Walkie Talkie

hoofdstuk 21

[a/n KUNNEN JULLIE EVEN DOEN ALSOF DIT HET EERST IS DAT IK UPDATE DIT JAAR EN "WOW SAAR JE UPDATE" COMMENTEN GHEHEHE. Dat vind ik leuk. Ik volg iedereen die serieus zo'n "ik ga uit mn dak dus ik comment in caps" comment geeft 🌚👍

Doe woeffie reclame is trouwens zo fout. "De coolste schoenen voor de coolste kids"? WAAROM HEBBEN ZE DAN GEEN SCHOENEN IN MIJN MAAT?!
Een die gast van squla die zo graag naar school gaat en dan gaat zeiken dat woensdagen tot 12:30 duren en niet langer... duuuuudeee mag ik op woensdag weer om 12:30 naar huis in plaats van 14:30 alsjeblieft dankjewel?]

Ik bevries. Wat gebeurt er? Waarom voel ik Cato's lippen op de mijne? Ik knipper met mijn ogen, en doe dan een stap naar achter.
"Waarom..." ik knipper weer met mijn ogen, en zoek naar woorden. Hulpeloos kijk ik naar mijn beste vriendin, die met haar handen voor haar gezicht tegenover me staat. "Ik snap niet.." met een trillende hand ga ik door mijn bruine haar. Er blijven een paar losse haren tussen mijn handen zitten, waarna ik ze er met een vies gezicht uit haal.
Cato's schouders beginnen te schokken. Wat moet ik doen? Ik kan haar zo toch niet laten staan? Ze is uiteindelijk wel mijn beste vriendin, en ik hou van haar. Lesbisch of niet. Daarom doe ik een stap naar voren, en ik sla mijn armen om haar heen. "Hé." zeg ik zachtjes, terwijl ik Cato naar me toe trek. "Het is niet nodig om te huilen, gekkie."
Cato probeert om uit mijn grip te ontkomen, maar ik hou haar stevig op haar plek. Ik weet dat ze nu iemand nodig heeft.
"Shh." zeg ik zachtjes tegen haar. Cato geeft na een paar verwoede pogingen om los te komen op, en drukt haar gezicht in mijn hals.
"Het is oneerlijk!" snikt ze tegen mijn schouder. "I-I-Ik..Ik-" ze barst weer in snikken uit, en ik wieg haar zachtjes heen en weer.
"Het is goed," sus ik haar. "Het is niet erg om te huilen, laat alles er maar uit komen."
Diep in gedachten knuffel ik Cato. Na een paar minuten duw ik haar voorzichtig van me af, om haar gezicht te zien. Cato's ogen zijn bloeddoorlopen, en haar gezicht is vlekkerig en wit. Met haar mouw wrijft ze over haar ogen, en zucht dan diep. "Het spijt me." piept ze zacht. Ze ontwijkt mijn blik, en vlecht haar vingers in en uit elkaar.
"Joh, daar kun jij toch helemaal niets aan doen." zeg ik zacht terwijl ik Cato's hand pak en even in knijp. "Ik ben in ieder geval blij dat je het me hebt verteld."
"Ik heb je niets verteld." zucht Cato. Tranen springen weer in haar ogen, en ze slaat haar handen voor haar gezicht. Mijn lichaam wordt overspoelt met medelijden, en ik trek haar weer tegen mijn lichaam aan. "Ik met mijn domme acties." snikt Cato. "Ik kan ook niets goed doen!"
Ik wieg haar stilletjes heen en weer, terwijl ik over haar rug wrijf.
"Ik ben verliefd op je, en in plaats van dat ik het je gewoon vertel, zoen ik je verdomme en ik- god, je háát me!" Cato barst in een angstaanjagende huilbui uit.
Ik stop even met over Cato's rug wrijfen. "Haten? Waarom zou ik je in vredesnaam haten?" zeg ik verbaasd.
"Omdat ik verliefd op je ben. En ik ben lesbisch. En jij hebt gevoelens met Jeremy en alles is zo ugh. Ik ben zo blij voor je maar ik- ik ga half dood en het voelt zo kut en ik wil dit allemaal niet! Ik wil niet verliefd zijn, ik wil me niet zo voelen, ik háát het! Laat het weghalen!" roept Cato terwijl ze gierend naar adem hapt.
"Waarom zou ik je haten omdat je lesbisch bent? Het maakt toch niet uit welk geslacht je leuk vindt. Liefde is liefde. Dat je míj leuk vindt, is eigenlijk een compliment, vind ik. Het is gewoon jammer dat ik... dat ik, nou ja, dat ik onze vriendschap gewoon niet meer zie worden."
Cato zucht. "Dat weet ik. En dat is juist het kutte. Ik wist het vanaf het begin al en toch- shit. Mijn ouders. Wat gaan mijn ouders vinden?" in paniek rukt ze zich los, en ze kijkt me aan. Haar waterige ogen zijn vervuld met angst. "Hoe ga ik ze dit in vredesnaam vertellen?"
"Het zijn je ouders, die vinden het vast niet erg dat je op meisjes valt. Ze houden van je, wie of wat je ook bent."
"Nee, je begrijpt het niet." zegt Cato. Ze draait zich om, met haar rug naar me toe. Het gebaar laat me hulpeloos voelen, en ik haal weer een hand door mijn haar.
"Leg het me dan uit!" roep ik.
"Je kent mijn ouders toch?" Cato draait zich om. Haar blonde haren springen om haar gezicht heen. "Altijd netjes, altijd perfect, altijd hoe het hoort te zijn!"
"Ik snap niet precies waar je heen wilt. Er zit toch geen volgorde in hoe je bent en wie je leuk vindt? Het is niet uitgestippelt."
Cato zwijgt.
"Nou kijk, een man en een vrouw zijn verliefd en getrouwd zijn, de vrouw overlijdt en de man hertrouwt drie jaar later opnieuw. Betekent dat dan dat het eerste huwelijk niet uit liefde bestond?" vraag ik.
Cato fronst. "Nou.. Nee, ik denk het niet. Het gebeurt toch best vaak dat een weduwe of een weduwnaar hertrouwd?"
"Dat bedoel ik. Het is niet dat het eerste huwelijk op de klippen was gelopen als de vrouw niet dood was gegaan, maar de man ging gewoon verder met leven. Het leven is niet uitgestippelt, alles kan veranderen. Liefde is ingewikkeld, dus hoe netjes je ook bent, er kan van alles gebeuren qua liefde. Je kan niet plannen op wie je verliefd word of wanneer je verliefd word. Dat kiest het leven zelf. Dus hoe netjes en georganiseerd je ouders ook zijn, het kan ze waarschijnlijk niets uitmaken met wie je verliefd bent."
"Maakt het jou iets uit?" vraagt Cato met een trillende stem.
Ik schud resoluut mijn hoofd. "Nee, absoluut niet. Zo lang jij gelukkig bent, ben ik gelukkig."
Cato kijkt dankbaar naar me op.
"En we gaan gewoon op zoek naar een ontzettend, verschrikkelijk leuk persoon met wie jij een ontzettende, verschrikkelijke goede relatie gaat krijgen."
Cato zucht trillerig, en glimlacht dan. "Dankjewel, Luun."
Ik stuur haar een glimlach terug. "Geen probleem, Caat."
We blijven daarna nog even kletsen, en dan gaat Cato weg. Ik snap het wel, ze wil er natuurlijk niet bij zijn als ik Sharon vertel over Jeremy.
Ik glimlach van de gedachte aan Jeremy, en loop dan naar binnen. Sharon zit met rode wangen in het café. Eerst denk ik er niets bij, maar dan frons ik. Sharon heeft nooit rode wangen. Of donkere wangen, zoals haar moeder het noemt.
"Whatskebeurd?" vraag ik als ik neerplof.
Sharon kijkt met stralende ogen op, en lacht. "Luna?"
"Ja?"
"Ik denk dat ik verliefd ben."

[a/n Hallo, ik heb niets te zeggen.
Volg me misschien op instagram: @Sara_saartje_saar (ga me niet uitlachen om mn naam, ik weet geen betere)
of op twitter: @OptimistZJM (tenzij je niet tegen spam kan want ik tweet echt belachelijk vaak. Ik heb nu een jaar een account en heb 23000 tweets gheheh)
of op FaceBook: oh nee wacht die heb ik niet. Behalve een fake account, voor candy crush. En ja ik speel candy crush. En ik geniet er van (badass)

💜 OF WE HOUDEN HET SIMPEL EN JULLIE VOLGEN ME GEWOON OP WATTPAD YAAAAYYYY 💜

poeeeeehhh dat was het weer. Volg creepysugar want ze is een vriendloze loser 💜]