Walkie Talkie

Hoofdstuk 10

[a/n opgedragen aan iedereen die dit leest 🌚

P.s. FIJNE SINTERKLAAS ALVAST!!]

"- and I will love you forever. I will swim an ocean for your love. I will fight with monsters until you're safe."
"Oh Johnny!" zag ik de vrouw op tv huilen. "I love you too! It took me too long to realize, but I love you!"
"Wat een flutfilm." Fluistert Cato naast me, maar haar stem klinkt toch een beetje ontroerd.
"Ja." Ik probeer mijn tranen in te houden als ik zie hoe Johnny en Monica (de twee hoofdrollen in de film die Cato en ik kijken) elkaar in de armen vallen.
"Maar hij is zo zielig!" fluister ik, bang om de knuffel/zoen/IkHouVanJou sessie die zich op tv afspeelt te onderbreken.
"Alleen snap ik niet waarom Monica voor Johnny heeft gekozen. Als ik zou mogen kiezen, zou ik voor Chate gaan."
"Chate?" ik trek mijn ogen los van het beeldscherm om Cato aan te kijken.
"Ja. Chate. Dat was toch die andere man? Blond? Gespierd?"
Ik barst in lachen uit. "Lieve schat, dat was haar broer!"
Cato wordt knalrood. "Serieus? Ew, dan heb ik de hele tijd gehoopt dat ze iets zou krijgen met haar broer! Gross!" Ze trekt een vies gezicht.
Ik giechel. "Het was ook niet heel vaak gezegd." Zeg ik sarcastisch. "Oh Chase, you're my favourite brother! En, Oh Chase, what would I have done if I wouldn't have a brother like you!"
Cato bloost weer. "Tsk, het was dat er geen ondertiteling bij was! Anders had ik ook wel geweten dat hij haar broer was."
Ik kruip naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. "Ik vind je nog steeds lief hoor."
"Ik jou ook." Zegt Cato zacht. Opeens is haar giechelende stemming overgeslagen in iets anders.
"Hey, wat is er?" vraag ik aan haar.
"Niets," wuift ze weg. "Gewoon, beetje moe."
"Oh." Zeg ik terwijl ik rondkijk in de kamer. Dekens en kussens liggen verspreidt over de bank, en de bak waar een kwartier geleden nog popcorn in zat, staat op de grond.
"Oké, laten we op gaan ruimen."
Cato en ik vouwen alle dekens op en stoppen ze in het kastje waar de tv op staat. Ik loop achter Cato aan als ze de bak in de keuken zet, en nog twee glazen water pakt. In stilte drinken we het op. "Wil je bij mij op de kamer slapen of in de logeerkamer?" vraagt Cato als we allebei de glazen ophebben.
"Bij jou?" zeg ik vragend. Cato draait zich om en wenkt me met haar mee. "Kom maar mee naar boven."
"Caat? Alles goed?" vraag ik, als ik hoor dat Cato's stem een octaaf hoger is.
"Eh, ja." Cato kucht even en glimlacht dan. We lopen samen door de gang van het hoge herenhuis, de trap op, naar Cato's kamer. Het is een lichtblauwe kamer, met witte meubels en gordijnen. De ramen zijn hoog en statig, en in de ventsterbanken liggen grote kussens. Op de grond liggen ouderwetse, bruine planken, die samen de vloer vormen. Verder is er een wit geverfde kast, die tegen de muur aan staat, een bijzettafeltje van hout waar een lampje opstaat en een wit bureau, die helemaal tip top opgeruimd is. Alles blinkt en ziet er smetteloos uit. Cato draait zich naar me om. "Heb je een pyjama bij je?" ze knikt naar mijn tas, die ik voor het eten nog snel even boven heb gezet. De tas ziet er ouderwets en muf uit, vergeleken bij Cato's kamer. Het ziet er een beetje sneu uit.
"Yep." Zeg ik terwijl ik mijn tas oppak.
Er valt een ongemakkelijke stilte. Cato kucht. "Oké, ik eh... We kunnen samen in mijn bed? Of heb je liever dat ik het opzet bed pak?"
"Joh, jouw bed is goed. Wat is er Cato? Het lijkt wel alsof je nerveus bent!" zeg ik, terwijl ik Cato onderzoekend aankijk.
Cato lacht. "Oh, het is gewoon... je kent Wattpad toch wel?" als ik knik gaat ze verder. "Ik las dat boek van NayaTheOne." Cato gaat met haar vingers door haar blonde haar.
"Dat horror boek?"
"Ja."
"Oh. Tja, in dat geval, dan zou ik ook bang zijn als weet-ik-veel-wat. Hoe oud is zij eigenlijk? Veertien? Vijftien?"
"Veertien." Zegt Cato zacht, terwijl ze nog steeds nerveus van haar ene been op het andere springt. "Wattpad boeken zouden niet zo goed geschreven mogen zijn!" zegt ze.
Ik lach. "Kom op, Caat. Het is maar een boek. "
"Oké, ik haal even een dekbed voor je. Als jij alvast je tandenpoetst of zo.." Cato glimlacht naar me voor ze de kamer uit gaat. Ik pak mijn tas en pak mijn tandenborstel uit mijn toilettas. Ik probeer mijn verdrietige gevoelens weg te drukken als ik de foto van mij en mijn ouders zie. Ik slik de brok in mijn keel weg en sta snel op. Ik kom niet zo heel vaak bij Cato, maar ik kan me herinneren dat Cato een eigen badkamer heeft. Er zijn drie deuren in haar kamer; een die naar de gang leidt, eentje waar een ruimte voor Cato's kleren en andere spullen is, en eentje die naar de badkamer leidt. Ik open de badkamer deur en maak mijn tandenborstel klaar. Terwijl ik de mint-ige smaak van mijn tandpasta proef, kijk ik in de spiegel. Onder mijn ogen beginnen wallen van vermoeidheid te vormen. Mijn lippen zijn gebarsten en mijn haar zit.. niet zoals het hoort te zitten. Niet dat mijn haar normaal zo wel zit, maar nu overdrijft het wel heel erg. Plukjes bruin haar steken alle kanten op. Ik zucht en spuug de tandpasta uit.
Als ik de badkamer uit stap zie ik dat Cato nog niet terug is. Ik plof neer op Cato's bed. Een klok tikt, en ik hoor Cato ergens in het huis een beetje rommelen. Wiebelend met mijn tenen kijk ik om me heen, wachtend op Cato. Ik vraag me af wat ze thuis aan het doen zijn. Zouden ze hun spullen hebben gepakt voor hun "weekeindje met Rosa" en zijn ze nu weg? Of maken ze zich zorgen om mij? Ik werp een blik op mijn uitgeschakelde mobieltje, die half uit het voorvakje van mijn tas steekt. Net als ik op wil staan om hem te pakken, komt Cato binnen. Ze heeft een keurig opgevouwen deken bij zich. "Hi!" zegt ze. Ik sta op van het bed, zodat ze de deken er op kan gooien. Tevreden kijken we allebei naar het bed, voor ik mijn joggingbroek en xxl T-shirt (die ik als pyjama gebruik) aan doe. Ik kleed me vlug om. Als ik me om draai zie ik dat Cato al onder de dekens ligt. Ik doe het grote licht uit, en kruip naast haar. Het is een hele tijd stil. "Caat?" fluister ik na een tijdje.
"Ja?"
"Ben je nog wakker?"
Cato giechelt en ik zie dat ze zich omdraait. "Ja. Anders zou ik toch niet reageren?"
"Oh ja." Zeg ik dom. Er valt weer een stilte.
"Waar denk je nu aan?" vraag ik aan Cato.
"Nu? Aan mijn ouders."
"Wat denk je over hen dan?"
"Dat ik ze mis, en dat ik wil dat ze meer thuis zijn." Cato's ogen glinsteren in het maanlicht. "En jij dan? Waar denk jij aan?"
Ik lik even over mijn lippen. "Ik dacht aan thuis. Wat ze doen, of ze me missen.."
"Ze missen je."
Ik keer mijn hoofd naar Cato, die haar ogen op het plafond heeft gericht. "Denk je?"
"Dat weet ik zeker." Cato kijkt me aan. We glimlachen.
"Kom." Zegt Cato. "Beter gaan we nu slapen, morgen is het weer vroeg dag."
"School." Ik trek een vies gezicht. "Als ik ergens geen zin in heb.."
"Heb je je boeken wel bij je, Luun?"
"Boek- oh shiiit!" ik rek de 'i' uit en ga rechtop zitten "Helemaal vergeten." Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Hoe kon ik nou weer mijn schoolboeken vergeten!
Cato's koude hand sluit zijn om mijn onderarm en ze trekt me voorzichtig weer naar beneden. "Joh, je mag die van mij lenen!"
"Zeker weten?"
"Hmhm. En nu slapen!"
"Okidoki." Zucht ik. "Welterusten Cato."
"''trusten, Luna." Cato draait zich met haar rug naar me toe, en even later hoor ik haar rustige ademhaling. Ik staar naar haar rug, die langzaam op en neer gaat, op het ritme van haar ademhaling. Mijn gedachtes dwalen langzaam naar Jeremy. Wat zou hij nu doen? Zou hij hebben gezien dat ik heb gebeld? Zo ja, zou hij al terug hebben gebeld? Ik bijt op mijn lip. Ik probeer voor me te zien hoe een jongen met bruin haar en bruine ogen zijn telefoon pakt, en ik zucht tevreden. Ik doe net alsof ik Jeremy's rustgevende stem hoor, en niet lang daarna val ik in slaap.

[a/n hooi! Ik heb niets om te vertellen, dus ik vertel jullie maar dat jullie echt allemaal geweldig zijn 💖 Ik weet zeker dat jullie allemaal iets toevoegen aan deze wereld, ook al is het maar een inimini beetje :) jullie betekenen allemaal super veel voor me 😘]