It isn't in my blood ~Shawn Mendes~ {Voltooid}

hoofdstuk 15

Pov Jasmijn:

Ik lig half op Norah en ik ben zo blij dat het goed is.
Ik luister aandachtig naar de muziek die zachtjes opstaat.
Opeens hoor ik het.
De toon. De toon die Shawn op zijn gitaar speelde voor mij.
Waar ik zo gelukkig maar ook naar van werd.
De toon, waar Elziabeth kracht uit haalde.
In my blood
Alles word me even teveel, ik kom overeind.

Ik blijf rechtovereind zitten, ik zit helemaal stil en ik huil geluidloos. Julot zit stil naast mij en Norah is allemaal aan het rondlopen. Ik heb geen idee wat ze allemaal aan het doen is, maar het boeit me ook niet. Dan komt het refrein en ik begin harder te huilen. Ik weet niet wat me bezield en ik sta op en ren weg. Maar door al mijn tranen zie ik bijna niets en loop ik vol tegen een muur aan. ''Verdomme kut muur'' zeg ik zachtjes in mezelf, ik begin harder te huilen, er schiet allemaal pijn door mijn hele lichaam. Pijn van het tegen de muur aan lopen maar ook van het liedje en Elizabeth. Ik heb mezelf helemaal niet meer onder controle en sta op en ren de straat op. Norah komt me achterna, maar ik blijf rennen, naar het einde van de straat. 

''JASMIJN KOMT TERUG!''  hoor ik Norah in de verte roepen en dan nog een keer ''JASMIJN!!!'' 

ik blijf maar door rennen, geen idee waarom, ik wil stoppen, ik wil terug naar Norah en Julot, ik wil op de bank zitten, maar mijn benen blijven rennen. Het lijkt wel alsof iets mij bezit, alsof er verderop iemand staat met een afstandbediening die mij dingen laat doen. Ik heb geen controle meer over me zelf. Volgens mij word ik gek. Ik wil alles, maar tegelijkertijd ook helemaal niks. Ik wil Elizabeth. Ik kan niet leven zonder haar. Ik wil niet meer leven. ''HOU OP!'' roep ik wanhopig. Ik weet niet tegen wie of wat ik het roep. Ik roep het nog een keer ''STOP!!'' 

Ik laat mezelf op de ijskoude straattegels vallen. Allemaal beelden van Elizabeth spelen zich af door mijn hoofd. En dan opeens..... BAM..... het beeld van Elizabeth, ze is dood, haar ogen gesloten en haar lippen in een streep. Geen teken van leven. Ik begin te schreeuwen, terwijl ik nog steeds op straat lig. Ik blijf schreeuwen en gillen en ik kriejoel over de straat. Ik probeer op te staan en laat me weer vallen, omdat het niet lukt. Ik huil en schreeuw zo hard als ik het nog nooit gedaan heb. Ik ben niet normaal, ik ben helemaal doorgedraaid en ik word gek van mezelf. 

Ik begin te schelden: ''Kut leven waarom the fuck gebeurd dit alles, het is niet eerlijk, ik wil niet zo leven, ik ben helemaal door gedraaid.'' Dan begin ik Elizabeths naam te roepen. Ik schrik van mezelf, in hoeverre ik nog schrik kan herkennen en voelen. Ik voel niks anders als pijn en verdriet. Ik weet niet meer wie ik ben, hoe ik heet, waarom ik leef. 

''WAAROM LEEF IK!''