E L İ Z A Gözyaşımda Saklı Sevdam

32. BÖLÜM " UYGAR BEBEK KAYIP "

Eliza, hasta odasındaki yatağında yatıyordu . Henüz kendine gelmemişti.... baygın yatıyordu. Bebek de hemşiresi tarafından hazırlanıyormuş .Ardından doktor kontrolünden geçirip getirecekmiş . Sorduğumuzda kattaki hemşire böyle yanıtlamıştı merakımızı .

Arkadaşımın gözleri kapalıydı... Ara ara inlemeleri duyuyorduk. Hala anestezinin etkisiyle istemsizce gözyaşı süzülüyordu o badem şekil gözlerinden . Çok masum görünüyordu ....Yüzü ak, kalbi saf arkadaşım ! Neler yaşadın sen? Bunları hak emiyordun. Çok daha iyilerine layıksın dedim ,masumiyetine bakarak. Harun odanın içinde bir o yana bir bu yana yürüyordu. Çok sabırsızdı!

"Hayırdır neyin var ?" diye seslendim.
" Ha ...yok aşkım ! Bebek nerede kaldı? Acaba gidip bir soralım mı ?" dedi ve haklıydı.
"Doğru söylüyorsun. Hay Allah unuttuk bebeği ! Geç kalması hayra alamet değil" dedim. Ama gerçekten gereğinden fazla gecikti .

"Almira ,acaba Bebek hasta mı çıktı? Eliza'nın gebelik sürecinde aşırı alkol ve sigara tüketiminden dolayı hastalık mı oluştu ya?! " diye endişeli tavırlar sergilemeye başlayınca,Harun ' un neden bu kadar ilgili olduğunu ayrıca merak etmeye başladım . Hiç bu kadar meraklı olmamıştı öncesinde !

" Kontrollerde bir şey yoktu ...sen git ,bak işte! Yani ne duruyorsun daha?" diye sinirlenmeye başlamıştım.

Harun odadan çıktığında ,Eliza gözlerini açtı" su " istedi, ilk kelimesiydi.
"Tamam hemen veriyorum canım "dedim ve komidinden su çıkarıp yarım bardak doldurup içirdim. Henüz serum bağlıydı kolunda ve çok uyuşuktu.
Karnındaki ameliyat bandajı da çok kalındı. Eliza,eliyle ağrı hissettiği noktaya dokunduğu an.... panikle yattığı yataktan doğruldu .
"Oğlum.. oğlum... nerede, Almira ? Bir şey mi oldu? Kim aldı bebeğimi?" yine endişeliydi ve az önce uyuşukzluktan açılamayan gözleri fal taşı gibi açılmış etrafında oğlunu arıyordu.her anne gibi.

"Eliza , korkma ! Normal doğum etmedin. Sezeryan oldun .Bandajlarla ameliyatını sardılar.Ayrıca,korkma ! Bebeğin ,doktor kontrolünde ...getirecekler şimdi "dedim usulca onu teskin ettim.

" Ah, ah..." inlemeye başladığı bir anda Semra teyze ve Arif amca odaya girdiler. Semra teyze telaşla koşar adımlarla girdi "Ah yavrum ,kuzum" diye sarıldı ve öpmeye başladı kızını .
" Hani bebek nerede ?Sağlıklı mı bari Almira ?"
" Evet, Evet ..Merak etmeyin! Harun bebek odasına bakmaya gitti . Getirir şimdi, zaten emzirilmesi gerekiyor !"dedim .
Arif amca, yorulmuşa benziyordu .Çok sevinçli değildi.sadece kızının sağlığını merak etmiş gibi ,
"Kızım, yavrum !Daha sen küçüksün gözümde, bir de bebeğin mi oldu senin! Şimdi,anne mi oldun? Çok yakışacak sana bu vazife .Gözün aydın yavrum ... İyi misin bari ?" dedi duygusal görünerek.

"Baba, gel de sarılayım sana !" dedi yarı uyuşuk,yarı korumacı bir anne hamlesiyle sarıldı babasına . Baba - kız yeniden ... aradan geçen boş ayların acısını çıkarırcasına ağlaştılar ,hasret giderdiler.

"Baba, Affet beni ne olur! Ama oğlumu yetimhaneye gönderme !Bunu bana yapma yalvarırım!" dedi iki gözü iki çeşme ağlarken .

"Yok kızım yok .Sen nasıl istersen! Ona sen daha iyi bakarsın. O çirkin kararımı sinir anında vermiştim.Vazgeçtim !..."dedi .
Ben büyük bir sevinçle oturduğum koltuktan zıpladım ,
"Arif amca, ver o Mübarek elini öpeyim dedim! Ayrıca dedelik sıfatı size de çok yakışacak hani ..."dedim ,ortamı yumuşatmak adına .

Arif amcadan böyle bir iyilik yılda bir gelirdi diye düşündüm . Nasıl oldu da kabullenmişti?... Halbuki aylardır kıza bu konuda çok baskı yapmış, kızı usandırmıştı ,hayattan nefret etmesine kadar ....midesini bulandırmıştı .

Herşey düzelmişti. Çok mutluydum bende arkadaşımın adına .

Harun da dönmedi,bebek de yoktu hâlâ ortalıkta .Dışarı koridorun köşesinde duvara yaşlanmış yere çökmüş vaziyette Harun' u ağlarken gördüm .Yanına koşar adımlarla gittim.