Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 8

Alexia
De hemel was grijs, het was een koude herfst dag. Ik keek op van de spiegel. Alexia Alexia werd er geroepen vanuit de gang. Ik keek om naar de drukte. Een gevaar rende mijn kamer binnen. Ik probeerde een beetje boos te kijken omdat ze niet had geklopt wat uitliep in een lach van Alexia en mijn jongere zus Sylva. Waarom kom je zo gehaast mijn kamer binnen holen vroeg ik aan Sylva. De vijf jarige Sylva keek me met grote ogen aan, mama gaat een volksverhaal vertellen, die over de Meerman! Ik knikte zeer nadrukkelijk, die kan je niet missen. Wat doe je hier nog? Ga je mee pls pls. Ik moest lachen om de speelsheid van mijn zus. Oké, ik kom even maar dan moet ik teug gaan werken, die domme mensen taal leren. Mama Was clanleider maar ik moest me al beginnen voor te bereiden voor de rol die ik later zou hebben zeker nu ik achttien was geworden. Ik liet me mee trekken door Sylva die zo snel mogelijk het verhaal wilde horen. We gingen naar buiten en ik had even de neiging om naar een andere boomtak te springen. De taken warren zo groot als paden, een sprong zou niet moeilijk zijn maar dat zou geen goed voorbeeld zijn voor Sylva. We wandelden hand in hand. We passeerde langs een bakker waar ik veel moeite moest doen om te zorgen dat Sylva niet naar binnen ging. De tijden warren goed bijna zorgeloos stonden de elfen in het leven. Hier en daar werden we zelf begroet door de anders zo knorrige boselfen. De koude bate me niet maar ik voelde dat Sylva aan het trillen was dus ik versnelde mijn pas. We kwamen toe bij een grote boom waar het kantoor van moeder was en ter ondersteuning ook dat van vader. Ik hoorde een doffe klap komen uit de kamer van papa. Ik buigde me door mijn knieën om op geleide hoogte te komen met Sylva. Ik ga even kijken naar hoe papa het doet. Ga jij alvast maar. Is alles oké met papa vroeg Sylva terwijl haar ogen bezorgdheid uitstraalden. Ik wende mijn hoofd nonchalant naar boven, hij is waarschijnlijk gewoon van zijn bureau stoel gevallen, je weet welke klungel hij soms is. Sylva lachte. En ze rende vrolijk de laatste meters naar mama's kamer. Ik draaide me om, ik klopte luid op papa's deur. Er kwam geen antwoord, ik duwde de deur open. Ik zag papa naar een perkament in zijn hand staren, zijn hand trilde zwaar. Hij merkte zelf niet dat ik binnen was gekomen! Is alles oké vroeg ik bezorgd. Papa schrok op, hij liet het perkament vallen. Ik herkende het symbool van de Korpisch familie op de brief. Wat is er papa. Mijn vader keek me anders aan, zijn liefde was uit zijn ogen verdwenen en het had plaats gemaakt voor angst. Wil je asjeblieft vertrekken papa moet even alleen zijn zei hij, zijn stem trilde en ik twijfelde. Nu brulde hij toen hij mijn twijfel zag. Ik rende zo snel ik kon naar buiten. Wat bezielde hem? Veel tijd om er over na te denken kreeg ik niet. Want ik hoorde dat mama al begonnen was aan het verhaal. Ik haastte me snel naar mama en probeerde dat vreemde moment met papa te vergeten.

In de afgelopen weken was papa nog altijd de oude niet maar hij viel niet meer uit tegen me. Het was nacht en ik kon niet slapen door alle herinneringen aan dat moment in papa's bureau. Ik was klaar wakker en het irriteerde me dat ik stil moest liggen. Ik besloot om een frisse neus te halen. In dit bed blijven had toch geen zin. De winter was op komst en de dagen warren kort en vooral heel er koud! Ik onderdrukte een rilling terwijl ik een pad volgde, ik probeerde mijn hoofd leeg te makken. Plots hoorde ik geschreeuw in de verte. Eerst dacht ik dat het de wind tussen de bladeren was maar dan besefte ik dat het werkelijk geschreeuw was, er was geen wind. Er warren blijkbaar een paar elfen boos. Nieuwsgierig wandelde ik naar de richting van waar het geluid kwam. Het kwam uit het kantoor van mijn moeder! De deur stond op een kiertje en de ruziënde stemmen lieten me naar binnen kijken. Mijn vader maakte grote gebaren terwijl hij met een brief zat te zwaaien. De brief kwam me akelig bekend voor. Het was de brief waar mijn vader een paar weken geleden zo raar over deed! Ik keek verbaasd naar binnen, het was de eerste keer dat ik mijn mama zag wennen. Ik wilde naar binnen wandelen om haar te troosten toen ik besefte dat ik was aan het afluisteren, het zou niet in goede aarde vallen als ze wisten dat ik hier stond. Ik keek vluchtig om me geen om me te verzekeren dat er niemand in de buurt was. Ik keek terug naar binnen mijn vader was bedaard hij keek beschaamt naar zijn schoenen, vooral mijn moeder liet me schrikken ze was nog altijd aan het wennen ze zag er gebroken uit. Ik voelde kramp in mijn been opkomen en tilde hem impulsief op daarbij maakte de boomstronk onder mij een krakend geluid. Verdomme ik zag de hoofden van beide ouders meteen naar me toe kijken. Gelukkig stond ik in de schaduw maar nu moest ik voort maken. Ik sprong verder de donkerte van de nacht in terwijl ik zo snel mogelijk naar huis liep.

Twee maanden later werd mijn moeder vermoord . De begrafenis was donker en verdrietig. Ik herinner me nog de beschuldigende blik van Sylva, ik was totaal verbouwereerd. Niet veel later vertelde vader me dat ik verbannen werd en dat ik moest vertrekken. Het verdriet in zijn ogen was overweldigend een perfecte weerspiegeling van wat er in mijn ogen te lezen was. ik heb het niet gedaan fluisterde ik, papa ging er niet verder op in. Alsjeblieft zei ik nog. Nog steeds geen reactie. Te moe en te verdrietig om nog er nog tegen te vechten vertrok ik. Ik verzamelde mijn spullen zo snel mogelijk, alles deed me denken aan mama. Tegen de tijd dat ik klaar was met pakken stonden te tranen me in de ogen. Ik wilde me omdraaien en vertrekken maar Sylva stond in de deuropening. Ik bukte me tot mijn knieën. Heb jij het echt gedaan vroeg een bang stemmetje. Ik aaide Sylva, ik was te bang dat mijn stem het zou begeven dus ik knikte van nee. Pas goed op papa, ik weet zeker dat je op zen dag een goede klan leider zal zijn. Ik bakte er toch niets van zij ik met een verdrietige glimlach op mijn gezicht. Ik duwde haar lichtjes aan de kant en vertrok. Ik vertrok naar een leven buiten het grote woud.