ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

~40~

Μόλις  το σκοτάδι ξεθωριάσει και αντικρίσω ξανά το  φως αυτό που βλέπω με κάνει να αναστενάξω . Πάλι εδώ;  Μα και πάλι καλύτερα εδώ ...παρά πουθενά πιο σκοτεινά ...πιο ζεστά ...με καζάνια να κοχλάζουν ...και ψυχές να ουρλιάζουν, ..σωστά; Γυρνώ το κεφάλι μου   και ψάχνω να βρω τον Πάνο . Τον αντικρίζω να στέκεται σαστισμένος πιο κει και τον πλησιάζω αμέσως.

Κατά περίεργο τρόπο το σαλονάκι αναμονής είναι άδειο. 

-«Συνηθίζεται αυτό;» ρωτάει  βλέποντας με και με πιάνει από το χέρι δυνατά  και με τραβάει δίπλα του λες και φοβάται ότι θα με χάσει πάλι.

-«Υποθέτω...στο κάτω -κάτω.. έχουμε μια αιωνιότητα μπροστά μας να το συνηθίσουμε.» απαντάω  ανασηκώνοντας τους ώμους μου και αντικρίζω τον Γαβριήλ δίπλα μας να εμφανίζεται σαν φάντης μπαστούνι.

Αυτό να δω πότε θα το συνηθίσω!

-«Περιμένετε με εδώ. Πάω να δω τι θα σας κάνω.» λέει δυνατά και αυστηρά και προχωράει προς το γραφείο του ασπρομάλλη, ιδιότροπου και ξινού γέρου που ήμασταν πρωτύτερα.

Ο Πάνος  σφίγγει δυνατά  το χέρι μου που κρατάει ,τόσο, ώστε παραξενευμένη γυρνάω και τον κοιτώ .

-«Τι συμβαίνει;»

-«Τι εννοεί τι θα μας κάνει; Έχεις καμιά ιδέα;»

-«Όχι αλλά του έχω εμπιστοσύνη. Κοτζάμ αρχάγγελος είναι και... μας γνωρίζει από πριν...»

-«Ν α το δω ως...μέσο;» ρωτάει και γελάει μελαγχολικά.

-«Δεν ξέρω πως λειτουργούν τα πράγματα εδώ πάνω...κάτω...δεν ξέρω και που ακριβώς  είμαστε... αλλά από εκεί που προερχόμαστε  γνωρίζεις καλά ότι το μέσο είναι το άλφα και το ωμέγα σε όλα . Άρα ναι...δες το σαν μέσο..» απαντάω και μετακινιέμαι γρήγορα από τη θέση μου  για να περάσει από μπροστά μας ένα τύπος που κουβαλάει ένα σωρό χαρτιά και οδεύει προς το γραφείο του Πέτρου.

Τον παρασέρνω και καθόμαστε στο σαλονάκι , σε δυο καρέκλες δίπλα - δίπλα ο ένας στον άλλον και αναγκαστικά λύνουμε τα χέρια μας και μηχανικά κοιτάμε τριγύρω μας τον άδειο χώρο.

-«Το μόνο καλό στην υπόθεση αυτή είναι ότι έχει ο ένας στον άλλον ..έστω δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό...»λέει μελαγχολικά σπάζοντας τη σιωπή  και χαμογελάω δειλά.

-«Εγώ θα πέθαινα ούτως ή άλλως αλλά εσύ...έφυγες άδικα..» συνεχίζει.

-«Δεν θα ήταν τίποτα ίδιο χωρίς εσένα...πίστεψε με.» απαντάω δειλά.