Walkie Talkie

Hoofdstuk 14

[a/n Het duurde iets langer om te schrijven, omdat mijn vriendin louisfrickle me telkens van het schrijven af hield. (NTech lerares: "Als je klaar bent ga je iets doen wat te maken heeft met Ntech." @louisfrickle en ik: "OK WATTPAD")

Dit is geschreven tijdens een natuur techniek les en een Engels les, dus let niet op de kwaliteit en de lengte. Misschien wel op het aantal votes en comments...?]

{Point of view Jeremy}

"Hier komt de drempel en-"
"Mam. Ik loop hier vaker, ik weet hoe dit huis in elkaar zit." zucht ik. Ik trek mijn arm los uit die van mijn moeder en loop het huis in. Na 16 jaar denkt mijn moeder dat ik nog steeds niet door heb hoe dit huis werkt. "Ik stap nú over een drempel, en links is de woonkamer. Rechts van me is de wc, en daar moet ik oppassen dat ik niets doorloop en tegen de muur aan val. Drie stappen naar voren, en daar is de trap aan mijn rechterhand. Er zijn 23 traptreden. Moet ik nog verder gaan?" ik keer mijn hoofd naar de richting waar ik de stem van mijn moeder het laatst heb gehoord.
Er klinkt een lachje. "Nee hoor, lieverd. Kom, ik maak thee voor je. Wil je er een cakeje bij?"
Ik grijns. "Is dat een vraag?"
Samen lopen we naar de woonkamer. Op de tast zoek ik de bank, en ik laat me er op zakken.
Ik hoor dat mijn moeder naar de keuken loopt, en ik laat me in de bank zakken. Nadat ik een nachtje in het ziekenhuis had geslapen, mocht ik naar huis. Gelukkig. Joost heeft naar Luna gewhatsappt dat ik even niet bereikbaar was. Met de groeten van mij.
Ik vraag me af of Luna door heeft dat het helemaal niet mijn nummer is. Dat Joost alle sms'en typt. Dat ik niet eens weet hoe whatsapp er uit ziet.
Vanmiddag ga ik het vragen. schiet er op eens door mijn hoofd. Ik ga haar vragen of ze eens wil afspreken. Niet eerst Skypen, maar gewoon pats boem afspreken. Ik voel hoe de binnenkant van mijn lichaam langzaam volloopt met tintelingen, alsof ik champagne drink. Het idee dat ik Luna misschien aan kan raken maakt mijn wangen warm. Ook al is het maar voor één seconde. Met een grijns op mijn gezicht lig ik op mijn rug, met mijn gezicht naar boven. Opeens vraag ik me af hoe Luna er uit ziet. Ze heeft me verteld dat ze bruin haar heeft, dat tot haar schouders reikt. En ze heeft blauwe ogen. Ik weet nu al dat ze mooi is, ook al zou ik haar nooit kunnen zien. Maar iemand die zó'n mooie stem heeft, moet wel mooi zijn.
Als mijn moeder binnenkomt, begint ze te lachen. "Waar komt die dromerige blik van jou vandaan?"
Ik kom overeind, zodat mijn moeder naast me kan komen zitten. "Mam?"
"Ja, lieverd?"
"Mag ik je iets vragen?"
"Alles. Maar hier is je thee. Of wil je eerst cake."
"Cake. Zet de thee maar op de grond, ik pak hem zo wel."
Mijn moeder pakt mijn hand en legt hem op een plakje cake.
"Mam, hoe ziet blauw er uit?" vraag ik.
"Blauw? Hmm." het blijft stil. "Lichtblauw ziet er uit als.. Als ijskoud water. Als een ijskoude lucht. Maar ook als de hemel in de zomer, want die is ook mooi lichtblauw. Lichtblauw vind ik een beetje een winterkleur. Water wordt ook vaak met een blauwe kleur getekend."
"En donkerblauw?"
"Als de nacht. Een nacht met heldere sterren. En donkerblauw doet me denken aan het allerdiepste punt van een zee, waar de haaien en de kleurrijkste vissen samenkomen."
"Blauw klinkt mooi."
"Het is ook mooi. Waarom, Jeremy?"
Ik vouw mijn vingers in en uit elkaar. "Mam? Je weet toch dat ik wel eens bel met Luna?"
"Luna? Oh. Ja. Wat is daar mee dan?" haar stem klinkt zacht en vriendelijk.
"Ik denk dat ik haar leuk vind." zeg ik met een verstikte stem, nadat ik even diep adem heb gehaald.
"Maar dat is toch leuk, lieverd? Ze klinkt lief, en het is toch prachtig dat ze, nou ja, dat ze nog steeds met je omgaat, ook al ben je blind?"
"Dat is het nou juist. Dat weet ze niet. Maar ik wilde het haar vertellen, maar.. Ehm. In het echt."
Ik hoor hoe mijn moeder naar adem hapt. "Eh."
"Mam ze woont ook in Haarlem."
"Eh."
"Please mam? Please? Ik vraag Joost of hij mee wil!" mijn hart klopt in mijn keel. Er valt een stilte.
"Mam?"
"Lieverd.."
"Mam het is echt belangrijk voor me! Echt! Alsjeblieft, mam. Please? Als Joost mee gaat?"
Er valt weer een stilte, en dan klinkt er een zucht. "Oké."
"Ja?" ik schiet overeind.
"Ja."
"Dankje Dankje Dankje!" ik steek mijn armen uit naar mijn moeder, en trek haar tegen me aan. "Echt mam, super fijn!"
Een lachje klinkt in mijn oor. "Het zit goed. Maar," haar stem veranderde in een serieuze toon, "ik wil dat je het haar meteen verteld. Dat je blind bent bedoel ik. En je spreekt af in een park en-"
"Mam. Ik denk eerder dat zíj bang moet zijn voor míj. Ik ben hier de jongen."
"Dat is waar maar-"
"Ma, Joost gaat mee." onderbreek ik haar voor de tweede keer. "Alles komt goed."
"Je hebt het hem nog niet eens gevraagd," Moppert mijn moeder.
"Nee. Klopt. Maar ik geef hem gewoon koekjes en hij vindt het best. Je weet hoe Joost is."
"Hm."
"Ik vraag het haar meteen. Mag ik de telefoon?"
Het duurt even, maar dan wordt de telefoon in mijn handen gedrukt. Ik laat mijn vingers over de toetsen gaan. Een nummer draaien is niet zo moeilijk. Gewoon een kwestie van de knopjes kennen.
"Ik geef je wel wat privacy," zegt mijn moeder. "Tot zo lieverd."
"Doei mam."
De deur is nog niet achter mijn moeders rug dichtgegaan, of Luna neemt op. "Met Luna?"
Meteen begin ik te glimlachen, en mijn hart begint sneller te kloppen bij het horen van haar stem. "Hey, met mij."
"Jeremy? Wat is er? Waarom bel je nu? Je was toch weg?"
"Nou eh, een soort van. Maar ik heb een vraag."
"Voor trouwen ben ik te jong, hoor!" grapt Luna. Ik schiet in de lach. "Hè, jammer. Maar even serieus,"
"Ja?"
"We hadden het eergisteren over afspreken toch..?" Mijn handen beginnen te zweten, en ik hoor het bloed in mijn oren ruisen.
"Ja...?"
"Nou, wat dacht je van volgende week?"

[a/n YOOOOOO ZE GAAN AFSPREKEN EEEEEEEKKKKK! Even een mededeling: de hoofdstukken worden iets minder snel ge-update, omdat ik veel te schrijven en huiswerk te maken heb. En schrijven doe ik niet alleen voor wattpad *wink wink*.

🍦🌴☀️Vote als je graag wil dat het zomer wordt ☀️🌴🍦