Μία κοπέλα και ένας θάνατος...ή περίπου και όλα όσα γνωρίζει θα ανατραπούν...Ένας άντρας στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της θα σταθεί δίπλα της φύλακας άγγελος της. Και θα τον χάσει παίρνοντας όμως πίσω τη ζωή που της ανήκει.. Θα αναγεννηθεί από...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η αίσθηση της αλμύρα γίνεται αμέσως αισθητή πρώτα στη μύτη αλλά και σχεδόν αμέσως μετά στο σώμα μου καθώς με διαπερνάει πριν καλά – καλά να έχω καταφέρει να ανοίξω τα μάτια μου. Ανασαίνω βαθιά την δροσιά της θάλασσας και το αλάτι με καίει κάνοντας με να σουφρώσω τη μύτη μου δίχως ακόμα να έχω καταδεχθεί να ανοίξω τα μάτια μου.
Είναι υπέροχη αυτή η αίσθηση που νιώθω.
Σαν να ζω ακόμα.
-«Χάνεις την θέα που είναι πανέμορφη από εδώ πάνω, άνοιξε τα επιτέλους... » ακούω την γνώριμη πλέον φωνή του Πάνου να λέει και ακολουθώ τα λόγια του και ανοίγοντας τα μάτια μου τον αντικρίζω πανέμορφο να στέκεται στην άκρη ενός βράχου και να αγναντεύει το πέλαγος που απλώνεται μπροστά στα πόδια μας. Είναι ανατριχιαστικά όμορφα..
Ένας φλογερός κατακόκκινος ήλιος «βυθίζεται» κάπου στο βάθος του πελάγους που απλώνεται ως εκεί που φτάνει το βλέμμα μου !
Ο ήλιος που έχει ξεκινήσει την καθοδική του πορεία και δύει αργά , χαρίζει μια υπέροχη κόκκινη σχεδόν απόχρωση κατά μήκους της θάλασσας αντί για τους συνήθεις μπλε χρωματισμούς της και εντυπωσιασμένη από την ομορφιά γύρω μου συμπεραίνω ότι είμαστε με μεγάλη πιθανότητα στη Σαντορίνη.
-«Σαντορίνη;» ρωτώ αν και είμαι βέβαιη και νεύει απαλά συνεχίζοντας να ατενίζει εμπρός του , χαμένος και μαγεμένος από την αφοπλιστική , απλόχερη ομορφιά του τοπίου όπως και εγώ.
-«Ουάου, το άκουγα που το λέγανε αλλά πίστευα ότι ήταν υπερβολές..» μουρμουρίζω γεμάτη δέος και δεν χορταίνω να ρουφώ το μεγαλείο της θέας .
-«Είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη για επίσκεψη.. Έλα να καθίσουμε..» προτείνει και κάθεται πρώτος ενώ μου απλώνει το χέρι να με βοηθήσει να καθίσω δίπλα του κοντά στο χείλος του γκρεμού.
