Walkie Talkie

Hoofdstuk 7

Ik neem een slokje van mijn cola en zak wat verder achteruit op de bank. Met een of ander meidentijdschrift dat ik van de bibliotheek heb geleend lig ik op de bank in de woonkamer, mijn voeten op de armleuning. Mijn ouders zijn weg, het boeit me niet zo veel waar ze zijn, en Rosa zit jammer genoeg ook bij mij in de kamer. Ik probeer haar zo veel mogelijk te negeren terwijl ik lees over de nieuwste trends en de leukste spulletjes voor je kamer.
"Luna, je haar zit echt ongelofelijk stom." Zeurt Rosa.
Negeer.
"Echt, ik zou er echt iets aan gaan doen. Zo krijg je nooit een vriendje."
Ik wil iets terug zeggen, maar ik besluit haar te negeren.
"En die Jeremy vindt jouw sowieso lelijk, dat hoor je aan zijn stem."
Ik werp een blik op Rosa en kijk haar ongeloofwaardig aan. "Nou, mijn haar zit dan misschien wel stom, maar jij bent helemaal stom. En kun je nu alsjeblieft je mond houden, ik probeer te lezen."
Rosa is even stil, maar dan begint ze verder te praten. "Mama gaat dit niet leuk vinden als ze hoort wat je zegt."
"Kind, doe wat aan je ABN. Het is 'Mama gaat HET niet leuk vinden als ze hoort wat je HEBT gezegd.'"
"Jij bent zo irritant." Gromt Rosa terwijl ze propjes maakt en naar mijn hoofd gooit. Ik rol met mijn ogen en ga weer in de negeerstand. Tot er een propje tegen mijn óóg aan wordt gegooid. Ik sta met een ruk op en gooi het propje zo hard ik kan naar Rosa. Tot mijn genoegen kaatst het propje tegen Rosa's arm aan.
"Luna jij bent zo gemeen!" gilt Rosa. Ze wrijft over haar arm. "Je bent echt de gemeenste en stomste zus op de hele wereld!"
"Ik ben geen zus van je, en dat zal ik ook nooit worden, hoe graag papa en mama het zouden willen. En zou je nu alsjeblieft weg kunnen gaan?"
Rosa kijkt me vuil aan. "Nee. Ik doe helemaal niets voor jou."
"Weggaan is niet zo moeilijk, en trouwens, je kunt beter je moeite ergens anders insteken. Ik blijf hier gewoon zitten, en je maakt mij niet gek hoor."
Rosa slaat haar armen over elkaar heen en trekt een wenkbrauw op. "Jeremy klonk best aardig aan de telefoon."
Ik verslik me in mijn cola, waar ik net een slok van nam. "Je hebt Jéremy aan de telefoon gehad?!"
"Ooh, ja.." Rosa kijkt dromerig voor haar uit. "Wat klonk hij leuk. Misschien zou ik er werk van moeten maken."
"Lieverd, je bent zo klein dat je nog niet eens boven het gras uit kan kijken." Kaats ik. "Waarom heb je die telefoon niet aan mij gegeven?"
Rosa haalt haar schouders op. "Boeiend. Weten papa en mama eigenlijk wel dat je een vriendje hebt?"
"Je denkt dat Jeremy mijn vriendje is?" oh gosh dat klinkt echt geweldig. "Dat zal hij van z'n lang zal ze leven niet worden. Waar belde hij eigenlijk voor?"
Rosa kijkt even naar haar nagels en er komt een smerige grijns op haar gezicht. "Oh.. zomaar. Maar ik zou hem nu niet bellen hoor, hij hing nogal.. van slag op."
Mijn ogen worden groot. "Vieze.. vieze.." Ik kom niet uit mijn woorden van woede. Ik sta op en ren de kamer uit. In de gang gris ik de telefoon van de kast af, en ik loop naar mijn kamer. Ik kan me zo ergeren aan Rosa! Dat stomme kind moet zich overal mee bemoeien! Belt Jeremy me, zegt ze dat pas nadat ze heeft opgehangen!
De laatste keer dat Jeremy me heeft gebeld was eergister, gister hebben we onze dagelijkse telefoongesprek niet gedaan, omdat ik écht héél nodig huiswerk moest maken. Jammer genoeg. Mijn hele dag bestaat uit wachten totdat het half acht is, de tijd dat ik Jeremy bel. Of Jeremy mij. Ik kijk op de klok. Half zes. Ik twijfel. Zou ik Jeremy terugbellen..? Hij belde mij eerst, dus ik denk dat ik wel terug kan bellen. Wat zal Rosa hebben gezegd? Ik toets het bekende nummer in en wacht tot dat er iemand opneemt. Wat als Rosa iets heeft gezegd waardoor Jeremy me nu haat? Oh god, wat als hij me niet meer wil spreken? Ik kan me mijn leven eigenlijk al bijna niet meer voorstellen zonder hem!
In zo'n korte tijd vertrouw ik hem eigenlijk al mijn geheimen toe.
"Hallo?" klinkt een vrouwelijke stem. Dat is Jeremy's moeder, dat weet ik al. Ze neemt wel vaker de telefoon op. "Hallo mevrouw, m-met Luna. Is Jeremy thuis?" ik bijt op mijn nagels, waar wat oude nagellak van vorige week op zit.
"Eh, ja hoor. Maar ik vraag me af of je wel op het goede moment belt, meisje. Jeremy is een beetje.. eh, afstandelijk vandaag."
Ik slik. "Ehm, mag ik hem alstublieft spreken? Het is echt heel heel heel erg belangrijk."
"Nou oké dan, maar trek het je niet aan als hij iets vervelends zegt. Hij bedoelt het vast niet zo." Ik hoor dat Jeremy's moeder de trap op loopt en op een deur klopt, waarschijnlijk Jeremy's deur.
Er klinkt wat gefluister en dat hoor ik Jeremy's stem. "Luna."
Jeremy's stem klinkt inderdaad ijskoud, maar toch smelt mijn hart een beetje bij het horen van zijn stem. "Hi." Zeg ik opgelucht.
"Waarom bel je?"
Ik bijt weer op mijn nagels. "Jij belde mij en.. eh.. Ik denk dat je Rosa hebt ontmoet."
Het blijft heel lang stil. Mijn hart hamert als een specht tegen mijn ribben.
"Was dat Rosa?" vraagt Jeremy. Hij klinkt beteuterd.
"Ja, dat was Rosa. Wie dacht je dan dat het was?"
"Ze zei dat ze Sharon was."
"Sharon? Die zit nu met haar ouders in Duitsland, kleine kans dat zij de telefoon had opgenomen. Vertel, wat heeft dat achterbakse mormel van een Rosa tegen je gezegd?"
"Oh dat doet er nu niet echt meer aan toe." Jeremy's stem klinkt nu bijna schuldig. Ik heb echt de neiging om naar hem toe te rennen en mijn armen om hem heen te slaan, maar ik heb geen idee waar hij woont en reizen met de trein is duur. Mijn leven zuigt.
"Jeremy." Zeg ik streng. "Als het iets heel ergs is moet je het gewoon zeggen, hoor!"
"Dat beloof ik."
"En nu, waarvoor belde je?" ik plof neer op mijn bed en leg een hand onder mijn hoofd.
"Gewoon."
"Gewoon?"
"Ja, gewoon."
"Oh."
"Hmhm."
"Je wordt met de dag vager!" grinnik ik. Ook Jeremy moet lachen, waardoor de inhoud van mijn buik salto's begint te maken. Het klinkt gewoon zo vredig en.. weet ik veel. Jeremy heeft gewoon zo'n lach waardoor jij zelf ook gewoon moet lachen. En, om eerlijk te zijn, ik vind het geweldig. Zijn lach is perfect. Na een tijdje vallen we stil. Ik vind het jammer dat ik Jeremy's lach niet meer hoor, maar zijn rustige ademhaling voelt net zo fijn. Ew, ik klink als een creep.
"Jeremy?" vraag ik.
"Luna?"
"Wat is jouw lievelingseten?" Voor andere mensen kan het raar overkomen, de onverwachtse vragen tussendoor. Maar Jeremy en ik hebben afgesproken dat we elkaar gewoon alles kunnen vertellen en vragen. Heb ik al eens gezegd hoe blíj ik ben dat ik Jeremy heb "ontmoet"? Zulke jongens zijn schaars.
"Hmm... van alles. Ik vind pizza lekker, maar ook shoarma en maaltijdsalades . Ik ben een beetje een alleseter. Wat is jouw lievelingseten?"
"Spaghetti met pesto." Zeg ik meteen. "Deffinitely. Ik kan dat wel elke dag eten, ik word er gewoon nooit gek van."
"Spaghetti met pesto?" vraagt Jeremy. "Nog nooit van gehoord."
"En jij zegt dat je een alleseter bent, terwijl je nog nooit pesto-pasta heb gegeten? Tsk."
Jeremy's rinkelende lach klinkt door de telefoon. Ik laat bijna de telefoon op de grond vallen, doordat al mijn spieren opeens in pudding veranderen. "Ik beloof je dat ik aan mijn ouders vraag of ze het een keer gaan maken."
"En of je dat gaat doen, stel me niet teleur, Jeremy."
"Dat zal ik niet doen."
Tot mijn ergernis zijn mijn ouders thuisgekomen, en beginnen ze naar boven te roepen dat ik naar beneden moet komen. Iets waar ik me kapot aan kan ergeren. Waarom mag ik niet naar boven roepen als er iets is en zij boven zijn, maar zij mogen míj wel roepen? Jeremy en ik ronden het gesprek af, en beloven elkaar dat we morgen weer gaan bellen. Ik hang met een zucht op. Als de telefoon stilvalt en ik weer in mijn eentje ben, zucht ik. "Jeremy.." zeg ik. Ik schud met een glimlach mijn hoofd en loop naar beneden.
"Wat is er?" vraag ik, zodra ik de kamer binnen kom. Ik zit zo met mijn hoofd in de wolken dat ik niet door heb dat Rosa huilend bij mijn moeder op schoot zit. Pas als ik de scherpe toon van mijn vader hoor als hij tegen mij praat, beland ik terug op aarde. "- het maakt me gewoon misselijk als ik hoor wat jij allemaal uitspookt als wij niet weg zijn."
"Sorry?" vraag ik. "Ik hoorde je even niet."
"Je weet dondersgoed waar ik het over heb! Je bent zo veranderd, ik herken je helemaal niet meer!" briest mijn vader.
"Waar héb je het in vredesnaam over?" roep ik, terwijl ik eigenlijk wel weet waar dit heen gaat.
"Over dat je Rosa verdomme behandeld als vuilnis! God, je moeder en ik zijn nog nooit zo teleurgesteld in je geweest!" roept mijn vader. "Waarom ben je niet meer zoals Rosa?!"


Het blijft doodstil. Ik draai me met een ruk om en loop naar boven, terwijl de tranen over mijn wangen lopen.