It isn't in my blood ~Shawn Mendes~ {Voltooid}

hoofdstuk 20

"Waar is Jack gebleven?" Vraagt Julot na een tijdje overal te hebben gezocht.
Ik haal mijn schouders op, net als de rest. 
Niemand weet waar hij heen is gerend en waarom. 
Ik maak me best zorgen, maar duidelijk niet zo veel zorgen als Julot.
"Hé Juul het komt wel goed oké" Zeg ik zachtjes. 
"Maar waar is hij heen?" Vraagt ze.
"Geen idee, bel hem anders," zeg ik.
Ze rolt met haar ogen en zucht: "Dat heb ik toch allang gedaan!"
Ik doe mijn handen omhoog en mompel: "Oké rustig,"
Ik ga naast Shawn staan.
Hij is wel heel erg stil sinds onze zoektocht naar of Julot en Jack tweeling zijn.

"Is er iets Shawn?" Vraag ik.
Hij mompelt iets onverstaanbaars.
"Nu in het Engels graag," zeg ik met een lach. 
Gelukkig moet Shawn ook een beetje lachen en hij schud zijn hoofd: "Er is niks."
"Ik zie het toch, je bent super afwezig met je hoofd en stil," zeg in.
"Oké misschien is er wel iets," zegt hij.
"Vertel maar," zeg ik meteen daarna. 
Hij schud alweer zijn hoofd.
"En waarom niet?" vraag ik.
"Het is vervelend," zucht hij dan.
"Zelfs vervelend nieuws kan ik hebben," zeg ik nu toch wel heel nieuwsgierig naar het gene waar Shawn mee zit.
"Je mag niet mee op tour," zegt hij dan in een zucht en zonder me verder nog aan te kijken loopt hij weg. 
Daar sta ik dan, niet wetend wat ik moet doen.
Verdomme, scheld ik in mezelf, waarom mag ik nou niet mee op tour. Ik had het zo leuk gevonden.
Lekker reizen, optredens geven, grapjes maken met de jongens.
En dat alles gaat nu niet door.
Mijn gedachte worden onderbroken door een opeens gillende Julot: "HIJ NEEMT OP!"
"Ja met mij, zeg ze, we hebben je overal gezocht waar ben je?"
Het is even stil.
"Jack wat heb je daar te zoeken?"
Weer is het stil, iedereen kijkt Julot met haar telefoon ik haar hand, verwachtingsvol aan.
"What the Fuck! Roept ze dan, O my god sukkel!"
Ze hangt op en zegt: "Ik ga nu naar huis."
Van iedereen komen vragen, ook van mij. Logisch natuurlijk, we hebben alleen haar deel van het gesprek gevolgd.
Ze negeert iedereen en rent weg.

"What the fuck?" Zegt Aaliyah dan.
Ik kijk haar aan.
Waarom zegt ze dat?
Nou ja, dat is toch niet mijn probleem. 
"Ik ga naar huis," zeggen Jack en Matthew.
Ik knik even en ze lopen weg.
De rest loopt ook weg.
Aaliyah en ik lopen de weg samen naar hun huis.
Shawn was weggelopen en ik heb geen idee waar hij nu is.
We zeggen de hele weg niks tegen elkaar, we lopen gewoon zwijgend naast elkaar op de stoep.

"Snap jij alles nog?" Vraag Aaliyah opeens.
Ik haal mijn schouders op: "Nee, ik ben nooit goed geweest in andere mensen snappen."
"Iedereen deed op het laatst zo raar, ik snap het gewoon niet," zegt Aaliyah.
"Mensen zijn raar, zeg ik, je went er vanzelf we aan."
"Ik denk niet dat ik eraan kan wennen," zegt Aaliyah.
"Tuurlijk wel," zeg ik.
"Ben jij er dan al aan gewend?" Vraagt ze.
Ik word een beetje rood: "Aaliyah ik heb mensen nooit begrepen, ik begrijp ze nu nooit en ik ga ze ook nooit begrijpen, mensen zijn rare wezens, maar ik weet zeker dat jij het leert."
Ze kijkt me aan, glimlacht even en we lopen weer zwijgend verder.
Als we bij dr huis aangekomen zijn, is Shawn er niet.
Ik merk dat ik me zorgen maak, maar ik moet me geen zorgen maken.
Ik had gewoon niet moeten verwachten dat hij naar huis was gelopen toen hij wegliep.
Net zoiets als mensen begrijpen, dat ik niet kan, verwacht ik ook altijd dingen van mensen.
Ik moet het echt afleren, ik word op deze manier alleen naar teleurgesteld.

Ik laat me op het bed van Shawn vallen en ik kruip onder de dekens. 
Ze ruiken lekker naar Shawn.
Ik voel dat hoe langer ik erin lig, hoe meer moe ik word. 
Ik doe mijn ogen dicht. 
En langzaam val ik in slaap.

PIEP PIEP PIEP!
Ik word wakker van een schel geluid in mijn oor.
Ik doe mijn ogen open en zie dat ik gebeld word.
Ik wil opnemen, maar het lukt me niet op mijn arm te bewegen.
Ik heb verkeerd op mijn arm gelegen, waardoor hij helemaal tinteld en stijf is.
Met moeite pak ik mijn telefoon met mijn andere arm en zie dat Julot me belt. 
Ik neem op:

Julot: O my god Jas!
Ik: wat
Julot: Jack is mijn tweelingbroer
Ik spring op en ik was van enthousiasme even vergeten dat ik mijn arm niet kan bewegen, dus ik verga van de pijn en val naast het bed meteen weer op de grond.
Julot: alles oké
Ik: ja sorry ik viel, leg uit
Julot: Jack was dus naar zijn mijn oma gegaan, die heeft alles verteld en we hebben net een gesprek gehad met zn vieren.
Ik: Wow echt slim dat hij naar je oma ging
Julot: ja hè, ik ben nu zo blij
Ik: ik ben ook heel blij voor je

En ik meen het.