Summoner 4 ( fan fictie )

hoofdstuk 10!

Wat vinden jullie van de nieuwe achtergrond? Ze zijn speciaal voor ons gemaakt van fantasydrops! Geweldig bedankt voor de achtergrond. Voor de mensen die fantasydrops niet kennen, hij schrijft verhalen en doet vaak mee met wedstrijden ook heeft hij een cover shop waar hij covers zoals deze geweldige draak voor je wilt maken. Al staat die voorlopig wel niet open. Nu zal ik jullie niet verder in spanning laten wachten, dit is het vervolg...

Fletcher
De beelden vertragden voor mijn ogen. Het schild van Sylva kwam geen seconde te laat! Er zatten meteen al kraken in het schild wanneer de vuurbal nog geen halve seconde later toekwam. Impulsief zond ik een siniaal naar Athena. Athena sprong op van de tak en begon aan een duizelingwekkend duikvlucht. Ze lande in het midden van het hoofd van Guillaume. Ik hoorde een lichte krak en ik besefte dat Guillaume zijn neus was gebroken. De nagels sneden over het voorhoofd en lieten diepe sneden achter. Er druppelde warm plakkerig bloed op Athena haar veren. Maar er was iets mis, ik hoorde geen razend getier of een Brande vuurbal van Sylva. Niet veel later voelde Athena dat ze door een kinetisch lasso werd weggooit. Guillaume kon uit die positie toch nooit een symbool geëtst hebben? Athena kon nog net voorkomen dat ze de grond raakte door haar vleugels te spreiden terwijl ze naar achteren vloog. De blik van Athena vestigde zich nu op Sylva. Ik zag de bewegende lucht waar de restanten van het kinetisch lasso zich bevonden. Ik snapte het niet, waarom wou Sylva Guillaume beschermen? Er was een blik van pure verbazing te zien op Sylva haar gezicht. In andere omstandigheden zou ik er misschien om kunnen lachen. Mijn brein werkte op volle toeren en Alexia die aan mijn mouw trok hielp ook niet echt. waarom toch? Ik besefte dat ik zeer impulsief had gehandeld, maar ze warren toch echt aan het vechten? De akelige gedachte kwam bij me op dat ze misschien gewoon aan het trainen waren. Het zachte gekreun van Guillaume kwam van achter Athena, dit rukte Sylva uit haar trance. Zonder Athena nog een blik waardig te keuren snelde ze Guillaume te hulp. Ik had nu nog maar enkele seconden voor er wachters zouden komen of dat Guillaume Athena herkend of dat Sylva misschien Athena aanvalt. Vertrek, het was het enige treurige bevel dat ik kon verzinnen. Gaast je dacht ik er achter. In de gloed van de genees betovering vloog Athena weg, in de richting van het grote woud. Binnenkort zou het kat en muis spel beginnen, en we hadden niet veel voorsprong!

Ik keek woedend op van mijn kijkglas, ik was klaar om iemand de volle laag te geven, ik moest me af reageren. Gelukkig of ongelukkig mag je zelf invullen maar er stonden een paar elfen voor ons, ze namen ons met de grootste wantrouwen op. Achter enkele tellen ongemakkelijke stilte begon één van de elfen te spreken in een zeer gebrekkig Nederlands. Wat doen jullie hier, en wie zijn jullie? Ik dacht koortsachtig na, ik wou niet dat Jan en alle man wist dat ik hier was maar wat kon ik zeggen. Ik moest een besluit makken, hoe langer ik wacht hoe minder geloofwaardig het overkwam. Mijn beslissing was misschien niet de beste maar het was een beslissing. Ik ben hier voor een uitwisseling project. Ik duwde men jas een beetje uit de weg om mijn kopish te tonnen. Eerst reageerden de elfen een beetje terughoudend. Ik begon te vermoeden dat het rassen haters warren. Wat voor uitwisseling en waarom is zij mee? Ik keek even naar Alexia die ze hadden aangewezen, ik ben een sergeant van Raleigtown! Ik wees even naar het wapenschild op mijn jas, de elfen voor me knikten even maar leken het niet belangrijk te vinden. Ik ben hier gezonden door de koning om de elfen onze technieken te leren, in ruil zullen we jullie befaamde vecht kunsten leren. Waarvoor is dat kristal vroeg een iets kleinere elf. Het is één van de vechttechnieken dat ik ga onderwijzen, dit is een kijk kristal terwijl ik tikte op het kristal. Ik kreeg het gevoel dat ik het publiek mee had, ze hadden oprecht interesse in het kristal. De norse eerste spreker vernietigde mijn hoop. Jaja, wie is dat zij hij terwijl hij opnieuw naar Alexia wees. Dit is euh Mevrouw euh ... Sylva vulde ze mijn zin aan, het was een zin met het prachtig elfen accent van de hoog geboren. Het groepje elfen strompelde gezamenlijk naar achteren, duidelijk zwaar onder de indruk. Sorry mevrouw Sylva, we hadden geen idee! Ik zag nog een beetje twijfel bij sommige elfen. De persoon die eerst had gesproken begon terug te spreken, en waarom zouden we jullie geloven? Alexia maakte zich groot, rechte haar rug en deed haar kin omhoog om de andere elfen niet meer aan te hoeven kijken. Ze liet een groot wierdlicht verschijnen in de buurt van haar handpalm. Wat doen jullie hier nog vroeg ze, de dreiging in die woorden warren duidelijk hoorbaar. De eerste elf draaide zich om om te vertrekken snel gevolgd door de anderen. De volgende keer neem ik jullie kop riep ze hun achterna. Deze woorden werden gevolgd door een versnelling van het weglopende groepje, ze renden en renden alsof hun leven er van af ging en misschien was dat wel zo was. Was dat een act of is de rest een act. De vraag kwam onwillekeurig bij me op, één ding was zeker Sylva zou nooit zo gereageerd hebben!

Het plan was beraamd en ik had een korte beschrijving moeten gegeven over wat er was gebeurd bij Athena. Dat zijn zorgen voor later zij ze medelevend, nu moeten we eerst het kistje van de Vulmix family stelen! Het was een redelijk invouwdeg plan in vergelijking met wat we moesten doen. Het eerste plan was om een afleiding te zetten door iets in brand te zetten maar dat was te gevaarlijk in een dicht bos zoals dit en er was een grote kans dat de wachters niet eens zouden moeten helpen blussen. "Aan de slag dan maar" mompelde ik. We kenden elk onze rol in het plan dus er zou niet veel kunnen misgaan of toch dat was wat ik hoopte. Ik wandelde naar 1 van de bovenste takken terwijl Alexia naar beneden moest wandelen. Eenmaal boven keek ik rond, goed, geen volk. Ik bracht mijn handpalm naar boven om Ignatius vrij te laten, het ethis licht golfde tussen de bomen en maakte griezelige schaduwen rond me. Dit was het gevaarlijkste deel, ik sprong zo snel ik kon op de rug van Ignatius, kom op ventje fluisterde ik in zijn oor terwijl hij met een machtige sprong van de boomstronk omhoog sprong. 2 takken hoger en een boom verder lande hij. Nog voor Ignatius de boom raakte was ik al van zijn schouders gesprongen met mijn vingers in de aanslag. Ik was op de tak van de drie scherpschutters geland! Ze keken me verdwaasd aan, hun blikken keken verschrikt naar Ignatius, ik schoot snel drie kleine stoten kinetische kracht af. Recht op de slapen van de elfen. Laten we hopen dat ze Ignatius niet hadden herkent. Op de slapen schieten was een trucje dat niet meer op Vocan werd aangeleerd, ik had het gevonden in een oud boek. Een kleine schok kinetisch energie op de slapen kan bewusteloosheid creëeren of sterkere schokken dood. Er warren nog een paar andere manieren om met een minimale mana verlies iemand te vermoorden. Het werd niet meer aangeleerd om moord te voorkomen en het had toch geen effect op orcen, zij hebben een te dikke schedel. De stoten gingen perfect op de slapen en de drie elfen vielen op de grond, pijnlijke blauwe plekken vormden zich rond de slapen van de elfen. Ik kreeg een beetje medelijden met de elfen, ze hadden geen kans gehad. Ik begon de elfen aan elkaar te binden terwijl ik een klein wierdlicht naar beneden stuurde om Alexia te waarschuwen dat ik klaar was. Ik propte zakdoeken in de monden van de elfen. Wanneer de elfen gekneveld warren tekende ik het symbool voor nachtzicht, normaal gebruikte ik dat symbool nooit maar omdat het nacht begon te worden en omdat ik Athena niet kon gebruiken om me te oriënteren was ik gedwongen. Ik stapte terug op Ignatius en wachtte op het signaal van Alexia. Het signaal was kort en klein maar duidelijk zichtbaar in het donker, misschien iets te zichtbaar ik hoopte maar dat niemand het had opgemerkt. Met die gedachte vlogen we de nachtelijke hemel in. De gigantische boom recht voor ons. Ignatius lande op een boomtak halverwege. Ik kroop naar de boomstronk van de grote boom. Ik begon aan het etsen van het schrijf symbool. Ik liet een enorme hoeveelheid mana door het symbool gaan zodat er een dunne straal rood vuur uit mijn vinger kwam, deze straal was zo sterk dat ik niet allen schreef maar dat ik door de boomstam geen Brande. Alexia had zorgvuldig een plaats gekozen waar ze dacht dat de boomstam niet te dik was en dat ik goed in de schaduw zou zitten zodat toevallige voorbijgangers me niet konden zien. We hadden even getwijfeld om langs een gewone ingang naar binnen te gaan maar er warren daar veel te veel lichtjes door de duizenden vuurvliegjes in de lantarens. Alexia had gelijk, de wanden waren niet al te dik, ze had lessen bouwkunde gekregen, toch dat was haar uitleg. Met mijn vinger had ik een cirkel in het hout gebrand. Deze cirkel was net groot genoeg om door te kruipen. Ignatius zou ik hier achter laten, door zijn grote zou hij toch nutteloos zijn binnen en hij zou nooit door het gebrande gat kunnen. Als ik snel zou moeten vertrekken dan stond mijn vluchtweg hier meteen klaar. Ik maakte de cirkel af en stopte mijn betovering, de betovering had veel mana gekost. Elektra had gewaarschuwd dat hij veel zou kotsen als een aanval spreuk en daarin had ze zeker gelijk. Ik haf een duw tegen de uitgesneden cirkel. Het houten gevaarte viel traag naar binnen en maakte een dof geluid op de houten vloer binnen. Ik kroop langzaam naar binnen met mijn verbeterde zicht kon ik zien dat ik in een grote ruimte terecht was gekomen. De kamer was vooral leeg, in de wanden waren er mooie gleuven die werden gebruikt als kasten. In het midden van de kamer stond er een bed. Dit bed was een verhoging in het hout met herten huid op het hout en warme laken daar nog een boven. De kamer was veel te groot voor een slaapkamer maar ja, dat klopt wel bij het beeld dat ik had bij deze family. Al de gedachten verdwenen uit mijn hoofd en er kwam er één nieuwe boven. Eindelijk, ik ben binnen!