It isn't in my blood ~Shawn Mendes~ {Voltooid}

hoofdstuk 5

Shawn laat me los en pakt 1 van zijn vele gitaren die op zijn kamer staan.
Hij komt weer naast me zitten en legt de gitaar op zijn schoot.
Hij legt zijn vinger op de snaren en speelt het eerste akkoord.
Ik krijg meteen al tranen.
Alleen al dat heldere mooie geluid.

Dan begint hij ook te zingen:

Help me, it's like the walls are caving in
Sometimes I feel like giving up
But I just can't
It isn't in my blood
Laying on the bathroom floor, feeling nothing
I'm overwhelmed and insecure, give me something
I could take to ease my mind slowly
Just have a drink and you'll feel better
Just take her home and you'll feel better
Keep telling me that it gets better
Does it ever?
Help me, it's like the walls are caving in
Sometimes I feel like giving up
No medicine is strong enough
Someone help me
I'm crawling in my skin
Sometimes I feel like giving up
But I just can't
It isn't in my blood
It isn't in my blood

Zodra hij bij het refrein kom begin ik pas echt hard te huilen.
Maar deze keer wel van gelukkigheid. Ik heb me na haar dood nog nooit zo fijn en veilig gevoeld.
Shawn kijkt me even aan en gaat dan zachtjes verder met zingen:

I'm looking through my phone again, feeling anxious
Afraid to be alone again, I hate this
I'm trying to find a way to chill, can't breathe, oh
Is there somebody who could
Help me, it's like the walls are caving in
Sometimes I feel like giving up
No medicine is strong enough
Someone help me
I'm crawling in my skin
Sometimes I feel like giving up
But I just can't
It isn't in my blood
It isn't in my blood
I need somebody now
I need somebody now
Someone to help me out
I need somebody now
Help me, it's like the walls are caving in
Sometimes I feel like giving up
But I just can't
It isn't in my blood
It isn't in my blood
It isn't in my blood
I need somebody now
It isn't in my blood
I need somebody now
It isn't in my blood

"Dat was prachtig," zeg ik zachtjes huilend.
Hij legt zijn gitaar naast zich en geeft me een knuffel. 
We blijven een tijdje in de knuffel zitten en ik voel zijn borst op en neer gaan.
Opeens snap ik niet meer waarom ik vroeger een hekel had aan Shawn.

Hij heeft super mooie ogen en hij is knap, hij is super lief en hij kan super goed gitaar spelen en zingen. 
Echt heel anders als al die andere beroemdheden die zo arrogant en vol zijn van zichzelf. 

"Oja Shawn, zeg ik, je moet me nog vertellen over dat je me leuk vind."
Ik voel zijn hart opeens sneller gaan kloppen.
Ik besluit er niks van te zeggen, ik hoor het verhaal toch wel.
"Ik zag je ooit in de muziek winkel,  begint Shawn te vertellen, en ik vond je er al meteen super leuk uit zien."
"Hoe zag ik er toen uit dan?" Vraag ik.
"Je had een donker blauwe spijkerbroek met een zwarte sweater, rode vans, en spijkerjasje en je had je haar in een knot met een bandana erom heen," zegt hij.
"Dat je dat nog weet," zeg ik verbaasd. Shawn zucht even en gaat dan verder: "Je stond bij piano's te kijken samen met een ander meisje, dat waarschijnlijk je zus was, en ik was bij de gitaren, ik liep jullie een beetje achterna in de hoop om je naam te horen. Toen riep je zus je en ze zei Jasmin dus ik nam aan dat je zo heette en zo heet je dus ook."
"Wow je bent echt een stalker," onderbreek ik zijn verhaal lachend.
"Sorry, zegt Shawn met een glimlach, maar in ieder geval, toen ik thuis was zocht ik je op op Instagram en ik vond je, ik ging je niet volgen maar ik keek wel vaak naar je foto's. En ik zag je nog wel eens vaker in het park rondlopen daarna. Op een keer zag ik je huilend op een bankje zitten en ik wou naar je toe gaan maar ik durften niet. En vanmiddag voelde ik me heel naar dus ging ik maar maar het parkje en daar lag jij helemaal in het donker en de kou en toen durfte ik eindelijk naar je toe," sluit Shawn zijn verhaal af. 

"Hoe kan ik dat niet door hebben gehad?" Vraag ik.
Shawn negeert mijn vraag en zegt: "maar vind je mij ook leuk?"
Ik weet niet wat ik moet antwoorden en stotter een beetje ongemakkelijk: "Ik vind je heel lief, veel anders als andere bekende mensen en je bent super knap, maar ik weet niet of ik je echt leuk vind, ik ken je pas zo even."
"Ik snap het, zucht Shawn, maar laten we het proberen."
Ik wil eigenlijk heel graag knikken maar het lukt niet.
Er is iets wat me tegen houd nu iets met Shawn te nemen.
Opeens weet ik het: Elizabeth.
Elziabeth is het gene wat me tegenhoud en er ontstaan weer 2 groepen in mijn hoofd.
1: Nu lijkt het alsof je vreemdgaat met het vriendje van je zus.
2: nee joh, ze zou dit juist willen, dat ik gelukkig was.
1: Nee stop hiermee
2: Ga er gewoon mee door

Ik kies voor mijn tweede kant en ik knik langzaam.
Shawn kijkt me lang aan met zijn mooie chocolade bruine ogen en hij komt langzaam naar voren gebogen. 
Hij duwt zachtjes zijn lippen op de mijne.
Ik voel een golf van spanning dat van me af glijd en gelukkigheid door mijn lijf heen gaan.
Ik weet het weer, ik weet weer hoe het is om je gelukkig te voelen.
En ik voel het beter dan ooit.
Het is een perfect moment, tot Aaliyah binnen komt stormen met een camera.