It isn't in my blood ~Shawn Mendes~ {Voltooid}

hoofdstuk 1

Help me,
it's like the walls are caving in
Sometimes I feel like giving up
But I just can't
It isn't in my blood

Laying on the bathroom floor, feeling nothing
I'm overwhelmed and insecure, give me something
I could take to ease my mind slowly
Just have a drink and you'll feel better
Just take her home and you'll feel better
Keep telling me that it gets better
Does it ever?

Help me, it's like the walls are caving in
Sometimes I feel like giving up
No medicine is strong enough
Someone help me
I'm crawling in my skin
Sometimes I feel like giving up
But I just can't

It isn't in my blood
It isn't in my blood

I'm looking through my phone again, feeling anxious
Afraid to be alone again, I hate this
I'm trying to find a way to chill, can't breathe, oh

Huilend zet ik het liedje af.
Waarom moet ik altijd huilen bij dit nummer?
Ik weet het antwoord eigenlijk wel, alleen ik wil het niet aan mezelf toegeven.
Ik houd helemaal niet van Shawn Mendes, ik heb zelfs een hekel aan hem.
Toch zoek ik troost bij het liedje.
Maar ik voel me na het luisteren altijd nog rotter als daarvoor.
Maar ik blijf het luisteren.

Voor wie doe ik dit eigenlijk? Vraag ik mezelf af.
Voor mezelf, maar ook voor mijn zus.
Mijn overleden zus.
Ze hield van Shawn Mendes en 'In My Blood' was haar lievelings liedje.
Het deed haar denken aan vroeger. 
Toen papa en mama nog samen woonde.
Toen we nog een gelukkig leven hadden.
Tot papa en mama alleen nog maar ruzie kregen en uit elkaar gingen.
De enige die mij steunde was mijn zus.
Voor de rest boeide niemand het ook maar iets hoe het met mij ging.
Mama had het te druk met haar eigen depressie en papa was nooit thuis en alleen maar aan het werk.
Ik en mijn zus waren altijd alleen thuis. Maar ze steunde mij altijd, hoe zwaar ze het zelf ook had.

Ze haalde de kracht om door te gaan uit het liedje.
En die kracht heb ik nu ook nodig. 
Ik heb hem alleen niet.
Soms heb ik geen zin meer in het leven.
Waar leef ik nog voor. 
Iedereen heeft me in de steek gelaten. Ik ben nog maar alleen.
Maar ik blijf leven, dat is wat ik met mezelf heb afgesproken.
Ik mag niet opgeven, dat deed mijn zus ook niet.
Alleen op het laatste......

Ik begin nog harder te huilen en laat me op mijn bed vallen.
Van binnen word ik boos, geen idee op wat of wie.
Gewoon op alles.
Ik begin op mijn kussen te slaan en probeer mijn boosheid te uiten.
Na een tijdje ben ik uitgeput van het huilen en stopt het langzaam.

Er word aangebeld.
Ik lig uitgeput op mijn bed en ik heb geen zin om open te doen.
Het moet wel.
Als er even later voor de vierde keer aangebeld word, sta ik langzaam op en loop ik de trap af naar beneden.
Ik de hal loop ik langs de spiegel.
Ik zie een wit gezicht, met een pluizige uitgezakte knot en uitgelopen mascara.

Ik negeer mijn spiegelbeeld en doe de deur open.
"O my god Jas!" Hoor ik een bekende stem roepen.
Ik blijf naar de grond kijken en ben te moe om omhoog te kijken naar wie er staat.
De persoon loopt binnen.
"Waarom loop je zomaar naar binnen," zeg ik op een boze toon tegen de persoon die nu naar binnen loopt.
"Jasmijn, ik ben het," zegt de persoon.
Ik til mijn hoofd op en zie Norah staan.
"Noor?" Vraag ik.
"Hallo Jasmijn! (Dit zeg ze btw niet op een vrolijke toon maar alsof je boos bent en je wilt iemand aandacht ofzo) Er gaat duidelijk iets mis met jou," roept Norah op een boze maar ook bezorgde toon.

Ik kijk naar norah en begin weer te huilen.
"Je hebt het liedje weer geluisterd hè?" Zegt/ vraagt Norah.
Ik knik langzaam en voel me meteen schuldig.
Ik had Norah beloofd het niet meer te luisteren.
"Jasmijn je moet ermee stoppen, zegt Norah, je word op deze manier steeds herinnerd aan Elizabeth."
Ik begin nog harder te huilen.
Ik kan het niet aan haar naam hardop te horen en ik zak op de grond.
Norah staat er hulpeloos bij.
Uiteindelijk zegt ze: "Jasmijn het is nu al 2 maanden geleden en je bent er nog steeds kapot van, vergeet het en  ga iets doen met je leven!"
Ik sta langzaam op en kijk haar aan met een vernietigende blik:
"Norah, zeg ik langzaam, Zoiets vreselijks kan je niet vergeten. En het is niet raar dat ik het niet kan vergeten. Onze levens zijn niet te vergelijken."
"Tuurlijk wel, zegt Norah duidelijk geschrokken van mijn blik, wij kennen elka...."
Ze wil haar zin afmaken maar ik word echt boos: "Norah nee dat kan niet. zijn jou ouders gescheiden? 'Nee' Heeft jou zus zelfmoord gepleegd? 'Nee'
Heeft je moeder zelfmoord gepleegd? 'Nee'
Word er al sinds je zevende gedaan alsof je niet belangrijk bent? Nee!"
Schreeuw ik hard.
"Norah je hebt gewoon een goed leven 10, nee 10.000 keer beter dan die van mij, dus stop met zeggen alsof vergeten makkelijk is, je kan je het gewoon niet voorstellen!"
Norah deinst naar achter als ik op haar afkom en rent weg.
Ze smijt de deur achter zich dicht.

Ik ben weer terug bij start.
Ik laat mezelf huilend op de grond vallen.
En op dat moment vraag ik me echt af: voor wie leef ik nog?