Geçemiyorum Senden

8. Acıya Acı Katan

Geçemiyorum Senden^^8. BÖLÜM
"Acıya Acı Katan"

Bölüm şarkısı; Ekin Uzunlar / Hüznün Gemileri

Herkesin hayalinde vardır değil mi, şöyle pılını-pırtını toplayıp, bir sahil kenarında yaşamak? Küçük bir kulübe, kumsal ve sonu gelmeyen deniz. Öyleyse on sekiz yaşına kadar denizi hiç görmeyen biri, yaşadığı en ufak zorlukta böyle bir yere kaçmayı daha çok arzular. Hiçbir zaman içinde yer edindiğim bu şehri sevmedim. Ankara, bana sadece soğuğu ve kasveti düşündürüyor. Öyle ki bu soğukluk artık içime işlemiş. Dümdüz ifadeli olan bir insana dönüşmüşüm. Bazen aynada uzun uzun kendimi izlerim. Gülümsemenin bana ne denli yakıştığını düşünür, suratımı şekilden şekle sokarım. Sonra uzun uzun neden bir tane bile arkadaşım olmadığını düşünürüm. Belki de Hakan'ı bu kadar sahiplenmemin tek sebebi, içine mahkûm olduğum yalnızlığım.

Bir de Giray var. Aramızdaki bağı hiçbir zaman çözemedim. Çocukluk arkadaşı diyerek geçiştiriyorum. Rehberimde sadece beş numara olduğuna inanabiliyor musunuz? İnsan yanında bir tane kız arkadaş arıyor. Etrafımda Zehra teyzeden başka kadın yok.

"Kızım, senin gecenin bu saatinde ne işin var dışarıda?"

Babam, gözlerini Hakan'dan ayırmıyordu. Ne tür bir açıklama yapacağımı bilmiyordum. Babamı, burada görmeyi hiç beklemiyordum. Üstelik sebebi neyse, pek iyi görünmüyordu.

"Seni defalarca kez aradım. Neyse, bu konuları sonra konuşuruz. Söylemem gereken daha önemli bir şey var. Fakat nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum."

Giray, elini omzuma koydu. Babamla bakıştılar ve başını salladı. Burada olanlar hakkında hiçbir fikrim yoktu. Gördüğüm tek şey, ikisininde yüzünün kireç gibi olduğuydu. Neyse ki biri cesaret gösterip konuşma kararı aldı. Bu yükü Giray üstlenmişti.

"Şimal... Zehra teyzeyi kaybettik."

Ellerimi cebimden çıkardım. İlk bir gülümseme dudağımda gezindi. Ardından kurduğu cümlenin gerçeklik payını, yüzlerinden anladım. Dizleriniz bazı durumlarda sizi taşıyacak gücü kendinde bulamaz. Olduğunuz yere yığılırsınız. O an sizi taşımaktan vazgeçen dizler, sert bir şekilde yerle buluşur. O acıyı, yüreğinizdeki acının üzerine koyarsınız. Göz çevrelerinizi bir alev alır. Ağlamazsınız, gözyaşları kendine yol bulur. Çünkü birini kaybetmenin acısını ilk defa tadıyor ve daha ilk saniyelerde acının bir ip gibi boğazınıza dolandığını hissediyorsunuz. Çünkü inanmak istemediğiniz bir olayın eşiğine takılıyorsunuz. Çünkü daha birkaç gün önce beraberdiniz. Beraber uyudunuz, güldünüz, dertleştiniz. Dünya bir an için sessizleşiyor. Bundan şikayetçi değilsiniz. Bu bile bir daha onun sesinin, kulaklarınızda gezinmeyeceğini anlamanıza yetiyor.
Aklımdan binbir düşünce geçiyor. Hayatımda az olan insanlardan birini kaybediyorum. Gün geçtikçe eksilmek böyle mi oluyor?

🍁

Gözlerim ağlamaktan kan çanağına dönmüştü. Zehra teyzeyi, hastaneden almaya gitmişlerdi. Bizler mezarlıkta bekliyorduk. Hâlâ inanamıyordum. Dün akşam bir haber almış ve bugün boş bir mezarın karşısında dikiliyordum. Zehra teyzenin, yurt dışından kızı gelmişti. İki yıldır görüşmüyorlardı. Sadece arada bir telefonla konuştuklarına şahit olurdum. Birbirimizi daha hiç tanımamamıza rağmen, beni gördüğü gibi sarıldı. Zehra teyzenin benden hep söz ettiğini söyledi. Cenaze nakil aracının bize doğru yanaştığını gördüğümde, tüylerim şaha kalktı. Sırtımı döndüm. Bu ana şahit olmak istemedim. Dizlerimin üzerine çökmüş, sessiz gözyaşları akıtıyordum. Göz ucuyla arkama baktım. Birkaç kişi, küreklerle toprak atıyordu. Küreğin her toprağa saplanışında çıkardığı sesi, ömür boyu unutmayacaktım. Sanki o kürek benim boğazıma saplanıyordu. İnsanlar Nergis ablaya başsağlığı dileyip, gittiler. Babam, beni götürmek isteyince geri çekildim. Şimdi Nergis ablayla yalnız kalmıştık. Mezar taşına başını koyup, çığlıklarla ağlıyordu. Ben bunu bile başaramazdım. Acımı içimde yaşar, bunun yanında sadece birkaç damla gözyaşı dökerdim. En yıkılmış insanlar, kendini içten içe öldürenlerdi. Kalbimden, içime doğru oluk oluk kan akıyordu. Kimse bunu görmüyordu. Belki de ben görmelerine izin vermiyordum.