Walkie Talkie

hoofdstuk 3

Walkie talkie

"Mam?" roep ik. "Voor als het jullie iets uitmaakt, ik ben thuis! Maar ik ga gelijk naar boven, bye!" Ik wil de trap op lopen als mijn moeder de gang in loopt. "Niet zo schreeuwen! Rosa ligt te slapen!"

Ik rol met mijn ogen.

"Schatje, we moeten even met zijn drieën praten. Jij, papa en ik."

Ik frons. "Waarover? Ik was eigenlijk van plan om naar boven te gaan."

"Toe, het duurt maar heel even. En eh, je hebt daar iets zitten." Mijn moeder likt aan haar vinger en wil het "iets" van mijn gezicht af halen, maar ik duik weg om voor de spiegel het laatste restje van het "deeg-gevecht" weg te halen.

"Waar gaat het over?" vraag ik als ik samen met mijn moeder de woonkamer in loop.

Ze wuift het een beetje vaag weg. "oh, zomaar wat dingetjes. Je komt er zo wel achter."

Mijn vader zit op de bank met een kopje koffie. Op het bijzettafeltje staan stroopwafels en twee glazen thee, voor mijn moeder en mij. Argwanend ga ik zitten. "Vertel, wat is er?"

Mijn ouders kijken elkaar met een soort glimlach aan. Een soort glimlach kan verschillende dingen betekenen. Of het is een glimlach die nog net geen glimlach is, maar je wilt niet chagrijnig overkomen dus doe je je mondhoeken iets omhoog. Of het is een glimlach van "we moeten je iets vertellen en dat ga je niet leuk vinden" zoals het nu is.

"Luna, lieverd." Begint mijn vader voorzichtig. Hij kucht even. "Je weet dat Rosa door een moeilijke tijd is gegaan.."

Ik knik en frons.

Mijn ouders wisselen weer zo'n enge blik. "Nou kijk, Rosa heeft het dus heel zwaar gehad, en heeft het nog steeds heel zwaar. Ook bij ons. Dus hebben we besloten dat ze er een tijdje tussenuit moet gaan."

Een explosie van blijheid knalt door mijn lichaam. Eindelijk heb ik tijd om met mijn ouders samen te zijn zonder Rosa! Ze heeft het wel zwaar gehad, maar ik ook! Ze ontneemt me van mijn energie.

"-dus hebben we zojuist Margaretha gebeld en ze vindt het prima als jij een weekje of twee bij Sharon komt logeren!" eindigt mijn moeder gespannen.

Ik stop met denken aan alle leuke dingen die mijn ouders en ik kunnen gaan doen en kijk op. "Wat?!"

-XxX-

Ik ben niet langer boos meer op Rosa dat ze mijn ouders maar liefst twee weken lang van me wegkaapt omdat zij 'het zo zwaar heeft gehad'. Ik ben woedend. Wie denkt ze wel niet wie ze is? Met haar achterlijke haar en haar stomme lachje. En die neus van haar die iedereen zo schattig vindt, om te kotsen gewoon. Bah, wat wordt ik misselijk als ik er aan denk. Prima, dan ben ik jaloers. Ik vind het best dat ik op mijn kamer moest gaan zitten om na te denken over mijn egoïstische gedrag. Ik was toch al van plan om naar boven te gaan! Ik gooi een boek door de kamer. Met een klap komt hij tegen de muur aan, en valt hij op de grond. Rot-Rosa! Gemeen, achterbaks wijf! En mijn ouders kunnen er ook wel wat van! Hoe kunnen ze mij inruilen voor Rosa?! Ik gris de foto van mij en mijn ouders van de muur en wil hem uit het raam gooien. Net als ik hem los wil laten, zie ik mezelf in de spiegel aan. Mijn bruine haren staan als manen van een leeuw alle kanten op, en mijn ogen staan vol haat. Dit ben ik niet. Het lijstje valt uit mijn handen en ik begin te huilen. Ik kijk in de spiegel en zie hoe mijn gezicht vlekkerig wordt en mijn wangen nat worden. Ik laat mezelf zakken tegen mijn bed en begin te janken als een baby. Al het verdriet van de afgelopen paar weken komt er uit als een regenbui voor het gaat onweren. Je weet niet dat het gaat regenen, tot dat je een druppel voelt. En als je een druppel voelt, komen ze met duizenden tegelijk.

Ik pak het fotolijstje met de foto van mij en mijn ouders in Disneyland Parijs van de grond en kijk er naar. Er zit een barst in het lijstje, en de foto is scheef gaan zitten. Het ziet er zo zielig uit dat ik nog harder moet huilen. Ik laat me op de grond vallen en blijf daar liggen, niet van plan om ooit nog op te staan.

-XxX-

Een uur later word ik wakker. Mijn ogen branden en doen pijn van mijn huilbui daarvoor, en mijn rug voelt stram aan van het liggen op de grond. Ik kreun en veeg mijn haren aan de kant.

"ugh" zeg ik. Ik sta op en verwissel mijn tuinbroek voor een losse joggingbroek en een t-shirt. Vandaag ga ik niets doen. N-i-e-t-s. Niets. En met niets bedoel ik ook niets eten. N-i-e-t-s. Niets. Ik doe mijn kamerdeur op slot en ga op mijn rug op het bed liggen en wacht tot er iets gaat gebeuren. Een bommelding, een gevecht buiten of opeens een vuurwerkshow. Maar er gebeurd niets. Op wat gerommel van mijn buik na. Ik kijk met mijn handen onder mijn hoofd na over een oplossing van mijn probleem. Ik kan niet naar beneden om eten te pakken, ik ga niet naar de badkamer om daar wat te drinken (dan zou ik mijn ouders- of nog erger, Rosa- tegen kunnen komen) dus ik besluit mijn noodvoorraad te gebruiken. Ik verplaats mijn lichaam, zodat ik nu met horizontaal over het bed lig, dus met mijn voeten naar de muur en mijn hoofd in de positie dat ik onder mijn bed kan kijken. Ik grabbel met mijn armen onder mijn bed, en voel dan met mijn vingertoppen de doos. Ik trek hem naar me toe, onder het bed vandaan. "Noodvoorraad" staat erop een briefje. Daar onder staat een soort lijstje.

"Het lijkt er op dat je je genoodzaakt voelt deze doos te openen. Hiervoor moet ik je eerst wat vragen stellen, om te voorkomen dat deze noodvoorraad opgegeten wordt in een wanhoopsdaad. Beantwoord de vragen hieronder:

Heb je ruzie met je ouders en moet je op je kamer zitten? Ja/nee

Is de laatste keer dat je iets at wat vulde ongeveer twee á drie uur geleden? Ja/nee

Heb je zin in eten of kun je niets anders meer dan je maag vullen? Ja/nee

Komen er verontrustende geluiden uit je buik? Ja/nee

Heb je 4 van de 4 keer "ja" geantwoord, dan heeft u hierbij toestemming om iets te eten. Ik wens je eetsmakelijk!"

Ik vul het lijstje in mijn hoofd in. Op drie van de vier vragen heb ik ja ingevuld, behalve de derde vraag. Daar heb ik niets ingevuld, omdat ik ook denk aan de ruzie met mijn ouders en Rosa. Toch vind ik dat ik iets eten mag pakken. Ik open de doos. Spontaan begint mijn maag de knorren en begint het speeksel in mijn mond te stromen. Chocolaatjes, een rol koekjes, crackers, snoepjes, een pak kant-en-klare pannenkoeken, pakjes drinken, flesjes water en blikjes met fruit stralen mij tegemoet. Ik geef mezelf een schouderklopje voor mijn genialiteit en ga op de grond na zitten denken over wat ik op ga eten. Ik besluit dat ik een klein blikje met perziken openmaak. Ik zoek een vork in de doos en open het blikje. Meteen begin ik als een gek de perziken te verorberen.

Een half jaar geleden had ik ook een heftige ruzie met mijn ouders, en besloot ik om op mijn kamer te gaan zitten, zoals nu. Alleen na drie uur kreeg ik ontzettende trek in eten, maar ik had niets. Daarom besloot ik, zodra ik de kamer uit liep, om een noodvoorraad te maken. Ik heb 6 weken gespaard voor eten, en ben toen op een zaterdag middag toen mijn ouders en Rosa weg waren naar een Lidl gegaan, en heb daar al mijn geld opgemaakt aan dingen die lang houdbaar zijn, zoals deze dingen. Op de pannenkoeken ben ik het trotst, maar die moet ik bewaren voor tijden van échte honger.

Ik voelde me een beetje zo'n kind die weg gaat lopen in zo'n film of boek, maar aan de andere kant vond ik het wel heel spannend. En nu komt het allemaal heel goed uit. Ondertussen zijn de perziken op. Ik gooi het groene blik weg in de prullenbak, en lik de vork helemaal schoon. Ik was vergeten dat ik dat allemaal schoon moet maken nadat ik heb gegeten, maar ja. Zo kan het ook. Ik schuif de doos weer onder mijn bed, en ga op mijn bed zitten. Ik kijk de kamer rond, tot dat mijn oog op een zwart kastje valt. En niet zomaar een zwart kastje. Het is de walkie talkie van Rosa.

[a/n Dang ik ben goed bezig! Ik heb drie hoofdstukken in drie dagen geschreven :D (Niet van Walkie Talkie, maar ook van mijn andere boeken). Vanaf nu begint het verhaal pas echt! Wat vinden jullie er tot nu toe van? Verder gaan of stoppen? Niet dat ik ga stoppen want ik hou er van om te schrijven aan dit boek lolz]

Fan ❁
Vote ❁
Follow ❁
Comment ❁