte stond in scherp contrast met de frisse kamer. Plots realiseerde ik me waarom het tochtte. Dit was het verdiep waar ik een had had gemaakt. Alexia arriveerde aan de opening, "nauw dat was leuk" zei ze vrolijk. Ik keek haar met tot spleetjes geknepen ogen aan, was ze serieus? De zelfingenomen grijns van Alexia vertelde al genoeg, ik was er met open ogen ingelopen! Ze begon hard te lachen terwijl ik me door het had perste. Ik voelde dat mijn wangen rood werden maar ik negeerde het. Kom latten we vertrekken voor ze iemand achter ons aan sturen. Ik klom op Ignatius zijn rug, die me enthousiast begroete ik voelde de opluchting door zijn lijf en door onze band gaan. " ken je de ijsbetovering?" vroeg ik plots aan Alexia terwijl ze Ignatius besteeg. Ze nam alles behalve voorzichtig mijn jas vast om een beetje houvast te hebben ik werd hard naar achteren getrokken maar kon voorkomen dat ik viel. "Ja, waarom?"
"Kun je hem alvast etsen?" Vroeg ik daarbij Alexia haar vraag negerend. Ik voelde dat ze haar schouders optrok, een beetje later zag ik het spookachtig licht. Ik haf Ignatius een signaal dat hij moest opstijgen, de straten zagen er redelijk rustig uit. "Hou je vast" riep ik naar Alexia, ik voelde meteen dat haar greep verstrakte. "Beuken" fluisterde ik in Ignatius zijn oor terwijl ik hem het signaal haf. Met alle kracht dat Ignatius had beukte hij op de boomstam één verdieping boven de plaats waar we warren opgestapt. De klap denderde door mijn botten. Er verscheen een kleine opening in de boomstam, we hadden een stuk schors gewoon naar binnen geduwd to het brak. Achter de opening bevonden zich elfen die niet doorhadden wat er aan het gebeuren was. Enkele verdwaasde maar vooral bange elfen die dachten dat het "monster" hun zou opeten keek verschrikt naar de drakeling. Ze warren het vuur meteen vergeten. Ik stuurde Ignatius een beetje bij. "Blus het maar voor hun" riep ik. Alexia snapte wat ik bedoelde en liet de ijsbetovering het vuur blussen. Niet veel later warren er enkel wat natte en bange elfen over én een vernietigde kamer.
De officier van de elfen stak behoedzaam zijn hoofd naar buiten en achter een aarzeling knikte hij ons dankbaar toe. Er verscheen een glimlach om mijn mond, "kom we vertrekken maatje" zei ik tegen Ignatius terwijl ik met mijn linker hand zwaaide naar de officier, die schoot meteen weer in een kolere. "Een dief die hem uitzwaaide" ronduit onbeschoft, schandalig! Ik kreeg een stomp van Alexia. "Auw" riep ik verontwaardigt uit.
"In het vervolg mag je me wel beter waarschuwen hoor."
"Dat was toch léuk" zei ik met een grote glimlach om mijn mond, de glimlach was er niet alleen omdat ik haar terug had kunnen pakken nee, die was er vooral omdat ik een toch wel heel speciaal kistje zag, een kistje dat nu in ons bezit was!