ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

~12~

Οι εξετάσεις βγήκαν καλές όπως ήταν αναμενόμενο και μια νοσοκόμα με ενημέρωσε αργά το μεσημέρι να ετοιμαστώ για να φύγω και ήταν τέτοια η ανακούφιση μου που ετοιμάστηκα πριν καλά – καλά προλάβει η θεία μου συγκινημένη να έρθει να με παραλάβει και να με μεταφέρει στο σπίτι. 

Αν και μόλις έφτασα σπίτι με διέταξε να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ.

Δεν μου έφταναν οι 7 ημέρες που ήμουν σε κώμα και άλλες 4 που παρέμεινα στο νοσοκομείο ενώ είχα συνέλθει , έπρεπε να συνεχίσω να ξεκουράζομαι στο κρεβάτι.

Ναι καλά, με το που βλέπω να κλείνει  τη πόρτα και να φεύγει  να κατέβει να μου ετοιμάσει κάτι ελαφρύ να φάω , πετάγομαι πάνω , αρπάζω το λάπτοπ μου και ξεκινώ να ψάχνω για πληροφορίες που αφορούν τις μεταθανάτιες εμπειρίες , προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς μου είχε συμβεί και να πειστώ ολοκληρωτικά ότι όλα αυτά που θυμάμαι είχαν όντως συμβεί. 

Έχω δώσει μια υπόσχεση άλλωστε που περιμένει να πραγματοποιηθεί. 

Ζαλισμένη και πονοκεφαλιασμένη, έπειτα από μια ώρα αναζήτησης βρίσκομαι περισσότερο μπερδεμένη από ότι πριν.

Ξεφυσώ και κλείνω το λάπτοπ.

Μια λύση μένει και αυτή θα ακολουθήσω.

Πρέπει να γυρίσω στο νησί, να καταπιαστώ με τη πανσιόν, να συμφιλιωθώ με τα φαντάσματα που με καταδιώκουν και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Γιατί αν με έμαθε κάτι αυτή η εμπειρία , αληθινή ή ψεύτικη, είναι ότι ο τρόπος ζωής που ακολουθώ είναι παντελώς λανθασμένος και δεν μου αξίζει.

-«Θέλω να γυρίσω στο νησί.» λέω αποφασισμένη δίχως να φιλτράρω τα λόγια μου και βλέπω τον δίσκο που μεταφέρει η θεία μου μπαίνοντας στο δωμάτιο μου να ταλανίζεται επικίνδυνα.

Στέκεται για μια στιγμή ακίνητη από το σοκ να με κοιτάζει σαν να βλέπει φάντασμα και καταφέρνοντας να βρει την ψυχραιμία της ακουμπάει προσεχτικά το δίσκο στο κομοδίνο μου και έπειτα κάθεται στην άκρη του κρεβατιού προσεχτικά.

-«Το ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το ζητούσες, και μερικές φορές το προσευχόμουν κιόλας, αλλά έτσι ξαφνικά κορίτσι μου; Τι συνέβη;» με ρωτάει και απλώνει τα χέρια της και κλείνει μέσα τους τα δικά μου προστατευτικά.

-«Συγνώμη που σε στεναχωρώ αλλά θέλω να πάω σπίτι μου. Πρέπει να συνεχίσω να ζω από εκεί που σταμάτησα...» ψελλίζω και την βλέπω να συγκινείται περισσότερο. Ανασαίνει γρήγορα και τα μάτια της βουρκώνουν.