Walkie Talkie

Hoofdstuk 4

[a/n tam tam. Eerste gesprek van #Jeruna ☺️ Sorry voor de super late update :( Ik moest even rust in mijn hoofd krijgen. Daarom hebben jullie bijna 3 weken moeten wachten voor een update! Ik hoop dat ik het goed heb gemaakt met dit hoofdstuk! Ik ben super zenuwachtig want zondag ga ik voor het eerst mijn vriendinnen die ik via whatsapp/wattpad ken ontmoeten en maandag komt Steal My Girl uit. Plussss, de uitgever gaat deze week zeggen of hij iets van mij gaat uitgeven! Wiep wiep! Nogmaals excuses voor het lange wachten! ]

Mijn gedachtes zijn altijd vrij normaal. Als ik eten zie denk ik "van mij." en als ik mijn wekker hoor denk ik "shit, school". En nu die stomme Walkie Talkie zie denk ik "waarom kan Rosa haar spullen niet opruimen?".

Ik pak de zwarte Walkie Talkie en wil de kamer uitlopen, als er wat gekraak van de Walkie Talkie komt. Heeft ze hem ook niet uitgezet?! Zo gaat de batterij leeg. Hallo? Ooit eens gehoord van de opwarming van de aarde? Energie besparen is echt niet zó moeilijk! Ik druk mijn duim tegen de aan- en uit-knop als ik een helderder geluid hoor. "Hallo?" klinkt het.

Ik blijf stil. Ken ik die stem? Nee.

"Is daar iemand?"

Ik open mijn mond en wil hem weer dichtdoen, als ik besluit toch iets te zeggen. "Ja, eh, ik."

"Hallo Ja, eh, ik!" gniffelt de stem uit de Walkie Talkie. Het is een jongensstem. Helder, maar laag. De jongen -tenminste ik denk dat het een jongen is- zou een prachtig goede voorlezer kunnen worden.

Ik weet niets om terug te zeggen. Gelukkig voor mij zegt de jongen wat.

"Ik ben Jeremy." zegt hij. "En heb jij ook nog een naam, want ik gok dat 'eh, ja, ik' niet je naam is."

"Wel, allereerst zei ik 'ja, eh, ik' en niet 'eh, ja ik'. En ik heet Luna."

Nu is het Jeremy's beurt om stil te zijn. Dan klinkt er wat geruis. "Oké dan Luna."

Ik grinnik. De stilte is ongemakkelijk, maar het ik wil niet dat het ongemakkelijk is. Waarom? Geen idee. "Waarom Walkie Talkie je me eigenlijk, Jeremy?" vraag ik daarom.

"Geen idee eigenlijk." zegt Jeremy luchtig. "Ik verveelde me en ik, eh, zapte door de kanalen. Maar niemand antwoordde, tot ik bij jou kwam."

"Aha." zeg ik met een glimlach. Ik laat me op mijn vloerkleed vallen en ga in kleermaker zit zitten, met de zwarte Walkie Talkie tussen mijn vingers geklemd. "Heb je geen huiswerk te doen dan, Jeremy?"

Het blijft een tijdje stil. "Neuh." zegt hij dan na een tijdje. De sprankel in zin stem is een beetje weg, maar komt weer terug zodra de volgende woorden uit zijn mond komen. "Nee, dat heb ik niet! Huiswerk-vrij weekeind. Heerlijk."

"Pfft." zeg ik. "Waarom heb ik dat nooit?"

"Ik zou wel met je willen ruilen hoor." zegt Jeremy, en het klinkt alsof hij het meent. Toch grinnik ik. "Yeah right. En hoeveel jaren ga je al mee, Jeremy?"

"Zestien." er klinkt wat gekraak en dan een klik. Dan is de lijn stil. Geen geluidje komt er nog uit. "Jeremy?" vraag ik ongerust. Stilte. "Heb je nu opeens huiswerk te doen?" mopper ik.

Geen geluid.

"Welja." mopper ik. "Waarom zou je niet ophangen." Ik voel me teleurgesteld. Voor even was ik Rosa en mijn ouders vergeten. Hoe kan dat? Ik ken die Jeremy van zestien jaar niet eens. Ik leg de Walkie Talkie naast me neer en sla mijn armen om mijn knieën. De planken van mijn bed snijden in mijn rug. Ik pak een tijdschrift die naast me ligt en blader er in. Maar het interesseert me totaal niet. Stomme meisjes met hun stomme liefdes problemen. "Mijn vriendje heeft een beste vriendin, wat nu?" lees ik hardop voor. Ik rol met mijn ogen. Hoezo jaloers? Dat hij een beste vriendin heeft maakt toch niets uit? Zolang hij niets met haar heeft.. Ik sla het antwoord over en ga verder met het volgende probleem. "Mijn vriendje is blind. Dat is geen probleem, maar hij zegt dat ik mooi ben. Maar hoe weet hij dat dan?" Deze vragen slaan, sorry dat ik het zeg, serieus nergens op. Ik gooi het tijdschrift weg en wil opstaan om wiskunde te maken, als er weer een geluidje uit de Walkie Talkie komt. Ik zucht. Eerst ga ik op Rosa mopperen dat ze hem niet uit zet en dan- "Luna?"