ʜɪs ʜᴇᴀᴠᴇɴʟʏ sɪᴅᴇ

Επίλογος

Αaron's POV

Ημουν ο τυπος ανθρωπου που κραταγε πολυ σκληρα τα πραγματα ,ανικανος να τα αφησω απο την γροθια μου .Ακομα και οταν ενιωθα οτι  δεν ηταν σωστο αυτο που εκανα  ,ακομα και αν  εβγαιναν  μελανιες στο σωμα μου ,ακομα και αν τα δαχτυλα μου πονουσαν ,πιστευα οτι μενοντας εκει κρατωντας τα πραγματα  αξιζαν τον πονο που μου προκαλουσαν .Πιστευα οτι χανοντας καποιον ή κατι ,εχανα ενα κομματι του εαυτου μου ,και οτι η καρδια μου  δεν με αναγνωριζε  πια .Τοτε μια μερα ,κατι εγινε .Και σιγα σιγα εγινα καποιος που θα ηθελα να ημυον .Εσπρωξα οτι κραταγα τοσο καιρο  και η καρδια μου εγινε  ακομα πιο φωτεινη  με εκεινη .

Το ζωντανο κοριτσι που περναγε καθε φορα μπροστα απο το σπιτι μου κοιτωντας αμηχανα  αποφευγοντας το αγορι με την παγερη ματια .Ενω σε ολους τους αλλους χαμογελαγε  .Και ακομα και αν αυτοι δεν τις το ανταποδιδαν ,αυτη το εκανε ενω καταβαθος ηξερας καλα οτι τους εδινε φως στην ημερα τους .Αυτο ηθελα και εγω ,ενα χαμογελο απο το ζωντανο κοριτσι .Που να ηξερα οτι θα την κατεστρεφα ,δεν ηθελα να την καταστρεψω .

Το μονο που ηθελα ηταν να μοιραστω το σκοταδι μου ωστε να το μετατρεψει σε φως οπως εκανε στους περισσοτερους απο αυτη τη πολη .Και οι αλλοι ειχαν μια πολυ σκοτεινοτερη πλευρα  ,αλλα κατεληξα να την κανω την πιο σκοτεινη κοπελα .

Το βλεμμα της την ημερα εκεινη δεν θα το ξεχασω .Γεματο απογοητευση .Δεν ηθελα να συνεχισω .Ημουν ηδη μπλεγμενος  με αυτα και θα εφευγα εκεινη την ημερα ηταν η σωτηρια μου και η φυλακιση της .

Τα ειχα κρυψει στο διαμερισμα της και θα τα επαιρνα οταν εκεινη θα γυρναγε σε εμενα θα ειχα μπει ηδη στο διαμερισμα της ,θα τα εχα παρει και θα τα επεστρεφα  στον ιδιοκτητη τους .Δεν ηθελα να ειμαι  μπλεγμενος με αυτα οταν ειχα το ζωντανο κοριτσι διπλα μου ερωτευμενο μαζι μου .

Ντρεπομαι τοσο πολυ  .Δυο χρονια τωρα και δεν εχω τολμησει να παω να της ζητησω  συγγνωμη .Τελικα καταφερε να με κανει να νιωσω ολα εκεινα τα συναισθηματα .

Ολα σε μια μερα ,αγαπη για εκεινη ,ενοχη ,απογοητευση ,θυμος ,μισος ,τα παντα.Αλλα δεν καταλαβα την αγαπη .Με μπερδευε και ακομα με μπερδευει το πως οι ανθρωποι γινεται να νιωθουν κατι τοσο δυνατο για καποιον αλλον .

Και τι δεν θα εδινα  να σε ειχα εδω .Να κατσεις διπλα μου οπως παλια και να χαιδεψεις  το προσωπο μου ,να φερεις κοντα το προσωπο σου ..να μου ψιθυρισεις δειλα ποσο με θελεις ,ποσο με αγαπας και να με φιλησεις στα χειλη εκει στο πλαι .Να νιωσω τις μικρες παλαμες σου στο προσωπο μου ,να κλεισω τα ματια μου και να σε πιω ολοκληρη .Να μου χαιδεψεις τα μαλλια  και να μου πεις "μου ελειψες" και εγω να χαμογελασω μετα απο τοσο καιρο  ,να ανοιξω  τα ματια και να εισαι εδω .Οχι οπως τις αλλες φορες που τα ανοιγα και δεν  ησουν εδω ,που δεν ησουν πουθενα .Γιατι οσο και αν το μυαλο προσπαθει  να σε κανεις να ερθεις κοντα μου ,τοσο η σκεψη σε κρατα μακρυα μου .Τοσο τα ματια μου θυμιζουν πως δεν εισαι εδω .