It isn't in my blood ~Shawn Mendes~ {Voltooid}

hoofdstuk 30

Het is al weer 4 weken later, Norah heeft haar liefde voor Nash verklaard en hij zijn liefde voor Norah, Aaliyah heeft me een beetje gitaar leren spelen maar ik kan er helemaal niks van, Norah heeft me mee genomen naar een super leuk stadje ergens in de buurt en ik mis Shawn echt super erg.
En ik moet nog 4 weken voordat hij terug komt.
Norah en Julot zijn er bijna elke dag, het is wel gezellig, maar met Shawn is toch anders.

Gister stuurde hij me een filmpje van een stuk van zijn optreden, het was zo mooi gezongen en het zag er zo gezellig uit met alle jongens en Mahogany op de achtergrond.
Ik zou er zo veel voor doen om erbij te kunnen zijn.
Maar ja, de mensen die er verstand van hebben, hebben besloten dat dit beter is.
Dus ik zal Shawn wel nog 4 weken moeten missen.

Ik zit al deze hele dag niks te doen, Aaliyah is naar schoolvrienden, Norah is naar een pretpark met familie en Julot moest thuis nog veel dingen doen, dus dat betekend een hele saaie dag voor mij.
Ik lig gewoon al de hele dag op Shawn's bed te lezen, op m'n telefoon, tv te kijken en allemaal zulke dingen. 

Ik ben aan het lezen als ik ping hoor.
Ik krijg een melding binnen op mijn telefoon.
Ik twijfel of ik mijn boek weg zou leggen en kijken of dat ik gewoon verder lees.
Ik kies voor het eerste, misschien is het wel iets van Shawn!
Ik leg mijn boek aan de kant en pak mijn telefoon.

Ik open hem en zie staan:

@shawnmendes heeft u genoemd in een verslag

Wat zou dat kunnen zijn. 
Ik ga meteen naar Instagram en open Shawn's story/verhaal.
Ik zie een foto van mij en Shawn met de tekst erbij:
I miss you❤ en dan ben ik getagd.
Ik voel bijna tranen opkomen.
Dit is zo lief.
Ik antwoord met:
I miss you 2❤❤
Ik blijf maar naar de foto staren. 
Het lukt gewoon niet op mijn blik ervan af te halen.
Ik lijkt wel betoverd.

Ik word onderbroken door de bel die gaat.
Ik loop trap af en doe open.
"Hoi," zeg ik.
Dan zie ik mijn vader staan.
Uit reflex wil ik de deur weer dicht gooien, maar hij zet zn voet er tussen.
Ik voel nog meer tranen opkomen als net, alleen zijn dit tranen van bangheid. 

"Ga weg!" Roep ik schor tegen hem, maar hij blijft staan waar hij staat en zegt niets.
Ik word er bang van.
Blijf rustig, blijf rustig, probeer ik mezelf te kalmeren.
"Hoi," zegt hij dan.
"Wat kom je doen?" Vraag ik terwijl ik zijn 'hoi' negeer.
"Jou opzoeken natuurlijk," zegt hij.
"En waarom zou jij dat willen?" Vraag ik op een botte toon.
"Je bent mijn Jasmijn," zegt hij zachtjes en ik zie tranen in zijn ogen.
Ik word er behoorlijk ongemakkelijk van dus antwoord ik niet.
"Je bent mijn kind," zegt m'n vader als ik nog steeds niet antwoord.
"Nou daar heb ik de afgelopen heel wat jaren anders niks van gemerkt," zeg ik opeens boos terug.
"Jasmijn ik heb spijt, spijt van alles wat ik ooit heb gedaan," zegt hij met zulke opgezette puppy-ogen dat ik er bijna van moet kotsen.
"O fijn om te weten, dus ook van dat je met mama was getrouwd, dat je mij en Elizabeth hebt gekregen, gewoon echt van álles!" Roep ik.
"Nee Jasmijn niet dat," roep mijn vader bijna wanhopig.
"Nou ik heb geen spijt dat ik bij jou ben weg gelopen!" Roep ik nog harder als net.
"Ik weet gewoon voor het eerst sinds lang wat écht gelukkig zijn is, ik ben weer vrolijk en dat allemaal doordat ik weg ben bij jou!" Schreeuw ik boos.

Meteen weet ik dat ik te ver ben gegaan.
Allemaal door mijn boosheid.
Ik zie een traan over mijn vaders wang lopen en voel me opeens weer heel ongelukkig.
Op een rare manier.
Ik weet niet wat ik met dit gevoel aan moet, dus blijf ik maar gewoon met dat rare gevoel tegenover mijn vader staan.

"Hoe kun je," zegt hij langzaam, heel langzaam, eigenlijk gewoon eng langzaam.
Ik krijg er heftige kippenvel van en voel rillingen over heel mijn lijf.
"Ik deed ook mijn best, maar als je ex-vrouw én je dochter zelfmoord plegen, is dat echt moeilijk. Maar als dan je dochter, van wie je ziels veel houd wegloopt en recht in je gezicht zegt dat ze voor het eerst echt gelukkig was toen ze weg gelopen was bij mij, breekt dat je hart.
Je hebt mijn hart gebroken Jasmijn.
Je was mijn laatste hoop, het iets waar ik me aan vast kon houden, je bent nu ook weg." Zegt hij.
Ik staar hem met open mond aan terwijl hij zijn verhaal verteld.
"Het viel misschien niet zo veel op, maar wat 'in my blood' betekende voor jou, beteken jij voor mij.
Je kijkt nu wel raar, maar tuurlijk weet ik waar mijn dochter zich mee bezig houd. Hele dagen lag je huilend op bed dat liedje te luisteren.
Ik weet dat jij het ook zwaar had en hebt, maar ik durfde niet naar je toe te gaan, gewoon omdat onze band nooit bijzonder goed is geweest ofzo," zegt hij.
"Dat wist ik niet," is het enige wat ik uit kan brengen als hij klaar is.
"Daar is het nu te laat voor Jasmijn, had eerder na gedacht, over dingen die je zei maar ook over dingen die je doet en je weet zelf heel goed waar ik het over heb, je bent te ver gegaan," zegt mijn vader langzaam, maar toch snel.
Dan loopt hij weg.
De straat op, de hoek om.

Ik smijt de deur dicht en laat me huilend op de bank vallen in de woonkamer. 
Waarom steeds als het weer goed gaat, gebeurd er iets in mijn leven, waardoor alles weer helemaal omgegooid word.

Ik begin nog harder te huilen en voel Hoe ik bijna aan het hyperventileren ben.
Ik word duizelig en hyperventileer helemaal.

Ik hoor een sleutel in het slot en dan voetstappen mijn kant opkomen:
"JASMIJN WHAT THE FUCK!"