Aleyna'nın amcasının evinde yarım kalan macera, Melis'in de aralarına katılmasıyla birlikte Çamkıran Üniversitesi'nde olanca hızıyla devam ediyor.
Merakla beklenen sona yaklaşırken isyancı prenses Aleyna, dans partneri Hakan sayesinde mi yoksa zorba...
Y/N: 18 KASIM PAZAR GÜNÜ, SAAT 13.00'DA TÜYAP37. ULUSLARASI İSTANBUL KİTAP FUARI'NDA İMZA GÜNÜM VAR! KİTABI OLAN/OLMAYAN HERKESİ SARILIP, ÖPÜŞMEYE BEKLİYORUM! FUAR MERKEZİNEGELENLERİN EPSİLON YAYINEVİ'NİN STANDINI BULUP BENİ SORMALARI YETERLİ, ÇIKIN GELİN! (NOT: FUAR MERKEZİNİN ADRESİ: CUMHURİYET MAHALLESİ, ESKİ, HADIMKÖY YOLU CD 9/1, 34500, BÜYÜKÇEKMECE/İSTANBUL.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AHALİ 2. SEZON - PROLOG
# Something Just Like This - The Chainsmokers & Coldplay | Romy Wave (piano cover)
ALEYNA,
''4 sene boyunca bu okulda mı okuyacağım?'' diye mırıldandım, sırt çantamı sırtlamış, bir elimle çekçekli bavulumun kolunu tutmuş bir şekilde okulun ön bahçesinde duruyordum.
Başımı sağa doğru çevirip en yakın arkadaşım Melis'e baktığımda az önce kendime sorduğum soruyu onun da içinden kendine sorduğunu anlayabiliyor, hissettiğim şaşkınlık ve inanmazlığın kalkık kaşlarında, aralık dudaklarında görebiliyordum. Hatta onun durumu benden daha beter olabilirdi.
''Gelmeden önce internetten okulun fotoğraflarına falan baktığım için neyle karşılaşacağımı biliyordum. Düzeltiyorum, bildiğimi sanıyordum,'' dedi kelimeleri vurgulayarak, bakışları okulun üzerindeydi. ''Ama canlı canlı görmek-''
Ondan önce davranarak, ''Bambaşka,'' diye tamamladım cümlesini.
Okul, amcamın eviyle aynı semtte olsa da biri bir ucunda, diğeri öbür ucundaydı. Amcamda kalırken o 'öbür uca' yolum hiç düşmediği için ben de ilk kez canlı olarak görüyordum.
''İyi ki beni bu üniversiteye gelmeye ikna etmişsin,'' dedi teşekkür ederim diyen bir gülümsemeyle bana dönerek.
Benim gülümsemem de bir şey değil diyordu. ''İyi ki olmuşsun.''
Aylar önce birisi bana Çamkıran Üniversitesi'nde öğrenci olacağımızı söylese ağzımı bırakıp kıçımla gülerdim. Ben? Melis? Ve Çamkıran Üniversitesi? Bu üçü bir araya gelemez ve gelmesi teklif edilemezdi.
Ama gelmişti işte.
Normal şartlar altında burada öğrenci olmayı bırakın buranın önünden bile geçemezdim, ne o kadar zekiydim, ne de o kadar zengin...
Üzücü ama gerçek...
'E, o zaman nasıl oldun?' diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Çünkü şartlar anormaldi. Amcamın okulun sahibi olması gibi mesela. Ya da bana ücretsiz eğitim imkanı sunması gibi...
Melis'le ilkokulun başından lisenin sonuna kadar aynı okullarda okumuştuk ve bu geleneği üniversitede de bozmaya niyetimiz yoktu. Hatta aklımızda birkaç üniversitede de vardı.
Çamkıran Üniversitesi onlardan biri değildi.
Ta ki amcam bana bir şans tanıyana kadar.
Bu şansı değerlendirmem gerektiğini biliyor ve bunu yaparken en yakın arkadaşımın da yanımda olmasını tüm kalbimle istiyordum.
Ama bu isteğimi gerçekleştirmek kolay olmadı. Zor olan Melis'in amcamın üniversitesine girebilmesi değildi çünkü kız çok zekiydi ve sınavda yaptığı puanla istediği (paralı/parasız) her üniversiteye girebilirdi. Hayır, zor olan girmek istememesiydi.
'Biz oraya uyum sağlayamayız' demişti. 'Biz niye onlara uyum sağlıyoruz? Onlar bize uysun' demiştim bende.
Bu ve buna benzer bir sürü konuşmanın sonunda altından girip üstünden çıkarak Melis'i kandırmayı başardığımda internetten okul ve yurt kaydı gibi gerekli işlemleri hallettik ve şimdi Çamkıran Üniversiteli'ydik.
''Sence okulu sevdiğimiz gibi öğrencilerini de sevecek miyiz?'' dedi aklımdan geçenleri okumuş gibi.
''Hepsini değil ama bazılarını,'' diye dürüstçe yanıtladım. ''Arslanoğlu kardeşleri mesela... Bekle ve gör, onları tanıyınca çok seveceksin.''
*
Y/N2: EN ÜSTTEKİ YAZAR NOTUNU OKUMADIYSANIZ OKUYUN.
