Summoner 4 ( fan fictie )

Hoofdsuk 1

Fletcher
Ik werd zenuwachtig bij de gedachte van Sylva opnieuw te zien in minder dan enkele uren. Ik kamde nog eens mijn haar voor de derde keer, en keek toen in de spiegel, ik had ondertussen al een stoppelbaard gekregen. Othello vond elke dag een goede dag als hij Fletcher zijn belachelijke baard belachelijk kon maken. Maar Alice zij dat de baard hem wel stond en zelf Berden leek er geen probleem mee te hebben. Dus liet hij de baard maar staan. Voor de rest zag Fletcher er min of meer het zelfde uit behalve dat zijn huid gebruind was van de vele uren hard werken in Raleihtown. Of zoals Berden een keer had beweert van de vele uren in het tropisch oerwoud in de ether. Hij had de afgelopen jaren wel veel in de ether rondgedwaald maar zeker niet meer als in de echte wereld. Hij had de zaken in Raleigtown moeten regelen, hij had de handel moeten laten opbloeien, veel tijd doorgebracht met zijn ouders en hij had de nieuwe soldaten moeten opleiden. Er warren nu 150 soldaten bij de bergpas een indrukwekkend leger. De koning had erop gestaan dat de bergpas goed moest verdedigt worden. Zijn leger bestond nu uit mensen, dwergen, elfen en zelf een dozijn grimlings. Fletcher streelde nog eens over het pak dat hij aanhad, zijn haar was voor de verandering een keer zorgvuldig gekamd. Zijn pak in de kleuren van Raleigtown was van een extreem goede kwaliteit dat hij het bijna belachelijk vond. De bevolking van Raleigtown was verdubbeld zelf zonder de grimling kolonie mee geteld. Ik zuchtte even en liep toen naar de deur ik wist dat er niemand thuis was Alice was bij koning Harold aan het onderhandelen om de weg te verstevigen van Corcilium naar de brug voor Raleigtown. Dat was geen grond van Fletcher dus hij had er geen zeggenschap op maar, hij wou een snelle en vloeiende handel dus moest de weg beter onderhouden worden. Fletcher mocht 1 gast meebrengen en na aandringen van Guinevere had hij haar maar gekozen. Ze stond al voor het herenhuis te wachten Fletcher schonk haar een glimlach en materialiseerde Ignatius met een flits van blauw etnisch ligt. Achter een lichte aarzeling deed hij hetzelfde met Athena, ze zou blij zijn als ze nog eens haar vleugels kon strekken. Je ziet er prachtig uit complimenteerde Fletcher Guinevere want zo zag ze er ook uit. Hij reeg een zuinig glimlach van Guinevere. Sinds de dood van Rory lachte ze niet meer zo vaak. Jij ziet er ook goed uit zij ze beleeft terug ondertussen besteeg Fletcher Ignatius. Guinevere volgde niet veel later, het was een lange reis en Fletcher verheugde zich op de aankomst, met niet veel om handen besloot hij maar om een paar van de nieuwe betoveringen uit te proberen. De belangrijkste betovering was er een om ijzeren voorwerpen aan te trekken of af te stoten maar die kon Fletcher niet gebruiken hier in de lucht. Als je voorwerpen wou aantrekken tekende je een dubbele u vorm met een horizontale lijn erdoor en richt je dat op het voorwerp dat je wou afstoten, omgekeerd als je dingen wou aantrekken, naar je zelf. Er was dan nog een betovering waarbij je een paar vrolijke lijnen onder elkaar moest etsen, met deze betovering kon je schrijven. Je moest dan met je vinger boven het object strijken en de letters schrijven met je hand. Naarmate je meer mana door je vingers pompt kan je op stevigere oppervlakten schrijven of teken. Fletcher haalde voorzichtig een perkament rol uit zijn rugzak en probeerde de nieuwe betovering. Hij leerde hem sneller etsen als hij in het begin kon en oefende op het schrijven. Het was veel moeilijker om mooi te schrijven als met een veer. Maar achter de lange vlucht had hij het bijna perfect onder de knie.

We kwamen toe, het licht van de dag was vervaagd tot een kleine streep aan de horizon. Ze waren ruim op tijd over een half uur zou het feest beginnen en Fletcher vond het een ideale gelegenheid om Othello nog eens te zien. Ze waren geland op de flank van de Beartoothbergen,de nederzettingen van de dwergen staken uit over de gehele flank van de berg. de huisjes waren klein maar Fletcher wist dat de echte woningen zich onder de grond bevonden. Ik ga al eens kijken of Seraph er is zij Guinevere. Oké, tot straks ik ga Othello een bezoekje brengen. Ik vertrok rechtstreeks naar de zaal waar de eerste keer het feest was gegeven, een jaar geleden terwijl Guinevere begon rond te vragen of Seraph er al was. De zaal was helemaal boven op de berg en voor daar te raken moest ik duizenden kleine trap treetjes gebruiken, 2 keer struikelde ik bijna. Toen ik eindelijk boven was was ik buiten adem, het duurde dan ook even voordat ik de persoon zag die pal voor mijn neus stond. Het was Seraph er speelde een lach rond de mond van de jonge edele toen hij zag dat Fletcher buiten adem was. Dag Seraph zei ik toen ik weer wat adem had. Wat doe jij hier vroeg ik? Seraph schoot in de lach, je weet wel ik doe mee in de zaken ik ben ook uitgenodigd. Nee ik bedoel hier boven, Guinevere zoekt je beneden. Seraph werd meteen ernstiger. Hoe is het met haar vroeg hij achter een lichte aarzeling. Redelijk denk ik, ze begint het te verwerken. Maar zeker ben ik niet. Waarom zoek je dat niet uit door het haar te vragen? Dat is een goed idee zei Seraph, kom je mee naar beneden terwijl hij dat zei verscheen er een valse glimlach op zijn gezicht. Ik slikte even en keek terug naar de weg die ik net had afgelegd. Gelukkig kwam op dat moment Othello, hij richte zich rechtstreeks tot Seraph mag ik hem even van je lenen? Natuurlijk zei Seraph ik ging toch net vertrekken. Er verscheen een verwarde uitdrukking op het gezicht van de dwerg. Om Guinevere te halen verduidelijkte Seraph zichzelf. We hebben iets belangrijks gevonden zij Othello. Ik zal het je achter het feest eens tonen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt maar de dwerg wou er niets meer over vertellen. In de plaats toonde hij de vernieuwingen in het complex. Ze hadden bevoordeeld een nieuwe zaal uitgehouwen met verschillende helden die ervoor hadden gezorgd dat de dwergen deze gronden hadden gekregen. Tot Fletchers trots werd zijn naam wel drie keer vermeld, ook Seraph en de Thorsager werden vermeld. Zelf Sylva kwam eens voor in de verhalen die op de muur warren geschreven. Fletcher ging er met zijn vingers over terwijl hij de text snel las er kwamen verschillende herinneringen bij hem op, tegen de tijd dat hij rond was stonden de tranen in zijn ogen. Hij zag de dwerg ook snel een traan wegvegen wanneer hij dacht dat Fletcher niet keek. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dit is fantastisch, bedankt! Nee, jij bedankt zij Othello zonder jou warren we nooit zover gekomen. Het moment werd verpest door Othello zijn maag die rommelde. Ik schoot in de lach, niet veel later gevolgd door Othello. Laten we maar vlug kijken wat er te eten is voor ik flauw val zij Othello bijna onverstaanbaar door het lachen geen.

Er warren heerlijke platen met vers wild, zoals herten waarvan Fletcher wist dat de bossen ervan krioelden. Ze moesten gelukkig niet lang wachten om te eten want even later kwamen de laatste gasten toe. Een groep belangrijke elfen, meerendeel vrouwen maar Fletcher spotte toch een paar mannen tussen de menigte. Waaronder een jonge elf met grijs haar, hij was iets groter dan de rest van de elfen en hij had natuurlijk de hoge jukbeenderen. Hij viel niet op door zijn uiterlijk, hij viel op omdat hij dicht naast Sylva stond, een beetje te dicht naar Fletcher zijn mening. Hij voelde een irrationele steek van jaloezie bij hem opkomen. Fletcher liet zijn blik op Sylva rusten, ze droeg de traditionele elfendracht kledij, in de mooie groene kleuren van haar clan. Haar grijs-blonde haar liep golvend van haar rug naar beneden en hij moest erop letten om zijn mond niet open te laten vallen. Sylva gleed met haar blik over de menigte en Fletcher zijn hard maakte een sprongetje toen ze even oogcontact maakten maar in haar blik was er niets meer dan de koele afstandelijkheid zoals op de oorlogsraad. Othello liep naar voren en nam het woord nu we hier allemaal zijn kunnen we beginnen aan het avondmaal. De gasten begonnen zich te verzamelen rond de gigantische ronde tafel die centraal in de ruimte stond. Het hert pronkte in het midden van de tafel met allerlei andere gerechten er rond waarvan Fletcher de naam niet kende. Fletcher zocht al naar een plaats dicht bij de elfen maar Othello sleurde hem mee naar een plaats tussen Seraph en Othello zelf. Tot Fletcher zijn ongenoegen zat de iets langere elf naast Sylva. Guillaume zei een zware stem naast Fletcher. Ik draaide verbaast mijn gezicht, Othello had gesproken hij vervolgde zonder aan te tonen dat hij de Fletcher verbaasde Gezicht zag. Ik kreeg snel terug mijn gezicht in de plooi, oudste zoon van een stamhoofd maar zal er nooit een worden. Hij heeft een zus zij Othello achter een lange adempauze. Ik knikte eens in de hoop om niet veel belangstelling te tonen. Maar Othello had geen aandacht meer voor me, hij was druk bezig met zo veel mogelijk eten in zijn kleine bord te scheppen. Ik besefte dat ik de enige was die nog niet gulzig aan het eten was en ik moest toegeven dat het lekker rook. Dus volgde ik het voorbeelden van alle anderen aan de tafel en begon te eten. Er warren geen gesprekken aan tafel het enige geluid kwam van de etende mensen, dwergen en elfen. Ik moet wel toegeven dat dat behoorlijk luid was. Terwijl het eten minderde kwamen de gesprekken terug op hang. Ik voelde niets voor de festiviteiten. Fletcher had net Sylva zien lachen om iets wat Guillaume in haar oor had gefluisterd. Zijn maag draaide om toen hij de zangerige lach hoorde van Sylva. Mijn eetlust was bedaard. Ik kon het niet meer verdragen ik stond op mijn stoel schraapte over de grond en het was maar door de snelle reflex van Seraph dat die niet op de grond viel. Ik ga even een luchtje scheppen zij ik tegen niemand in het bijzonder. Een paar blikken branden in mijn rug maar ik trok me er niets van aan. Ik wandelde rustig naar buiten en ging op de trap zitten. Ik realiseerde me dat ik nog lang niet over Sylva heen was maar binnenkort opnieuw naar binnen gaan zou een stap in de goeie richting zijn. Voor hij daar de kans voor kreeg zwaaide de deur achter hem open, Sylva kwam naar buiten en ging naast hem zitten op de trap. Van de koude en afstandelijke blik was nu niets meer over. Fletcher dacht meteen aan het laatste moment dat hij zo docht bij haar was geweest, dat was ruwweg 5 jaar geleden op de trouw van kapitein Lovet en Kapitein Arcturus. Is het erg als ik hier kom zitten begon Sylva aarzelend. Ik was bang dat mijn stem het zou begeven dus ik deed gewoon een teken dat het goed was. Ik keek uit over de intussen nachtelijke hemel. Ik had even genoeg van die verwaande Guillaume vervolgde ze. Ik keek haar verbaast aan, ik had nochtans het gevoel dat je zijn gezelschap wel op prijs stelt. Ze draaide even met haar ogen alsjeblieft. Ik draaide mijn hoofd en keek haar recht aan in haar kleurrijke ogen. Hij kreeg de neiging om in wenen uit te barsten maar hij wist dat zijn ogen al genoeg leed toonden. Ze wende haar blik af. Je hoeft hier niet te zitten zij Fletcher rustig tegen haar. Ik weet dat je hier toch niet wil zijn. Is het dat wat je denkt vroeg ze terug. Ik heb verplichtingen tegenover mijn volk en zolang ik toekomstig stamhoofd ben zal dat zo blijven. Waarom nu? Ik probeer al jaren tegen je te spreken en ik ben nooit verder geraakt dan de koele afstandelijke politieke Sylva.  Ze wende haar hoofd af en keek naar de sterren in de verte. Ik heb iets voor je zij Fletcher uiteindelijk de stilte verbrekend, ik merkte dat mijn stem trilde. Ik haalde de summon rol uit en stak die in haar handen. Ze keek terug in mijn de ogen. O Fletcher zij ze zacht. De tranen liepen over haar wangen. Ik kon mezelf wel op mijn hoofd slaan dat ik dat niet door had gehad. Ik word uitgehuwelijkt, daarom heb ik afstand genomen. Volgende week makken we het bekend. Elk woord kwam als een zweep aan. Ik stond resoluut op meer van schrik als van woede. Ik begon met drie treden tegelijk de trap af te lopen ik hoorde Sylva nog in de verte mijn naam roepen maar het was te laat Fletcher was al vertrokken.