Walkie Talkie

Hoofdstuk 13

(Point of view Jeremy)

Zodra Luna en ik op hebben gehangen, sla ik mijn handen voor mijn ogen. Stille tranen rollen over mijn wangen. Ik wil dit niet. Ik wil Luna niet ontmoeten. Ik kan het niet. Ik grijp met mijn handen in mijn haar, en trek aan de plukken die in mijn vuisten komen. Het is niet eerlijk! Waarom doen mijn ogen het niet!? Waarom ben ik zo anders?
Zo'n freak?
Waarom kan ik niet normaal doen en positief reageren?
"Omdat je blind bent, sukkel." Zegt een stemmetje in mijn hoofd. "Omdat iedereen van je walgt."
Niet waar! Mijn moeder is er, en mijn vader. En Joost.
"Ha! Joost is hier alleen maar omdat hij medelijden met je heeft. En je ouders? Kom op zeg. Heb je niet door hoe ontzettend graag ze een normaal kind zouden willen hebben? Iemand die kan zien wat hij doet? Iemand die niet over van alles struikelt omdat zijn ogen het niet doen, zoals jij altijd doet. Freak."
Hou op, hou op!
"Ik vertel je alleen de waarheid. Als je die niet wilt horen is het jouw probleem."
Het is niet eerlijk!
"Het is niet eerlijk? Het enige wat niet eerlijk is, is dat jij bent geboren. Niemand wil je."
Hou op!
"Niemand, Jeremy. Niemand."
Ik druk mijn handen tegen mijn oren, in een poging de stem weg te laten gaan.
"Ze willen je dood. Hoor je me: dóód!"
Ik geef een schreeuw die door het huis galmt. Bijna meteen vliegt de deur open. "Jeremy?!" roept mijn moeder. Ik draai me van haar weg. De stem schreeuwt nog steeds in mijn hoofd.
Dood. De freak moet dood.
"Lieverd? Wat is er gebeurd?!" Ik voel handen op mijn hoofd en mijn buik en daarna pakken ze de mijne vast.
"Laat me met rust! Blijf van me af!" roep ik. Wild begin ik om me heen te schoppen. Mijn voeten komen tegen niets aan dan lucht. De handen hebben me losgelaten, maar de stem is er nog steeds.
"Jeremy, lieverdje, doe eens kalm. Shh, shh!" wanhopig probeert mijn moeder me kalm te krijgen.
Ik luister niet. De stem in mijn hoofd gilt door, waardoor ik mijn moeder haast niet hoor.
"Ga weg!" gil ik. Mijn hoofd bonst. "Ga weg!"
"Jeremy!" hoor ik nu ook mijn vaders stem. "Pas op! Je doet je moeder pijn!"
Het helpt niet. Ik wil haar pijn doen. Dan halen ze me tenminste weg. Dan gooien ze me in een ziekenhuis voor freaks die niets kunnen zien.
Blinde freaks, zoals ik.
In mijn eigen donkere wereld blijft de stem gillen. "Opsluiten moeten ze je! Weg doen! Wég doen!"
"Néé!" gil ik in paniek. Mijn stem slaat over. "Laat me los!"
Mijn vader is aan het praten, maar ik weet dat het niet tegen mij of mijn moeder is. "-Alsjeblieft, kom zo snel mogelijk hier! Hij is helemaal hysterisch, het is verschrikkelijk. Alsjeblieft, haast je!"
Snikken klinken door de kamer, afkomstig van mijn moeder en van mij. Ik ga tekeer als een beest, terwijl de stemmen van mijn ouders mij willen kalmeren. Ik weet niet eens hoe ze er uit zien. Ik weet niets. Ik zie niets. Ik ben niets.
Een ijzerige smaak welt op in mijn mond. Ik weet dat het rood is. Dat heeft Joost me ooit gezegd. Er zit rood bloed in mijn mond. En ik weet niet eens hoe het er uit ziet.
Opeens hoor ik een knal. Ik deins achteruit, tot ik met mijn rug tegen een muur bots. Handen pakken me vast. "Néé!" roep ik. "Néé!'
Mijn bovenlichaam wordt stilgehouden door twee paar handen. De handen hebben van die glibberige handschoenen aan. Rubberen handschoenen.
"Jeremy, luister naar mijn stem. Je moet kalmeren voor ons, oké? Dokter Martin hier gaat je nu een prikje geven. Het doet geen pijn." Zegt een vrouwelijke stem.
Ik schop om me heen. "Ik wíl geen prik! Ik wil normaal zijn! Ik wil verdomme kunnen zien!" hete tranen lopen over mijn wangen. "Laat me los!"
Een koud voorwerp prikt tegen de huid van de bovenkant van mijn arm.
"Je krijgt nu een prikje. Daarna kun je lekker slapen. Het is goed, Jeremy, het is goed." Zegt de stem van het hulpje van dokter Martin.
"Niet doen!" roep ik weer. Maar ik weet dat ik machteloos ben. De vloeistof zit al in mijn bloed.
Ik voel hoe mijn spieren langzaam zwakker worden.
"Ik ben geen freak." Mompel ik. Ik probeer om wakker te blijven, maar het is alsof ik vuur met water wil bestrijden. Het is onmogelijk. Ik val in slaap.

--

Het is een paar uur na mijn paniekaanval. Ik zit midden op het bed in het ziekenhuis. Een monitor naast me bliept.
Ik voel me hol. Zo leeg. Ik kan niets meer doen. Alsof ik een lappenpop ben. Een blinde lappenpop. Het stemmetje in mijn hoofd is gestopt met praten. Ik ben alleen met mijn eigen gedachtes. Tastend om me heen zoek in naar mijn boek. Ik wéét dat mijn moeder het boek ergens bij me heeft neergelegd. Dat doet ze altijd.
Mijn vingers botsen tegen de kaft aan en ik pak het boek op. The Outsiders is het eerste boek dat ik zelf leerde 'lezen'. Met puntjes en deukjes zijn woorden gevormd, waardoor ik zelf kan lezen. Braille boeken zijn heel duur, ook al willen mijn ouders dat ik niet weet hoe duur ze zijn. The Outsiders, het boek dat ik nu in mijn hand heb, was €30. Dat is drie keer zoveel dan het boek met normale letters. Het boek voor mensen die niet zo'n freak zijn zoals ik ben.
The Outsiders is ook een van de enige braille boeken die ik zelf heb. Toen ik klein was, had ik ook het boek 'rupsje nooitgenoeg'. Maar daar ben ik nu te oud voor. Maar eigenlijk heb ik die nog nooit écht gelezen. Of gevoeld, zoals sommige mensen het noemen.
Verder heb ik The Hungergames. Het eerste deel. Maar die heb ik nog niet gelezen.
De film van The Outsiders heb ik misschien nog wel vaker 'gezien' dan ik het boek heb gelezen. Ik 'zag' hem voor het eerst toen ik 7 was. Mijn vader wilde me laten zien hoe het was om rond 1960 te leven. Ik genoot er zó van, dat mijn vader hem de volgende dag weer voor me aan heeft gezet. Sinds dien werd de film elke keer opgezet als ik het wilde. En dat was minimaal één keer in de twee weken. Ik ken de hele film al uit mijn hoofd.
Het zelfde geld voor het boek, die ik voor mijn 11e verjaardag heb gekregen. Als ik een paniek aanval heb, die ik wel vaker heb, lees ik het boek. Het kalmeert me.
Maar voordat ik de eerste bladzijde uit heb, vliegt de deur open. "Hallo hallo. Je hebt een bericht van je vriendinnetje!" klinkt Joosts stem door de ziekenhuis kamer.
Ik krimp in elkaar en frons. "Ze is mijn vriendinnetje niet." Zeg ik nors.
"Wat jij wilt joh. Wil je nog weten wat er in staat?" ik voel dat Joost naast me op het bed ploft.
"Ja."
"Komt 'ie: 'Hi Jeremy! Ik realiseerde me net dat je een beetje mat klonk tijdens ons telefoon gesprek. Als het niet lekker zit, dat hele afspreekgebeuren, hoeft het niet hoor!'"
Ik frons weer en speel met mijn vingers.
"Gast!" roept Joost. "Je kunt met haar afspreken! Waarom doe je dat niet?"
ik zwijg.
"Het is toch niet omdat je denkt dat ze je niet leuk vindt omdat je blind bent hè?"
Weer zeg ik niets.
"Jeremy!" brult Joost. "Slappe lul! Heb je het haar nog niet verteld?"
ik schud mijn hoofd van nee.
"Oh sukkel die je bent! Wanneer wilde je haar dat vertellen? Bij de eerste ontmoeting? 'Hallo Luna! Erg leuk om je te zien hoor. Jammer genoeg kan ik niet zien hoe je er uit ziet, want ik ben fucking blind?' goed uitgedacht!"
Ondanks alles lach ik toch een beetje. Joost is apart. Hij is de enige die zo om gaat met het feit dat ik blind ben. Alsof ik niet blind ben. Maar, als iemand anders dan Joost zo met me om zou gaan, zou ik het vervelend vinden.
"Eigenlijk wel." Geef ik toe.
"Nu zie je maar waarom ik de brains en jij de looks van ons bent. Kerel, zo kun je dat toch niet doen?"
"Waarom niet?"
"Ik denk dat je dat zelf ook wel weet. Misschien vindt ze het wel helemaal niet erg dat je niets ziet, maar ik zou het voor de zekerheid wel zeggen."
"Nee."
"Jeremy."
"Nee. Ik ga het serieus niet doen, Joost. Dat zou nogal een afgang zijn. En dan zeker aan de telefoon?"
Joost legt zijn hand op mijn rug. "Lieverd." Zegt hij op een zoete toon. "Luister nou eens naar ome Joost. Het is geen slim idee. Echt niet."
Ik duw hem van me af. "Beter hou je je mond, ome Joost. Want jij hebt al helemaal geen relatie."
"Autch. Ik heb jou toch? En daarbij komt dat ik een date heb."
Ik til mijn hoofd met een ruk op, en keer hem in de richting van waar Joosts stem vandaan komt. "Je hebt een wát?!"
"Een date. Afspraakje. Avondje uit. Je weet wel: met een-"
"Ik mag dan wel blind zijn maar ik ben niet dom. Wanneer? Waarom weet ik dit niet?"
"Volgende week. En ik weet het zelf ook pas net. Ik kwam hier heen om het je te vertellen."
"Niet liegen."
"Oké sorry. En om een donut te halen op de markt. Ik heb er twee voor je meegenomen. Hier. Ze liggen naast je." Joost pakt mijn hand en legt het op een kleine doos, waar de donuts in zitten.
Ik grijns. "Thanks."
"No problemo. Nou ja, ik peer hem weer. Ga je vanavond naar huis of blijf je hier?"
Ik haal mijn schouders op. "Geen idee. Het ligt er aan of ze denken dat ik 'het aan kan' om naar huis te komen. Je weet maar nooit wat voor gekke dingen ik ga doen thuis."
Joost schiet in de lach. "Tsja. Hé, maar ik ga! Succes met alles hiero. En probeer niet de boel af te breken."
"Zal ik doen." Ik voel dat Joost opstaat en wegloopt. "Oh Joost?"
"Ja?"
"Bedankt voor de donuts."
"No problemo, Jerry. Eetsmakelijk!" ik hoor hoe de deur dichtvalt. Meteen is het stil, op het piepen van de monitor naast me en het ademen van degene die naast me zit. Ik zucht, en tast om me heen naar de donut.
"Aardige vriend hebt 'oe daar." Hoor ik opeens een boerse stem naast me. Ik schiet overeind.
"W-wat?"
"Oak al heeft 'ie wel geliek." Gaat de man met het boerse accent verder.
Ik frons. "Sorry, wat bedoelt u?"
"Jeremy, zo heet 'oe toch? Nou, ik zal 'oe iets wat vertellen. Ik zelf bien ook blind. Niet geboaren, maar ik krieg spetters van kokende olie in mijn oog. Ik werk in een snackbar, zie je." Hij lacht om zijn eigen grap en ik lach heel zacht mee.
"Nou ik had dus een vriendinnetje. Een pracht van een mied was het. Nou, Jet, zo was hare naam, was een week op vakantie, naar België. Daar woont Jetteke's zussie, snap je? Oak een pracht van een mied, maar mijn Jetteke was mooier. En ik was aan het wereke. Het was nog al druk, zie je?" weer buldert hij van het lachen. "Nou kiek, terwijl ik dus kroketten aan het bakken was, spetterde daar zo was in miene oog. Meteen naar het ziekehuus natuurlijk, dat snapt 'oe wel hè. En kiek mie nu dan: ik bien blind. Als ene mol."
"En wat heeft dat precies met mij te maken?"
"Nou kiek, ik durfde dat niet tegen miene Jetteke te zeggen. Aan de telefoon zei ik dat alles goed was. En Jetteke geloofde alles. Tot dat mien Jetteke thuus kwam. En bónje dat we daar kregen! God alle machtig. Se hebt meteen haar tassie gepakt en is weer naar haar sussie gegaan. Kheb d'r nooit meer gezien daarna."
Dan valt het kwartje. "U wilt dus dat ik aan Luna vertel dat ik blind ben?"
"Ja, precies. Voordat het te laat is knul. En nu ga ik eens effekes een uiltje knappen. Ik bien me daar toch eens partij moe!"
"Weltrusten." Wens ik de man toe. Dan begin ik op mijn onderste lip te kauwen, en ik verzink in mijn gedachten. Moet ik het Luna vertellen? Aan de ene kant wil ik het wel, aan de andere kant niet. Ze betekent al te veel voor me om haar zo maar kwijt te raken. Straks vindt ze me opeens raar, en wil ze me nooit meer zien..
Ik leun achterover. Mijn rug knakt omdat ik al de hele tijd overeind heb gezeten. Langzaam vallen mijn ogen weer dicht. Ik val in slaap. In mijn dromen gebeuren niets. Behalve dan dat ik Luna's stem hoor, die zacht tegen me fluistert. Met een tevreden glimlach val ik in slaap.


[A/N Ahw, Jeremy :( Voor dit hoofdstuk heb ik best wel veel research gedaan. Bijvoorbeeld:
"Blinde mensen dromen, maar vaak op een andere manier dan mensen die kunnen zien dromen. Mensen die jong blind zijn geworden of blind geboren, zijn dromen in het algemeen niet in beelden. Ze dromen vaak in tast, smaak, geur en geluid. Mensen die ouder dan 7 jaar waren toen ze blind werden dromen vaak wel in beelden." - Willemwever.nl
Zo worden we met z'n allen steeds slimmer! En verder bestaat het boek The Outsiders écht. Heel veel scholieren in America moeten het lezen, en ook in Engeland staat het op de lijst. Ik lees het zelf ook op school (: Het is écht een heel leuk boek! In ieder geval:
Alvast een ontzettend gelukkig nieuw jaar! Hebben jullie nog goede voornemens of wensen voor 2015? De mijne is: een boek uit laten geven. Ghehe. Wat is die van jullie?]