ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

~37~

-«Δεκαπέντε λεπτά έλειψα! Όχι δεκαπέντε ώρες!!! Δεκαπέντε  μόνο λεπτά και ορίστε τα αποτελέσματα !!!» ωρύεται δίπλα στο αυτί μου κάποιος και ανοίγω τα μάτια  ενοχλημένη για να δω τον κύριο Γαβριήλ να πηγαινοέρχεται θυμωμένος μπροστά μου και μαζεύομαι  ζαλισμένη στη θέση μου στο καναπέ όπου κάθομαι  συνειδητοποιώντας   ένα σώμα αντρικό  δίπλα μου  και βρίσκομαι να  έχω κολλήσει πάνω του .

Γυρνώ  το βλέμμα μου ,σαστισμένη ακόμα και εκτός τόπου και χρόνου , και αντικρίζω τον Πάνο με σάρκα και οστά  να κάθεται στο πλάι μου, φορώντας ακόμα την απαίσια και τόσο γνώριμη ρόμπα του νοσοκομείου  και να κοιτάζει σαν χαμένος ολόγυρα του.

 Δεν με έχει αντιληφθεί ακόμα το μωρό μου σκέφτομαι αλλά η σκέψη μου τρέχει και μια χαρά με κατακλύζει πρωτόγνωρη !!!!

Ο Παναγιώτης μου!!! 

Ζει!!! 

Συνήλθε!!!! 

Τι χαρά!!! 

Συνήλθε!!!

-«Συνήλθες επιτέλους !!!!» φωνάζω  αυθόρμητα  και ορμάω πάνω του  και τον αγκαλιάζω  δυνατά και συνειδητοποιώντας τι κάνω τραβιέμαι πίσω ντροπιασμένη για να εισπράξω το προβληματισμένο του βλέμμα.

-«Τι συνήλθε τσαμπουνάει αυτή και αηδίες;» ακούω  μια  άγνωστη αντρική φωνή να πετάγεται και να  ρωτάει   και γυρίζω το κεφάλι μου προβληματισμένη . Ένας  κύριος ηλικιωμένος , με άσπρα μαλλιά και  άσπρο κουστούμι   κάθεται στο άσπρο  γραφείο του μπροστά σε ένα  άσπρο υπολογιστή και με κοιτάζει παγερά.

Δεν ξέρω ποιός στο κόρακα είναι αλλά μια διαίσθηση μου λέει ότι δεν πρέπει  με συμπαθεί. 

Αλλά τι στιγμή που έχω εγώ δίπλα μου ζωντανό τον Πανούλη μου δεν θα χαραμίσω ούτε ένα λεπτό στον γεράκο με τα άσπρα  , σκέφτομαι και  εστιάζω πίσω ξανά , στον Πάνο μου, με το  βλέμμα μου να στάζει αγάπη...αχ...

-«Κρυσταλλία...;;;τι...;;;πως;;; που είμαι;;;» ρωτάει μπερδεμένος ο μελλοντικό ς μου σύζυγος και με κοιτάζει σαν χαμένος  με τα υπεροχορότερα μάτια του κόσμου  και σπεύδω να τον διαφωτίσω.

Ανοίγω το στόμα μου.... και το αφήνω ανοικτό....

Αλήθεια που είμαστε;;;

-«Εγώ φταίω ! Έπρεπε να σε είχα μεταφέρει όπως έκανα με τον Χαρίδημο! Τι ήθελα και σε άκουσα! Τι ήθελα και σε άφησα πίσω ...μόνη.. Αχ βρε κορίτσι μου...» ακούω τον Γαβριήλ να λέει στεναχωρημένος και  ξαναγυρνάω σε εκείνον το ερωτηματικό  βλέμμα  μου.