Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdstuk 7

Fletcher
We hadden gisteren 1 keer geland om te eten en nog een keer om te slapen. De zon begon onder te gaan terwijl het grote woud in beeld kwam. Waar zullen we beginnen met bewijs te zoeken brulde ik om boven de wind uit te komen. Ondertussen haf ik het bevel dat Ignatius moest landen. We zouden nooit onopgemerkt bewijs kunnen vinden als we op een drakeling midden in het bos zouden landen. Ik zou beginnen bij de Korpisch family voegde ik er aan toe. Alexia haalde haar schouders op, dat is goed. Ik hoorde de zachte plof van Ignatius poten in de aarde. Ik draaide me half om, jij kent het woud het best. Waar leven de Korpisch family en hoe zou je bewijs willen vinden. Elke clan leider heeft een kistje met de belangrijkste geheimen van zijn family begon Alexia, Er verscheen een glimlach op mijn mond. Ze maken het ons wel erg makkelijk. Het probleem is dat je het kistje allen open kan met de juiste stem en woorden. De kistjes zijn duizenden jaren gelenden gemaakt en er is een sterke spreuk over uitgesproken. Kan een spreuk zo lang werken vroeg ik verbaasd en veel te luid. Alexia siste dat ik stil moest zijn. Uiteindelijk vervolgde ze haar verhaal. Niemand weet meer waar de kistjes van komen allen de legende dat je ze niet kan forceren en dat ze allen open gaan als je familie bent van de oorspronkelijke clan. De doosjes kunnen uit de mode zijn maar ik denk dat de meeste families ze nog gebruiken. En waar liggen die doosjes? Ze liggen in de huizen van de rijke elfen. Misschien in een kluis misschien bewaakt, ik weet het niet. Ik zuchtte. Dus we moeten een onmogelijk te openen doosje vinden die zich op een onbekende plaats bevind en waarschijnlijk bewaakt word, dat om alle familie geheimen van een clan te stelen. Er is ook een positieve kant zei Alexia. En die is vroeg ik, ik vond het maar een hopeloze zaak. In de gehele geschiedenis zijn de doosjes nog nooit gestolen geweest! En dat is iets positief vroeg ik verbaasd. Ja antwoordde Alexia resoluut. Omdat ze nog nooit gestolen zijn zal de bewaking waarschijnlijk niet zo groot zijn. Maar hoe gaan we de doosjes openen? Alexia aarzelde even, dit deel van haar plan had ze nog nooit moeten vertellen. Als we de doosjes open willen krijgen zullen we de nakomelingen moeten ontvoeren. Ik schrok door de woorden. Als het plan mislukt dan zal ik zwaar gestraft worden misschien neemt de koning al mijn land af. Zelf mijn troepen zouden niet goed meer samen kunnen werken! Ik weet niet eens of ik je kan vertrouwen! Die laatste woorden warren er uit voor ik er bij na dacht. Ik zag de schok en de verontwaardiging in de ogen van de elf. Ze zuchtte uiteindelijk. Ik ken jouw ook niet Fletcher, ik heb je deze week voor het eerst ontmoet maar je helpt me en je lijkt te geven om mijn familie, mijn zus. Ik werd een beetje rood om de laatste woorden maar ik negeerde het. Oké ik doe het maar we gaan niemand ontvoeren! Hoe zou je dan die kistjes open willen krijgen vroeg Alexia nu kwassie boos. We houden een feestje en we laten ze de code zeggen! Ze keek me verbaasd aan ze zullen ons niet zomaar helpen bij een feestje. Ik wou mijn plan uitleggen maar mijn aandacht werd getrokken door het kijkglas. Ik had het meerendeel van de vlucht naar het grote woud gestaard door het kijkglas. Ik voelde de opwinding van Athena. Niet veel later zag ik Guillaume in beeld komen! Hij wandelde met rustige tred naar de deur, net voor hij klopte toverde hij een glimlach rond zijn mond. Niet veel later opende Sylva de deur. Ze was mooi zoals altijd. Nu ik wat beter keek zag ik dat Guillaume een zorgvuldig gemaakt pak droeg. Ik merkte dat Alexia me aanstaarde. Ouw... sorry, ik haf haar snel een update. Ik ga ze vanavond in de gaten houden morgen voeren we wel mijn plan uit. Ik besefte te laat hoe creepy dat klonk, ik bedoel zodat ze niet word vermoord, trouwens we moeten uitgerust zijn voor morgen. Alexia schoot in de lach. Alle spanning leek verdwenen te zijn. Doe maar, wat je plan ook is morgen ben ik er klaar voor. Ze wandelde rustig uit het zicht, ik heb geen idee wat ze ging gaan doen want mijn aandacht was weer helemaal op het kristal gericht. Ik had geluk ze gingen zitten aan een tafel voor het raam. Ik kon perfect zien wat er gebeurde vanaf een boom. Guillaume zei iets waar Sylva ontzettend om moest lachen. Ik kon mijn ergernis nauwelijks bedwingen. Plots haalde Sylva een rol uit, ik herkende de rol maar al te goed, het was de rol die ik haar had gegeven de rol met de Vulpid die ik had gevangen! Ik wende mijn blik af, dit kon ik niet zien. Dan is het tijd om me voor te bereiden voor morgen.

Ik weet het, jullie hebben lang moeten wachten op dit deel en het is niet erg groot sorry daarvoor. Terwijl ik dit deel aan het makken was heb ik de rest van het verhaal bedacht! Het volgende deel zou dus normaal niet lang moeten duren om te makken. Ik hoop dat jullie dit deel leuk vonden!