ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

~14~

-«Δεν είναι τέλειο το νησί! Γουστάρω τρελά! Έχει ακόμα κόσμο και ας είναι Σεπτέμβρης! Γιατί δεν είχαμε έρθει τόσα χρόνια μου λες; Κοίτα εκεί! Κολέγιο με τουρίστριες έχει έρθει εκδρομή;;; Δεν το πιστεύω! Αυτές είναι μοντέλα! Κοίτα κάτι σώματα!Στον παράδεισο ήρθαμε;;; Τέλεια!!!» ακούω να ξεφωνίζει ο Δήμος ενώ έχει κρεμάσει το κεφάλι έξω σχεδόν από το παράθυρο του και οδηγεί με χαμηλή ταχύτητα στα στενά δρομάκια του νησιού – κοινώς κοιτάζει που θα ρίξει τα δίχτυα του – ενώ εγώ στοιβαγμένη σαν σαρδέλα μέσα στο αυτοκίνητο με το σακβουαγιάζ αγκαλιά , έχω κολλήσει το πρόσωπο μου στο τζάμι και χαζεύω την ομορφιά των αναμνήσεων μου που αυτή τη στιγμή ανακατεύονται με τη πραγματικότητα .

Ένα περίεργο συναίσθημα που δεν είναι ευχάριστο, έχει εγκατασταθεί μέσα μου και ρουφώντας τις εικόνες που μου παρουσιάζονται δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι γύρισα πίσω. Νιώθω τόσο δειλή αυτή τη στιγμή που έτσι μου έρχεται να  γυρίσω να μπω μέσα στο καράβι.

Τι ήθελα και ήρθα;

Πως σκέφτηκα ότι μπορώ να τα καταφέρω;

Που πάω;

Σπίτι;

Σε ποιο σπίτι και σε ποιους!

-«Που πάμε; Σπίτι;» ακούω εκείνη ακριβώς την στιγμή ,την ζωηρή φωνή του Δήμου να ρωτάει και κουνάω απότομα αρνητικά το κεφάλι μου.

-«Όχι, στην πανσιόν ..Στρίψε εδώ..» απαντάω και ανακάθομαι στη θέση μου νευρικά.

Σπίτι; Όχι, με τίποτα δεν γυρνάω σπίτι.

Δεν αργούμε να φτάσουμε στην πανσιόν και διατάζω σχεδόν τον Χαρίδημο να σταματήσει έξω από την κεντρική πύλη ενώ με το βλέμμα άδειο κοιτάζω το σακβουαγιάζ που κρατώ στην αγκαλιά μου και σφίγγω αν κρίνω από τις αρθρώσεις μου που έχουν ασπρίσει.

Πρέπει να βρω τη δύναμη σκέφτομαι και αναστενάζω σιγανά και ανασηκώνω το κεφάλι μου αργά για να κοιτάξω επιτέλους μπροστά και σκαλώνω στην ξύλινη επιγραφή που γράφει με σκαλιστά γράμματα ¨παράδεισος¨ πάνω από την καγκελόπορτα.

Να κλάψω ή να γελάσω;

Το βλέμμα μου ξεκολλά από την επιγραφή και κοιτάζει το ερείπιο που βρίσκεται μπροστά μου μιας και η εγκατάλειψη έχει αφήσει τα σημάδια της παντού ξεκάθαρα.