ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

~34~

Οι λέξεις στο τηλέφωνο χαράζουν τον επόμενο προορισμό μας.

Φτάνουμε στο νοσοκομείο, έξω από την πύλη των επειγόντων περιστατικών και κοντεύω να τρελαθώ από την αγωνία .

Με το που μας αφήνει το ταξί από έξω από την πύλη, πετάγομαι έξω και τρέχω προς τα μέσα δίχως να περιμένω τον κύριο Γαβριήλ να πληρώσει όπως μου φωνάζει να κάνω.

Ο Χαρίδημος μου...

Τρέχω.. σκοντάφτω... βρίζω ... πέφτω πάνω σε ξένα σώματα που με την σειρά τους βρίζουν και δυσανασχετούν..

Ο Παναγιώτης μου...

Τον πρώτο που βλέπω να φοράει άσπρα ρούχα τον βουτάω από το πέτο και ωρύομαι το όνομα του Χαρίδημου.

Και αμέσως του Παναγιώτη μου.

Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει και τον αφήνω απότομα και συνεχίζω να τρέχω προς το διάδρομο ανοίγοντας τις πόρτες των ιατρείων όλων.

Κάπου εδώ θα τους έχουν φέρει..

Θα τους βρω..

Ρωτώ δυνατά στα ιατρεία ,τραυλίζοντας και χάνοντας τα λόγια μου και δεν ακούω τι λένε ..δεν καταλαβαίνω τι λένε...όπως δεν καταλαβαίνουν και αυτοί τι ζητάω...καλά- καλά δεν τους βλέπω έτσι που τα μάτια μου τρέχουν...

Τρέμω ολόκληρη...και κλαίω...προσπαθώ να σκεφτώ λογικά για να τους βρω. Στο τηλέφωνο η Κατερίνα είπε  όπλο.. το θυμάμαι καλά...άρα σφαίρες...σφαίρες.. άρα ... άρα χειρουργείο!

Μες στο πανικό μου βλέπω το ασανσέρ και τρέχω προς τα εκεί. Πρέπει να ψάξω να τον βρω...Θα τους βρω... Θα νιώθουν τόσο μόνοι...

Αρχίζω να πατώ μανιωδώς τα κουμπιά όλα με τους αριθμούς.

Ο Παναγιώτης μου...και ο Χαρίδημος μου...

-«Κρυσταλλία ηρέμισε κορίτσι μου...δεν θα τους βρούμε ποτέ έτσι που κάνεις.. ηρέμισε.. σε παρακαλώ..» ακούω την φωνή του Γαβριήλ να λέει στεντόρεια και να μπαίνει στο ασανσέρ την τελευταία στιγμή πριν αυτό κλείσει.

-«Ξέρεις εσύ που είναι ; Ξέρεις;;;» ρωτώ και νιώθω θυμό να με κατακλύζει.

-«Ρώτησα κάτω . Στο χειρουργείο είναι.. θα αργήσουν λένε όμως να τελειώσουν ..τα τραύματα είναι πολλά και μερικά είναι επιπόλαια..» λέει αλλά δεν ακούω τα παρακάτω.

Με πνίγει ο θυμός.

Σταματάμε στον όροφο των χειρουργείων και πετάγομαι έξω με φόρα πριν προλάβει να με συγκρατήσει ο Γαβριήλ. Κανένας δεν μπορεί να  με εμποδίσει από το να τους φτάσω.