It isn't in my blood ~Shawn Mendes~ {Voltooid}

hoofdstuk 32

Alles is zo ongeloofelijk mooi hier.
Het is de volgende ochtend, ik heb heerlijk geslapen vanacht.
Het bed was heel zacht en de dekens waren zo lekker warm en pluisig.
Ik ben net wakker en kijk op mijn telefoon, die op mijn nachtkastje ligt, hoe laat het is:
07:48
Bijna 8 uur dus.
Gelukkig, want om 8 uur moeten we opstaan.
Ik kruip nog, voor die 12 minuten, tegen Shawn aan, die nog niet wakker was.
Ik voel mezelf langzaam weer in slaapvallen.

"WAKKER WORDEN!"
Ik hoor een geluid dat er met 2 pannendeksels tegen elkaar word geslagen en dat geroep in mijn oor. 
Ik schiet geschrokken overeind en kijk bang om me heen. 
Zodra ik zie dat het Matthew en Nash zijn die naast mijn en Shawn's bed staan te schreeuwen en met pannendeksels staan te slaan, laat ik me weer vallen met mijn hand op mijn borst.
Ik kreeg echt een halve hartverzakking ofzo.
Shawn was ook overeind gekomen:

"Godverdomme Nash en Matthew ga een leven zoeken, alsjeblieft!"
En ook Shawn laat zicht weer op bed vallen.
"DAN MOET JE EERST OPSTAAN!" krijst Matthew alweer.
"Jemig Matt, kan het wat zachter alsjeblieft," vraag ik.
"ALS JIJ OPSTAAT, ER IS ONTBIJT!" Schreeuw nu Nash terwijl Matthew met de pannendeksels aan het slaan is.
"Ik sta al op, ga nu maar gewoon weg," zeg ik als ik opgestaan ben.
"WEL KOMEN HÈ!" Schreeuw Nash nog terwijl hij en Matthew weer de kamer uitlopen.

"Kinderachtige kinderen," zucht Shawn, maar hij staat wel op en begint zich aan te kleden.
"Het zijn je eigen vrienden, sukkel, jij bent net zo raar," zeg ik met een lach.
"Hou je bek," zegt Shawn weer met een zucht en hij duwt me op bed.
"Au!" Ik stoot mijn arm tegen de rand van het bed.
Kom je ook zo?" Is het enige wat Shawn zegt en dan loopt hij de kamer uit.

Wat een ochtendhumeur, denk ik in mezelf en ga snel verder met aankleden en loop dan ook naar beneden.
Op de gang opweg naar de lift kom ik Aaliyah tegen, die ook naar het ontbijt gaat.
"Hey Jas!" Roep ze opgewekt.
"Hoihoi," zeg ik en we lopen naar de lift.
"Lekker geslapen?" Vraagt ze terwijl ze op het liftknopje drukt.
"Heerlijk, jij?" Zeg ik tegen dr.
"Ook echt heerlijk, de bedden liggen zo Lekker. Alleen Hayes trap nogal in zijn slaap," zegt ze en ze wijst op een blauwe plek op haar been.
Ze heeft een korte tuinbroek aan, waardoor je de blauwe plek goed kun zien. 
"Jeetje, agressie," mompel ik lachend.
"Hij kan er ook niets aan doen, maar fijn is een ander word," zegt ze lachend.
"Dan trap je hem toch de volgende keer 2 keer harder terug?!" Zeg ik.
"Ja zodat hij uit bed valt!" Roep Aaliyah enthousiast.
"Doe dat maar," zeg ik lachend.
"Nee, beetje gemeen misschien, zucht Aaliyah, hij is mijn vriendje."
Ik moet lachen.
We stappen de lift uit en lopen de ontbijtzaal in.
Iedereen zit er al.

"Daar zijn de twee meisjes ook hoor!" Schreeuwt Matthew.
"Ik ben ook een meisje hoor," roept Mahogany beledigd.
"Ja maar je bent wel geen tuttebel," zegt Matthew op een duhh toon.
"Wij wel dan?" Vraag ik terwijl ik tussen Nash en Matthew in ga zitten.
"Nee totaal niet zelfs, maar het gaat om het idee snap je?" Zegt Matthew alweer op een duhh toon.
"Jij bent écht raar," zegt Aaliyah maar ze moet ook lachen.
"Dat zeggen wel meer mensen inderdaad," zegt Matthew.
Ik sla een hand voor mijn gezicht:
"Matt volgens mij zegt zowat iedereen dat."
Matthew haalt zijn schouders op en gaat verder met het eten van zijn pannenkoeken met poedersuiker.

Ik snap niet waarom je pannenkoeken met poedersuiker als ontbijt zou eten.
Ik eet altijd gewoon yoghurt met fruit.
Of soms pannenkoeken met fruit.
Maar niet met poedersuiker.
Ik bestel pannenkoeken met ananas, kersen en perzik erop.
"Ieuw fruit," zegt Nash.
"Wat is er Ieuw aan fruit?" Vraag ik terwijl ik hem raar aan kijk.
Fruit is zowat het lekkerste wat er is.
"Het is gezond," zegt Nash terwijl hij expres nog raarder terug kijkt.
"Van gezond word je tenminste niet dik," zeg ik en ik probeer niet te hard te zuchten, maar volgens mij komt het er alsnog uit als een hele vermoeide zucht.
"Noem je me nou dik?!" Roep Nash nep beledigd.
"Kijk naar jezelf in de spiegel, oliebol, zeg ik, natuurlijk ben je niet dik."
"Ik dacht al, bitch!" Roept Nash.
"Kun je alsjeblieft ophouden met zo schreeuwen de hele tijd," zucht Shawn met een chagrijnig hoofd.
"Dat jij last hebt van een ochtend humeur is niet mijn probleem Mendes," zegt Nash.
"O ja, nee nu maak je me echt vrolijker ofzo," zegt Shawn op een bijna agressiefe manier.
"Vrienden helpen elkaar toch," zegt Nash.
Dat is het moment dat Cameron zijn pannenkoek met walnoten en geitenkaas over tafel uitspuugt en super hard begint te lachen.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHA," lacht hij door het hele restaurant waardoor er veel geïrriteerd blikken onze kant op komen.
Door de lach van Cameron moet iedereen lachen en voor we het weten hebben we de slappe lach.
Iedereen kijkt ons redelijk boos aan.
Dan komt er opeens een vrouw onze kant opgelopen met een strak gezicht.
Ze heeft blond haar, een té strakke jurk voor haar figuur en leeftijd en fel rode lippenstift die best veel agressie uit straalt.
We kijken elkaar allemaal 1 moment aan en beginnen dan nog harder te lachen.

"Fijn dat jullie dit zo grappig vinden, maar ik vind dit helemaal niet grappig, onacceptabel zelfs," snauwd ze zodra ze voor onze neuzen staat.
"Nou dat is vervelend voor u mevrouw," zegt Matthew.
"Ga je nou brutaal doen jonge man?" Zegt de vrouw waarschuwend met 1 vinger in de lucht.
Ik kijk Nash aan met een opgetrokken wenkbrauw en we barsten weer in lachen uit. 
"Mijn man en ik hebben hier ernstig veel last van," gaat ze gewoon verder.
"Sorry," mompelt Shawn.
Iedereen krijgt nog erger de slappe lach, maar de mevrouw gaat gewoon verder met haar verhaal:
"We komen hier voor onze rust, op zondag ochtend even lekker ergens gaan ontbijten, maar blijkbaar kan dat tegenwoordig al niet meer met die jeugd van tegenwoordig," snauwd ze en ze wil weg lopen maar voegt snel nog iets toe:
"Dus hou je koest en ik ga een klacht indienen bij de baas!"

Ze draait zich om en loopt wachelend weg.
Snel steekt Matthew zijn middelvinger op:
"Pretverpester!"