Walkie Talkie

Hoofdstuk 5

{Point of view Jeremy}

"Jeremy, liefje, Joost is er voor je. Zal ik hem binnen laten?"

Ik keer mijn hoofd naar waar het geluid van mijn moeders stem vandaan komt. "Je hebt hem zelf gebeld, mam. Doe maar niet alsof ik dom ben."

Het blijft een hele tijd stil.

"Liefje.." zucht mijn moeder verdrietig. "Je zit de hele dag alleen maar op je kamer! Natuurlijk bel ik Joost dan.. Ik maak me zorgen om je!"

"Laat hem maar gewoon binnen." zeg ik. "En hou alsjeblieft op met denken dat ik zielig ben want dat ben ik niet."

Het blijft weer stil. Mijn moeder haalt diep adem. Het klinkt trillerig. Dan hoor ik dat haar voeten wat verschuiven. "Oké dan. Ik ga nu weer weg."

Ik steek mijn hand op en zwaai richting de plaats waar het geluid van mijn moeders stem van komt. De deur gaat zachtjes dicht.

Mijn moeder doet alsof er niets aan de hand is, maar gister hebben we een knallende ruzie gehad. Mijn ouders en ik. Ik haat ruzie's, want mensen gaan dan harder praten en ik heb geen idee welke kant ik mijn gezicht op moet doen. Maar gister.. Gister wilden mijn ouders gaan praten. Práten. Omdat ik, volgens hen, de godganse dag op m'n kamer zit. Ik zou eens in de woonkamer moeten gaan zitten, of naar buiten gaan! En toen ik vroeg met wie ik dan naar buiten moest gaan, zeiden mijn ouders "Joost.". Alsof híj niet iets anders wil doen dan met een of andere freak over straat lopen! En mijn moeder zei dat papa en zij er altijd voor me waren. Dat wéét ik wel, maar ik heb gewoon geen behoefte om met hun over straat te lopen. Dat heb ik voorzichtig tegen ze gezegd. Toen wilden ze, als ik dan écht niet naar buiten wilde, dat ik dan tenminste naar de woonkamer moest gaan in plaats van alleen maar op mijn kamer zitten. Het was mijn antwoord dat mijn moeder aan het huilen en mijn vader boos maakte. Ik zei: "maar ik zie toch geen verschil tussen mijn slaapkamer en de woonkamer."

Nou, toen brak de pleuris los! Ik hoorde mijn moeder snikken en mijn vader brulde dat ik daar geen grapjes over mocht maken. "Maar als ik geen grapjes mag maken, wordt mijn kijk op de de wereld nog donkerder dan hij al is!" riep ik toen. "En dat is toch onmogelijk!"

De gevolgen waren.. Niet helemaal positief.

De deur vliegt met een knal open. Ik knipper even met mijn ogen door het geluid. Ik voel dat Joost binnen komt stormen. "Yo gozer!" roept hij. Hij springt naast me op bed. Ik schrik er niet van. Joost behandeld me tenminste normaal, zonder te zeggen dat hij nu dit doet, en dat hij dan dat gaat doen en bla bla bla.

"Hey. Sorry dat je moest komen. M'n moeder is nogal gestrest over mijn leventje. Ze denkt dat ik geen vrienden heb en alle shit."

Joosts voeten belanden op mijn schoot. Ik trek een vies gezicht en schuif zijn voeten weg. "Flikker op."

"Eikel." zegt Joost. Ik weet dat hij het niet gemeen bedoelt. "Hé, Jerry, je chick heeft me een bericht gestuurd."

Mijn wangen worden warm. "Ze heeft míj een bericht gestuurd. Niet jou."

"Ja, ja, wat jij wil gozer. Maar dat heeft ze dus gedaan."

"Wat eh, wat heeft ze gestuurd?" vraag ik nonchalant.

"Gewoon. 'Hoi'."

"Alleen 'hoi'?" Ik word overspoelt met teleurstelling. Ik had verwacht dat ik wel iets meer zou krijgen dan een 'hoi'. Na ons gesprek van gisteravond..

"En of je lekker hebt geslapen." voegt Joost er aan toe.

Mijn wangen worden nog warmer dan ze al waren. "Je hebt toch nog niets geantwoord?"

"Gozer, ik houd me aan mijn beloftes. Ik stuur niets tot jij zegt wat ik moet sturen." Hij geeft me een zachte klap op mijn schouder. "Vertel. Wat stuur ik terug? Die Luna van jou zit vast vol smart te wachten op een antwoord."

"Hmm.." ik denk na. "Zeg maar dat ik lekker heb geslapen."

".. En dat is het?" Joost lacht.

"Ja?"

"Gozer." Joost zucht, maar lacht tegelijk.

"Wat?"

"Als je dat gaat zeggen, loopt het gesprek dood."

"Wat moet ik dan zeggen?"

"Dat je lekker hebt geslapen.. En dat je haar graag nog eens wilt spreken."

"Ja doei! Ze gaat me vast een freak vinden! En hoe moet ik haar herkennen als ik niet weet hoe ze er uit ziet en-"

"Gozer gozer gozer. Relax. Ik zei spreken. S-p-r-e-k-e-n. Niet afspreken."

Ik krab aan de achterkant van mijn hoofd en grijns dom. "Ah zo."

"Ja, zo ja. En moet ik net nou sturen of wat?"

"Ja, doe maar."

Er klinken wat kleine plofjes en tikjes en dan een Ping, die aangeeft dat Joost iets heeft gestuurd.

"Klaar." zegt hij. "Zeg. Jerry. Je moet me toch nog even uitleggen, hoe kom je bij die chick?"

"Op zich heb ik dat al verteld, maar omdat je zo geweldig bent dat ik je mobiel mag gebruiken om contact met haar te houden.. Leg ik net nog wel eens uit. Via een van de kanalen van den Walkie Talkie. Je weet wel, je kunt verschillende kanalen kiezen. En soms beland je bij elkaar op het kanaal. Zo was dat dus gister ook, met Luna en mij."

"Maar Dude, jullie hebben toch niet elkaars Walkie Talkie?"

Ik lach. "Dat heb je ook niet nodig, sukkel."

"Oh."

Gisteravond nadat Luna en ik wat hadden gepraat, had ik haar "mijn" nummer gegeven. Maar ik heb geen telefoon. Ik zie toch niet wat ik zie, dus ik heb er niet echt behoefte aan. Daarom heb ik Joosts nummer gegeven.

Er klinkt een Ping door de kamer. Ik schiet meteen recht overeind. "En?! Wat stuurt ze?"

"Woah, Dude, relax. Ze stuurt: 'ik bel je vanavond wel even, ik heb nu echt heel veel huiswerk te doen.'"

"Stuur ons huisnummer!" roep ik opgewonden.

"Sure. Hé, gozer. Ik peer hem weer. M'n ouders willen dat ik thuis kom."

"'kee." zeg ik, diep in gedachten. Wat zal ik vanavond tegen Luna zeggen? Zal het gesprek net zo leuk zijn als gisteravond? Zou ze me leuk vinden?

"Bye." De deur valt achter Joost dicht.

"Dankje!" roep ik nog snel achter hem aan.

Ik trek mijn benen op en denk na. Stel dat Luna me vandaag belt, wat ze waarschijnlijk gaat doen, ga ik het haar dan vertellen? Dat ik niet weet wat ik niet zie? Dat ik geen kleuren ken? Dat ik mezelf nog nooit heb gezien, ik geen idee heb hoe mijn ouders er uit zien en dat ik dat ook nooit kom te weten..?

Ga ik haar vertellen dat ik blind ben?

[a/n eeeekkk! Wat vonden jullie er van? Xx]