Walkie Talkie

Hoofdstuk 8

[a/n ♬ Nobody's Perfect - Jessie J ♬]

"Luna! Kom op lieverd, we meenden het niet zo." Zegt mijn moeder weer. "Doe even de deur van het slot en kom naar buiten."
Ik zwijg en ga door met mijn tas pakken. Ik ben er gewoon helemaal klaar mee. Ik had het telkens al in mijn hoofd, om weg te lopen, maar het is er nooit van gekomen. En nu is het perfecte moment aangebroken. Meer zoals Rosa zijn, m'n reet. Als iedereen zo zou zijn als Rosa, zou de wereld in een hel veranderen.
Tranen prikken in mijn ogen terwijl ik een heleboel kleren in mijn logeertas prop. Ik ben van plan om Jeremy te bellen en te vragen of ik naar hem toe kan gaan. En als d at niet kan ga ik naar Cato. Sharon is namelijk weg met haar ouders, naar haar tante. Mijn moeder blijft tegen de deur aan bonzen en ze blijft zeggen dat ik uit mijn kamer moet komen. Denkt ze nou echt dat ik zo dom ben? Nadat wat ze tegen mij hebben gezegd?
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen zweten. Ik gooi mijn tas op mijn bed en ga er naast zitten. Rosa is wel goed in het verpesten van dingen. Maar ja, waar is ze niet goed in? "Rosa kan dit, Rosa is goed in dat, Rosa is zo'n lief meisje.." ik hoor het mijn ouders zo zeggen. Mijn nagels boren zich in mijn vel. Ik wil niet huilen alsof ik acht jaar ben. Ik wil.. weet ik veel, ik wil dat ik Jeremy eindelijk zie! Behalve zijn profiel-foto op whatsapp heb ik nog nooit zijn gezicht gezien. Maar die foto stelt trouwens niet zo veel voor, het is namelijk een heel vage foto, en dan ook nog eens met een grote groep mensen.
En als ik Jeremy niet zie, wil ik hem aanraken. Ik wil zijn vingers over mijn arm voelen, door mijn haren voelen gaan, ik wil zijn geur ruiken en ik wil zijn stem horen. Ik wil bij hem zijn. Ik wil dat hij me vastpakt en knuffelt en ik wil dat hij me zoent totdat we allebei snakken naar adem, en ik wil dat hij me verteld dat hij- ik veeg mijn tranen weg. Fucking rot leven. "Luna! Ik wil dat je nu die deur open doet of ik trap hem verdomme in!" hoor ik mijn vaders bulderende stem. Ik rol met mijn ogen. "Oké." Zeg ik. Ik hijs mijn tas op mijn rug en pak mijn mobiel. Mijn portemonnee zit al in mijn tas.
"Hèhè!" moppert mijn vader. "En ben je nu eindelijk klaar met dat kinderachtige gedoe?!" ik loop naar de deur en haal hem van het slot. Twee paar ogen kijken me aan. Ik kijk fel terug. "Jullie zijn zo egoïstisch en gemeen!" zeg ik. Ik zie dat mijn ouders naar adem happen van verbazing. "Altijd is het Rosa dit, Rosa dat, Rosa zus, Rosa zo. En ik? Ik ben verdomme jullie kind. Alsof dat smerige, vieze kind van een Rosa perfect is! Guess what? Nobody's perfect. Jullie niet, ik niet en Rosa helemaal niet!" ik stamp om hun heen. Mijn voeten roffelen als ze de trap af lopen. Bijna glijd ik van de trap af, maar ik kan me nog net vastgrijpen. Mijn ogen ontmoeten die van Rosa. Ze kijkt me met een verbaasde blik aan. Ik glimlach en geef haar "de vinger". Tegen de tijd dat ik de voordeur heb bereikt, komen mijn ouders de trap af rennen. "Luna!" brult mijn vader. Zijn stem klinkt angstaanjagend. Zo boos heb ik hem nog nooit gehoord. "Waag het niet om nu weg te gaan! Waar wil je in vredesnaam heen?"
Ik snuif. "Overal behalve hier." En met die woorden ren ik de deur uit. Mijn moeder wil me achterna rennen, maar ik gooi de deur voor haar neus dicht.
Zo snel als mijn voeten aankunnen begin ik te rennen. Mijn tranen zijn gestopt; ik ben te boos om te huilen. Straten vliegen voorbij, tegels flitsen onder me vandaan. Nadat ik uit de stad ben, en richting het bos loop, sta ik stil. Mijn adem schuurt in mijn keel, en mijn longen lijken te barsten.
Ik ben zo'n persoon die zó slecht is in sport, dat niemand je in het team wil hebben. En als ze je in het team hebben, hoef je geen zak te doen, want ze zijn bang dat je de bal mist als ze hem naar je toe gooien. Niet dat ik dat erg vind, want hoe minder werk voor mij hoe beter. Maar nu wens ik dat ik wat vaker mijn sneakers aan had gedaan en was gaan joggen in de straat want man, mijn conditie is zo slecht als de conditie van een sinaasappel, en geloof me, die is slecht.
Ik plof neer op een bankje en tuur naar de blauwe lucht. Hoe kan de lucht zo mooi blauw zijn, terwijl ik van binnen alleen maar zwart ben. Mijn ogen beginnen te prikken en ik begin weer te huilen. Tranen stromen ongecontroleerd over mijn wangen, en mijn buik gaat op en neer doordat mijn ademhaling net zo overstuur is als de rest van mijn lichaam.
"Meisje, is alles goed?" hoor ik een warme stem naast me zeggen. Ik kijk door mijn tranen heen naar een oude vrouw, die naast me is komen zitten en haar gerimpelde hand op mijn schouder heeft gelegd.
Ik schud mijn hoofd van nee. "G-g-geen a-a-a-adem." Piep ik.
De vrouw kijkt me bezorgd aan, en houdt dan een plastic zak voor mijn mond. "Hier, blaas hier maar in. Rustig in en uit, en in en uit.. ja, goed zo meisje." Ze aait over mijn rug, terwijl ik in de witte plastic tas blaas. Na een paar minuten begint mijn ademhaling beter te gaan, en ik haal de witte zak weg. Nog steeds hijg ik een beetje, maar dit keer kan ik wel op adem komen zonder behulp van de plastic zak.
"Wat is je naam, lieverd?" hoor ik de vrouw vragen als ik weer op adem ben gekomen. Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen. "L-Luna."
"Nou, vertel me eens, Luna mijn lieve kindje, wat heeft jou zo overstuur gemaakt?"
Ik kijk haar onderzoekend aan, en besluit dan dat iemand met zo'n aardig en vriendelijk gezicht nooit iets kwaad in haar zin kan hebben. "Gewoon alles. Ik heb een pleegzusje en ze is echt heel gemeen tegen me als mijn ouders er niet zijn. Maar als ze er wel zijn doet ze heel schijnheilig. E-En ik word er gewoon helemaal gek van!"
De vrouw knikt langzaam terwijl we allebei naar de wuivende bomen kijken. "Maar er is meer." Zegt de vrouw.
Ik bijt op mijn lip. "Ja, ik heb een vriend gemaakt via een.. via een Walkie Talkie. Maar ik heb hem nog nooit in het echt gezien. En ik heb geen flauw idee waar hij woont."
"En je wilt dat graag weten." Constateert de vrouw.
"Ja."
"Nou, lieverd, zal ik jou wat vertellen?"
Ik kijk naar haar op. "Nou?"
"Er staat jou heel veel te wachten, meisje. Positieve en negatieve dingen. Maar je komt er door heen, want op het einde staat een verassing. Ik kan je beloven dat het half positief, half negatief is. Het is aan jou de keus welke kant je kiest."
Ik knipper verward met mijn ogen. Voordat ik iets kan vragen gaat de vrouw weer verder. "Maar ik heb een tip: volg je hart. Dat is het enige wat telt. Laat je niets wijsmaken door andere mensen, de keus ligt aan jou."
"Wat- hoe- huh? Wie is negatief of positief?"
"Dat ligt aan jou meisje, jouw lot ligt in je eigen handen."
"Maar-"
"Ik moet nu gaan, lieve Luna. Vergeet niet wat ik heb gezegd, maar denk er niet te veel aan."
"Huh-" ik knipper met mijn ogen, en weg is de vrouw. Ik ga recht op zitten en kijk om me heen. Heb ik dit nou gedroomd of is dit echt gebeurd? Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en kijk naar twee jongens die samen over het pad lopen. De ene jongen heeft de andere bij zijn arm en begeleidt hem door het park. Het ziet er naar uit dat de ene bruin harige jongen blind is. Het ziet er niet uit dat hij er erg onder lijdt, hij lacht namelijk om iets wat de jongen zegt.
Ik besteed er niet veel aandacht aan en hijs mijn rugzak over mijn schouder. Terwijl ik opsta van het bankje vis ik mijn telefoon uit mijn broekzak en toets ik Jeremy's nummer in. Het grind onder mijn voeten knarst als ik wegloop, richting de uitgang van het park. Ik bijt op mijn nagels en wacht op Jeremy, tot hij de telefoon opneemt.
Dat gebeurd niet.
Ook niet nadat ik 5 keer heb gebeld. Wow, dat klinkt echt stalkerig.
Ik geef op en bel Cato. Ook zij neemt niet op. Is er dan echt serieus niemand op deze wereld die even aan mij denkt? Of in ieder geval opneemt? Ik zucht vermoeid en laat me op de stoep aan de rand van een drukke straat zakken.
Auto's racen als gekken voorbij, op weg naar hun huis, na een lange werkdag. Sommige mensen kijken uit het raam naar mij. Ze zullen wel denken: "wat doet dat rare, huilende meisje daar op die stoep?"
Nou, dit rare huilende meisje zit lekker op de stoep te janken.
Klinkt best dramatisch, toch?
Ik laat mijn hoofd op mijn schoot zakken en het enige wat ik kan denken is dat iedereen me laat zitten op het moment dat ik ze nodig heb.

[a/n Hoihoi! Lang niet gezien :) Ik ben vrijdag teruggekomen van een weekje Londen, en het was echt gaaf :) Daardoor duurde het wel wat langer voor ik ging updaten, sorry daarvoor.

Kunnen we 300 votes halen? Niet dat ik anders niet verder ga schrijven, ik zou het gewoon gaaf vinden om 300 votes te halen. Als ik 2000 volgers heb, ga ik een "read-spree" doen. Dat betekent dat ik van de eerste 50 mensen die reageren op mijn profiel hun boek ga lezen en tips geef (: dus.. Follow follow Follow ]