Walkie Talkie

Hoofdstuk 1

"-maar voor zover ik het weet doet 'ie het nog!" mijn vader reikt Rosa de zwarte Walkie Talkie aan.

"Is hij écht van de politie geweest papa?" vraagt ze met grote ogen. Ik trek mijn neus op. Dat zoete stemmetje van haar. Om te kotsen gewoon.

Mijn vader knikt. "De mannen en ik kregen allemaal nieuwe, en toen ik vertelde hoe graag jij later bij de politie wilde werken, besloten ze dat jij hem mag hebben voor je verjaardag!"

"Goh." zegt Rosa onder de indruk. "Hoe werkt het dan?" Ze laat haar vinger over het zwarte kastje glijden.

"Zoek dat maar uit met je grote zus."

Ik kijk op van mijn mobiel om erachter te komen dat iedereen naar me kijkt.

"Luun?" vraagt Rosa poeslief. Ze knippert met haar ogen.

"Nee." snauw ik.

"Ja maar-"

"Ik zei néé! Ik heb wel wat beters te doen dan met jou kijken hoe die stómme Walkie Talkie werkt." ik verdiep me weer in Wattpad.

"Luna!" hoor ik mijn vaders scherpe stem. Ik kijk vermoeid op. "Wat nou? Dat kind is 12! Ze kan het toch wel zélf uitvogelen! Ze gaat for Gods sake naar de brúgklas dit jaar!"

"Dat is niet aardig van je Luna! Het is je zusjes verjaardag!" zegt mijn moeder.

"Oh begin jij nu ook al. Waarom bekijken jullie het niet lekker met zijn drieën, hm?" ik sta met een ruk op en loop naar boven. Lekker. Nu is dit hele huis boos op me. Maar alles beter dan met háár om gaan. Ze ís niet eens mijn zúsje verdorie. Mopperent val ik op mijn bed. "Kan ik er wat aan doen dat haar moeder drugsverslaafde is en haar vader in de bajes zit. Ze blijft stom." grom ik. Ik ben écht niet een van de onaardigste personen op de wereld! Het zit zo. Toen mijn "zusje" hier een jaar geleden kwam wonen, was ik te blij voor woorden. Eindelijk een zusje om mee te shoppen, kletsen, koekjes bakken en al die leuke dingen die zussen doen. Maar nee, het was mij niet gegund. Ik zweer bij het lichaam van mijn overleden oma dat ik de eerste weken écht heb geprobeerd om aardig te zijn tegen Rosa, maar als je ziet wat ze er voor terug heeft gedaan..

De eerste dagen zat ze alleen maar op haar kamer. Tegen de tijd dat het eten klaar was, kwam ik naar boven om haar het eten te brengen en dan zei ze niets, laat staan dat ze me een blik waardig gunde. Na een tijdje kwam ze beneden, maar zelfs toen negeerde ze me. Dat was anders tegenover mijn ouders. Tegen hun was ze heel aardig. Het voorbeeldige dochtertje. Alle aandacht ging naar Rosa. Als zij thuiskwam met een 8 kochten mijn ouders bijna táárt en als ík een 8 haalde, dan gaven ze me een knikje en een "waarvoor?" en dat was het. En het bleef daar niet bij. Rosa mocht mijn kamer hebben want die was groter. Mijn ouders besloten mijn verjaardag maar half te vieren, omdat alles nog wat moeilijke as voor Rosa. En nog stééds probeerde ik vrienden met haar te worden. Sukkel die ik was. Zodra mijn ouders er niet waren snauwde Rosa me af, maakte mijn spullen kapot, stal mijn geld en.. Ik werd gewoon gék! Na een tijdje gaf ik de hoop op. Rosa mocht me niet, en dat liet ze maar al te graag merken.

Ik draai me om op mijn bed, van mijn buik naar mijn rug. Beneden klinkt gelach. Rosa heeft vast weer iets héél grappigs gezegd. Goh, dáár had ik graag bij willen zijn.

Ik ga rechtop zitten, in kleermakerszit met mijn gezicht naar het hoofdeinde van mijn bed. Ik ben trots op die muur. De hele muur heb ik volgehangen met kleurige fotolijstjes. In elk lijstje zit een foto van mensen die ik belangrijk vind. Hoe groter de lijst, hoe belangrijker ik die personen vind. In de allergrootste lijst, die maar iets van een A4'tje is, zit een foto van mij en mijn vriendin Sharon. Sharon is het allerleukste, allergrappigste, allerliefste en de allerbeste vriendin die je je maar kunt bedenken. Altijd als ik verdrietig ben laat ze me lachen, ze is er altijd voor me. En andersom ook. Ik staar naar de foto. Sharon heeft een bos wilde, bruine krullen, die wild om haar getinte huid zwiepen. Ik daarentegen lijk met een spook met mijn bleke huid, dat het nog witter laat lijken door mijn bruine haren. Waarin we ook niet op elkaar lijken, is ons lichaam. Sharon is lang maar mollig, en je kunt haar vrouwelijke rondingen goed zien. Ik weet nog dat ik met haar mee ging naar de Livera toen we allebei 11 waren om Sharons eerste BH te halen. Nu zijn we 4 jaar verder en ik ben nog steeds de tengere spriet die ik toen was. Platte buik, puntige knieën, sprietige benen, knokige vingers en wat niet? Het enige waar ik trots op ben, is mijn haar. Het is bruin en hangt tot over mijn schouders. In de punten zit een slag.

Ik laat me achterover vallen en pak mijn mobiel. Het allerbeste wat je in deze tijden kan doen, is Sharon bellen. "Hey, babe. Momentje, even Doris de kamer uit gooien. Doris! Weg! Weg weg weg! Uit de kamer! Kst."

Doris is Sharon's hond. Hij is een mix van alles en nog wat. Ik vind hem echt een schatje, maar Sharon noemt hem een stalker. Ze moppert vaak over hoe vervelend het is als Doris weer eens op haar bed springt, hoe hij zijn vacht uitschud als hij in het water is gesprongen en wat-voor-slechte-dingen-ook-wel-niet. Maar iedereen weet dat Sharon en Doris bijna getrouwd zijn. Toen Doris een keer belande in een auto-ongeluk, was Sharon niet te troosten. Ze heeft uren lopen huilen, totdat de dierenarts zei dat Doris het zou overleven.

"Zo." zegt Sharon tevreden. Ik hoor dat ze op haar bed gaat zitten. "Vertel. What's up?"

"Hm, the usual." zucht ik.

"Heb je wat te doen?"

"Behalve op mijn bed liggen en me vervelen?"

"Mooi zo. Maak je maar klaar voor een middagje shoppen met Sharon!"

"Maar mijn kleedgeld is bijna op." klaag ik.

"Girl, dan gaan we taart bakken! Volgends mij hebben we- Doris rotbeest! Ga nou eens verdorie de kamer uit- nee!! Niet op mijn bed! Gadverdamme!" En dan zegt ze tegen mij. "Over tien minuten bij mij!" en dan hangt ze op. Ik schud lachend mijn hoofd. Sharon mag dan wel het raarste wezen op de wereld zijn, maar ze laat me altijd lachen tijdens de vervelendste momenten. En dat is het geheim van ware vriendschap, toch?

[a/n hoii, klein hoofdstuk, I know :( Het spijt me voor het lange wachten :$ Ik update waarschijnlijk ergens volgende week xx]

22/08/2014