Walkie Talkie

Hoofdstuk 17

Het blijft een hele tijd stil. Ik staar het briefje, waar de belangrijkste woorden van mijn hele leven. Ik blijf er naar staren totdat ik de moed heb verzameld om iets te zeggen. "Hij is blind." zeg ik wonderbaarlijk kalm.
"Eh, ja. Dat denk ik wel ja." Zegt Megan zacht.
Ik blijf kijken naar het papiertje. Ik heb geen zin om verder iets te zeggen.
"Gaat alles goed, Luna?" Vraagt Megan voorzichtig, maar ik hoor haar niet. Het enige wat ik hoor is een stem die met een krijsende toon "Jeremy is blind. Jeremy is blind. Jeremy is blind!" in mijn hoofd krijst.
"Misschien kan ik je ouders bellen of-"
"Nee." snauw ik. Geen denken aan.
"Oké, relax, ik bel ze niet.." zegt Megan. Ik blijf staren naar de roos in mijn handen. Behalve de krijsende stem, gaat er niets door mijn hoofd. Helemaal niets.
Opeens gaat het geluid van een telefoon af. Het is mijn telefoon, en ik weet dat het Sharon is die belt. Voor Sharon heb ik een aparte ringtone, net zoals ik bij Cato heb. Dan weet ik dat ik per sé op moet nemen. Maar nu doe ik het niet. Het lijkt wel alsof mijn spieren in pudding zijn veranderd.
"Hi! Luna's telefoon, met Megan!" hoor ik Megan zeggen
Er valt een korte stilte.
"Luna.. Is.. Nogal druk.." Hoor ik Megan zeggen. "Ben jij de vriendin die met ons zou komen lunchen?"
"...."
"Nee, dat is juist het probleem... Maar ik denk dat Luna dat jou moet vertellen."
"...."
"Redelijk. Kom maar hier heen, dan zie je het zelf."
"..."
"Ja, sure. Komt ze." Megan wil de telefoon aan me geven, maar ik schud mijn hoofd van nee. Ik heb even geen zin in gezeik van anderen mensen, ook niet als het Sharon is. Ik weet dat ik me als een bitch gedraag maar.. Ugh.
"Ze wil niet. Nou ja, kom maar gauw hier heen."
Sharon en Megan wisselen hun groetjes uit, en dan legt Megan de telefoon voorzichtig op de tafel.
"Alles oké, Luna?" vraagt ze weer . Ik reageer niet, behalve op een lichte beweging met mijn schouder. Er valt een ongemakkelijke stilte. Ik wil even iets zeggen, maar ik hou me in. Zou Jeremy al hebben gebeld...? Misschien heb ik het niet gehoord of-
"Hi!" hoor ik de stem van Sharon. Ik word wakker van mijn gedachtes en kijk op.
"Hey." zegt Megan met een kleine glimlach terug.
"Mijn nicht is even blijven haken op straat, ze kwam een van haar neven tegen."
"Is dat dan niet een neef van jou?"
Sharon schudt haar hoofd. "Mijn moeder is gescheiden van mijn vader, en mijn stiefvader is gescheiden van zijn huwelijk. Zijn ex en hij hebben één kind: mijn stiefnicht, maar die beschouw ik als mijn echte nicht. Zij is degene met wie ik ging shoppen. En de zus van zijn ex heeft een zus genaamd Elsa, en die heeft een zoon en dat is de neef van mijn nicht." [a/n laat je hersenen kraken].
"eh." Megan denkt even na. "Dat kan ik nog wel volgen, geloof ik."
"Mooi. Wat is er met Luna? Nog niets gehoord van die sukkel?"
"Jeremy?" voor het eerst spreek ik op. "Jawel. En dat is juist het probleem." Ik schuif het briefje naar mijn donkere vriendin. "Dit zat vast aan een roos die hij, of iemand anders, op de fontein heeft neergelegd."
Sharons ogen schieten over de korte zin, en dan kijkt ze met een geschrokken en verwarde blik tegelijk naar Megan en naar mij. Ze ploft neer op een witte plastic stoel tegenover ons. "Dus.. Hij is blind?"
"Yep." zeg ik. Ik klink verslagen.
"Jezus." zegt Sharon. "Maar, hij heeft wel gelijk."
"Wat?"
"Love is blind." quote Sharon. "Als hij zo geweldig is als hij zegt dat hij is, wat maakt het dan uit dat hij blind is? Híj is degene die er onder moet lijden."
"Ja maar, hij had het eerder moeten vertellen!"
"En dan? Kom op, Luna. Hij durfde niet! Dûh! Hoe zou jij het vinden om-"
"Sharon! Hier zit je!" Hoor ik een hoge stem, afkomstig van een blond meisje met lange, dunne benen.
"Tiara!" hoor ik Sharons stem zeggen. "Hi! Kom zitten."
"Mijn neef is mee, is dat goed?"
"Ja sure." Sharon keert zich naar mij en Megan. "Mag ik jullie voorstellen aan mijn nicht Tiara en haar neef Benjamin?"

Ik hoor hoe Megan naast me naar adem hapt. Het duurt even voordat ik het doorheb, maar dan valt mijn mond open. "Zijn dat..?" vraag ik op een fluistertoon aan Megan. Ik werp een blik op het lijkbleke meisje naast me, die hevig met haar ogen knippert om te zorgen dat haar tranen niet vallen.
"Ik moet hier weg," stamelt ze. Ze staat met een ruk op. De ijzeren poten van haar stoel schrapen over de grond.
"Wat is er?" vraagt Sharon verward. "Waarom-"
"Even niet, Sharon," onderbreek ik haar. "Verkeerde moment."
Megan heeft haar tas gepakt en is al halverwege de uitgang, als de lange jongen genaamd Benjamin in beweging komt.
Zonder iets te zeggen rent hij achter haar aan, in een poging om tegen haar te praten.
"Whatthefuck?" stamelt Sharon. Ze heeft haar hand op een vragende manier in de lucht gestoken, en kijkt met een verwarde blik van mij naar Tiara naar de uitgang en weer terug naar mij. "Ik dacht dat we gingen lunchen? Waarom is Megan opeens- en Benjamin? Huh?"
Ik zwijg, en kijk naar Tiara, die ongemakkelijk naast Sharon staan. Ze ziet er niet zo erg uit als Megan had beschreven. Ze ziet er mooi uit. Nee schrap dat. Ze ís mooi. Haar lange, blonde haren zitten in een hoge paardenstaart, en rondom haar ogen is make-up aangebracht. Maar haar ogen zelf staan ongemakkelijk en, maar ik kan me vergissen, schuldig?
"Hallo?" roept Sharon uit. "Wat is er in vredesnaam net gebeurd? Kan iemand het me uitleggen? Ik ben er ook nog!"
"Benjamin is jouw nééf?" vraag ik op een zachte, afstandelijke toon aan Tiara, die me meteen zuur aankijkt.
"Ja? En wat dan nog? Als je wil ruilen; je mag hem hebben voor niets." Zegt ze met een lome grijns.
"Hij leek me anders best aardig," zegt Sharon. "Maar ik wil nu graag weten wat er aan de hand is, want ik ben confused as fuck."
"Misschien kan je nícht je wel wat vertellen," zeg ik terwijl ik met een vernietigende blik in Tiara's ogen kijk.
"Tiara? Wat heb jij hier in vredesnaam mee te maken?" Sharon ploft met een kreun in de stoel. "Ik dacht dat ik de gossipgirl van de stad was, maar nu blijkt er een hele nieuwe wereld open te gaan. Enlighten me, wat is er allemaal aan de hand?"
"Het is niet een soapserie of zo," zucht ik, terwijl ik me in een stoel laat zakken.
"Het lijkt er wel op. Eerst dat met jou en Jeremy en nu met dat meisje.. Megan. Zo heet ze toch?"
"Hmhm," zegt Tiara. Ze gaat voorzichtig naast Sharon zitten.
"Kun je misschien opflikkeren met je gehmhm?" snauw ik.
"Luna!!" roept Sharon uit. "Doe eens normaal!"
Ik rol met mijn ogen. "Als je wist wat zij allemaal heeft gedaan..."
Sharon kijkt met samengeknepen ogen van mij naar Tiara, en dan staat ze op. "Oké, ik ga nú boterkoekjes halen en daarna praten we hier over. Waag het niet om elkaar iets aan te doen als ik weg ben!" het is bedoelt als een soort grapje, maar eigenlijk zou ik Tiara wel iets aan kunnen doen. En aan haar blik te zien, kan zij mij ook wel villen. Ik ken Megan nog maar voor minimaal een uur, maar ik weet al dat ze heel belangrijk is. We hebben zo'n beetje dezelfde problemen, en ik denk dat we elkaar daar heel goed mee kunnen helpen. En Tiara lijkt me gewoon een trut, en dat mag ze weten ook.
Sharon loopt weg met haar portemonnee in haar hand, en ze laat mij en Tiara in een ongemakkelijke en kwade sfeer achter.
"Het is niet alsof je me intimideert met je gedrag," zegt Tiara na een tijdje.
Ik rol met mijn ogen. "Ik ben blij om te zeggen dat het van deze kant precies hetzelfde is. En kun je nu je mond dicht houden? Ik heb een hekel aan piepende muizen en je klinkt precies zoals een piepende muis,"
Tiara kijkt me even aan en ik kan de donderwolk al boven haar hoofd zien verschijnen. "Hoe durf je zo tegen mij te praten?"
"Excuse me, maar ik heb geen idee wie je bent. Je hoeft niet de Queen Bee uit te hangen, hoor. Zoals ik namelijk al eerder zei, je intimideert me niet. Je mag dan wel de halve school achter je kont aan hebben lopen, maar voor mij blijf je gewoon een zielig meisje die niets beters te doen heeft dan haar neef pesten. Dat is echt best wel laag, als je het mij vraagt,"
Tiara knippert even met haar opgemaakte ogen. "Ik pest mijn eigen neef niet! Hoe kom je dáár nu bij?!"
"Dus Benjamin is je neef niet?"
"Jawel maar-"
"Dat dacht ik ook."
Tiara grimast. "Dat kut kind van een Megan heeft je zeker alles verteld, huh?" bij het laatste woordje doet ze haar hoofd iets omhoog.
Ik staar haar aan met een blik waar bliksemschichten uit komen. "Allereerst, Megan is geen kut kind. Ze is hartstikke aardig en je verpest haar fucking hele leven," ik ben opgestaan en gooi het servetje dat ik in mijn handen had op de tafel, richting Tiara.
"Haar leven? Welk leven? Bedoel je het leven waarin ze werd geslagen door die psycho van haar vader?" Tiara kijkt me grijnzend en sloom op haar kauwgom kauwend aan. Ze heeft haar perfect geëpileerde wenkbrauwen omhoog getrokken.
Ik voel hoe mijn spieren zich aanspannen, en ik wil iets terug zeggen als er een andere stem naast me klinkt.
"Sorry, mag ik wat vragen?"
Ik draai me om en kijk in het gezicht van een blond jongen. Hij heeft acne op zijn gezicht, en hij heeft een bril op zijn neus gedrukt.
"Ja?" zeg ik. Ik probeer niet te boos te klinken, maar dat gaat moeilijk als de stoom uit je oren komt.
"Ben jij Luna?"
Ik val even stil, en knik dan. "Eh, ja, dat ben ik. Wat dan?"
De jongen grijnst. "Ik ben Joost, en ik heb iemand bij me aan wie ik je graag wil voorstellen,"

[a/n mijn 'ik ga geen auteurs note's meer doen want blablabla' hou ik niet vol, oeps 👯 Slaap lekker allemaal! Hopelijk is morgen weer beter dan vandaag 💙]